Karanlığın Küçüğü (Tamamlandı)

K.K2 243 Gün Bölüm 2

1 Ay Sonra

İlsa'nın sağlığı geçen her gün dahada iyiye gitmişti. Uzmanlar tarafından aldığı piskolojik destek onu iyileştiriyordu günden güne.

Doğacı unutma evrelerini hala geçememişken her gece sıçrayarak uyanıyor sığınacak kollar arıyordu yatakta. Hatta dün gece yarısı canının çektiği çilekleri kimseye söyleyipte aldıramamıştı. En çokta rüyasında gördükten sonra canının istemesiyle arkasını dönüp

"Doğaç canım çilek istiyor"

Demesi canını yakıyordu. Ağlama krizleri arada geliyor banyoda tek başına kusarken ağlıyordu. Hamileliğinin 11. haftasındaydı. Bebeği neredeyse 2 buçuk aylık olmuştu. Bi an önce kucağına almak istiyordu bebeğini İlsa. Hala doktora gitmediği gibi bütün kontrollerinide atlıyordu. Doğaçla gitmek hayelleri arasında yer aldığından onu yıkmak kolay değildi onun için.

Karar vermişti küçük kız bu gün gidecekti o doktora. Kalp atışlarını dinleyecekti bebeğinin. En çokta cinsiyetini merak ediyordu. Aklına gelenlerle gözünden birkaç damla yaş akmıştı. Doğaçın ne kadar çok bir kız çocukları olmasını istediğini biliyordu. Adını bile koymuştu Doğaç. Gülümsedi İlsa.

"Cinsiyetin ne olursa olsun bebeğim adın Doğa olacak"

Dedi dağınık saçlarını düzeltip yataktan kalkarken. Aslan her gece olduğu gibi şimdide yanında yatıyordu. Uyanmış olan oğluna sarılıp öptü İlsa. Tek yadigar o kalmıştı koca adamından ona.

"Oğlum kardeşinin kontrolüne gidicez seninle! Kızmı olacak sence erkek mi? Ama adı Doğa olacak küçük devim."

Aslan gülüyor annesinin mavi gözlerine babası gibi aşkla bakıyordu bir şeyler mırıldanırken.

İlsa banyoya girip işlerini hallettikten sonra kıyafet odasından kendine güzel bi kombin yaptı. Şişik karnı belli oluyordu açık göbeğinden.

Vanslarını giydikten sonra ağlamaktan bitmiş suratını güzel tutmak adına kapatıcılarla doldurdu göz altlarını. Makyajının ardından saçlarını gelişi güzel salıp Aslanı da giydirdi. Gözlerinde ki doluluk bitmiyordu. İki ay, dile kolay iki ay sevdiği adam olmadan geçmişti. Delirirdi insan, kolaymıydı bunca yaşanmışlığın ardından bırakıp gitmek, unutmak?

İnsanlar sevgililerinden bile ayrılınca yıkılıp bitiyorlardı, bunca şeyle İlsaya ne olurdu...

Güçsüz kolları arasına aldı Aslanı. Odadan çıkıp merdivenlerden aşağı indi. Asya gelmişti bile.

"İlsam"

"Bana İlsam deme Asya lütfen."

Diye kesti Asyanın sözünü İlsa. Doğaç ona İlsam derdi ya hatırlıyordu her ismini duyduğunda. Kapıdan çıkarken Asya Liyan bebek ile peşinden çıktı. İlsa Aslanı arabasının arka koltuğunda ki bebek koltuğuna yerleştirip şöför koltuğuna oturdu.

"Hazırmısın?"

Dedi Asya İlsanın elini tutarken.

"Hıhı"

Dedi küçük kız gözlerini önüne çevirirken.

∆~∆

"Hoşgeldiniz İlsa Hanım. Babamız yokmu?"

Genç doktor herkes gibi olanlardan habersiz sordu bu soruyu. Asya kaşıyla hareket yapsa da İlsa zar zor gülümsedi göz yaşlarıyla.

"Yok, olmayacakta."

Bir an Aslanın kontrolüne tek başına geldiği anlar gelmişti İlsanın aklına.

"Sen sadece hayal et" demişti ona Doğaç.