Karanlığın Küçüğü (Tamamlandı)

48. Bölüm Düşük Tehlikesi

İlsa'dan

Gözlerimi anında bacaklarıma çevirdim. Pantolon kan içinde kalmış bacaklarıma doğru süzülmüştü. Elim anında karnıma gidince aklıma hastanede gördüğüm rüya gelmişti. Bebeğimizin düştüğünü gördüğüm rüya. Nutkum tutulmuştu. Büyük bi çığlık attım.

"Bebeğim"

Doğaç anında yanımda bitip beni kucakladı. Bacak aram kan içindeydi. Korktum. Korkuyordum. Deli gibi ağlıyordum.

"Sakin ol güzelim bir şey olmayacak"

Yine eski iyi haline dönmüştü. Ağladım. Neden bana böyle yaptmıştıki belki böyle olmayacaktı.

"Neden böyle yaptın?"

Ağlayarak isyan ettim.

"Bebeğimiz iyi olacak"

Daha çok ağladım beni arabasına bindirip hastaneye doğru sürdü. Kendimdeydim.

"Ona bir şey oldu"

"Hiç bir şey olmadı güzelim. Olmayacak."

Gözlerimi kapatıp kendimi geriye attım. Nerdeyse on dakika sonra varmıştık. Beni anında kucağına alıp hastaneye soktu.

"Karım hamile kanaması var"

Sedye ve doktor bize doğru koştu. Doğaç beni sedyeye bırakıp peşimden geldi. Büyük bi odaya girdik. Üzerimdeki pantolonu çıkarttılar. Karnıma soğuk bi jel sıktılar. Bi yandan da koluma bir şeyler yapıyorlardı. Doktor elindeki aleti karnımda gezdirip bir süre sessiz kaldı.

"İ-iyi değilmi"

Gülümsedi.

"Çok iyi"

Derin bi nefes verdim. Gözlerimi kapattım.

"Bir kaç test yapacağız. Neden kanama olduğunu öğrenmek için şuan burada bir sorun gözükmüyor"

"Peki neden olmuş olabilir"

"Eğer belirli başlı bazı nedenler yüzünden olmadıysa stresten olmuş olabilir. Testlerimizi yapıp ona göre bilgi vereceğiz."

Gülümseyip çıktı. Alnımda boncuk terler birikmişti. Ağlamam durmuştu. Odanın kapısı açılınca o tarafa doğru baktım. Doğaç hem üzüntülü hemde sinirli gibiydi. Bir şey demeden yatağın yanındaki koltuğa yayıldı. Ağlamam tekrar başlarken.

"Benden sıkıldın değilmi?"

Bu soruyu yönelttim. Böyle davranmasının başka bi anlamı yoktu. Soğutuyordu kendinden. Aramızı açıyordu. Cevap vermedi. Bizim yanyana durmamızın yine bizden başka kimseye zararı yoktu. Tek çaresi vardı bunun.

"Ayrılalım."

Başka çaresi yoktu. Doğacak olan çocuğumuza ben bakardım. Güldü. Ben söylemesem bir gün o söyleyecekti.
Kafa salladı hayır anlamında.

"Ayrılmayacağımızı biliyorsun"

"Neden böyle yapıyorsun o zaman?"

Bir süre cevap vermedi. Üzerime titreyen adam şimdi böyle davranıyordu. Güldüm.

"Başka bi kadın var değilmi?"

İç çektim. Ağlamamak için o kadar zor duruyordum ki.

"Zaten düşünmemek hata olurdu. Bitsin daha fazla sürdürmeyelim. Olmuyor. Senin yüzünden bebeğim zarar görüyor."

"O benimde bebeğim."

"Senin değil demedim ben. Yapamıyoruz. Bitsin herkes kendi hayatına baksın. Çok zarar veriyorsun kendine, bana, bize."