AMORE

ꕥ Paralel Evren ꕥ

Selammmm. Nasılsınız? ❤

Bugün 3 Temmuz benim doğum günüm. 

Yarın 4 Temmuz Yağmur'un doğum günü.

Doğum günlerimiz peş peşe o yüzden dedim ki bunun bir şerefine bölüm paylaşayım. Diğer bölümün sınırı geçilmediği için ekstra farklı bir bölüm yazmak istedim. Eğer Nesrin, Yağmur'un Faruk'un kızı olduğunu kanıtlayan DNA testini değiştiremeseydi neler olurdu hiç merak ettiniz mi? Bu bölüm kitaptaki ufak bir seçimle değişen hayatları konu alıyor. Buna benzer merak ettiğiniz olay veya sahne varsa belirtin aralarda ekstra bölüm olarak paylaşayım sizlerle.

 

𝐓𝐈𝐊𝐓𝐎𝐊 : ayseilhanli bana buradan ulaşabilirsiniz.

👑 İyi ki varsınız❤❤ İyi ki buradasınız. 👑

Keyifli okumalar 

🥜

2002 ( Yağmur 5 yaşında )

Asım, Mehmet'in omzunu sarıp eliyle sıktı. "Faruk böyle bir şeyin yalanını söylemez evlat." Mehmet sıkıntılı bir nefes çekti içine. Babasının haklı olduğunu biliyordu. Ama DNA testi yapacaktı. Yağmur onun kızıydı. Bundan şüphe duymamalıydı. Onun kanıydı.

"Sonuçlar Faruk'un yalan söylediğini gösteriyor baba." İçin için Nesrin'in yalan söylüyor olmasını istemişti. Faruk'un yalan söylediğinin kanıtlanma ihtimali zoruna gidiyordu. 36 yıldır arkadaşlardı ve arkadaşının karısı üzerinden yalanlar sıralaması öfkesini harlıyordu. Ama bir yanı da emindi. Faruk yalan konuşmazdı. En dürüstü oydu aralarında. Mehmet adı gibi emindi. Aralarındaki en dürüst adamdı Faruk.

"DNA testi yapacağım baba." Dedi içindeki düşünceleri görmezden gelemezken. Asım dudaklarını kıvırdı ve ağır ağır başını salladı. Nesrin'i hiç sevememişti ve şuan iki dostun arasına girmesi ondan nefret etmesini sağlıyordu.

"Eğer bu testte Nesrin'in haklı olduğu çıkarsa Faruk hayatımızdan çıkar baba. Israr etmek yok." Asım başını tekrar aşağı yukarı salladı. Faruk'a güveniyordu. Mehmet ayaklandığında Asım'a baktı gitmeden önce son kez. Başıyla selam verip arabadan indi.

Bahçe kapısından girerken indiği araba evden uzaklaştı. Kravatını sökercesine çıkartırken kendisine selam veren korumaları görmezden geldi. Evin kapısını açıp ardından kapattı sessizce. Solundaki merdivene baktı ve yalan söyleyip söylemediğinden emin olamadığı Nesrin'in yanına çıkmak istemediğini hissetti. Adımlarını oturma odasına attığında tekli koltuklardan birine oturdu. Ceketinin cebinden çıkarttığı sigarayı parmaklarının arasında döndürürken çakmağını aradı bir süre. Oturma odasına yaklaşan adım sesiyle başını kaldırıp kapıda gözlerini ovuşturan Yağmur'u gördü. Sigarasını tekrar cebine tıkarken gülüşünü genişletti.

"Uyumadın mı sen?" Yağmur başıyla onaylayıp ardında çektiği ufak battaniyesiyle babasına ilerledi. Mehmet kolunu uzattığında Yağmur ona sarıldı. Mehmet kızını kucağına alıp battaniyeyi üzerlerine örttü.

"Seni bekledim." Mehmet Yağmur'a baktı sessizce. Belki de kendi kızı değildi. Belki de Faruk haklıydı. Kalbi korkuyla kasıldı. Yağmur onun kızıydı. Öyle olmaya devam etmeliydi.