ESİR! Kitap Olacak!

Her şey mahvolacak!

Bir çocuk yaklaşık yirmi yaşlarında kalın bir ses tonuyla konuştu...

-Şşt! Sen kimsin?

O kadar çok korkuyordum ki karanlık bir yerde sadece bana bakan bal rengi gibi iki çift göze odaklanmış, sorulan sorulara bile cevap veremeyecek kadar şok geçiriyorudum.

-Sen kimsin? Dedi.

yavaşça elini ağzımdan çekti ve konuşmaya başladım

-B-ben...

Derken başka bir çocuk...

-Al işte bir sen eksiktin. Sen kimsin bacım?

Dedi. Birden şaşırmıştım "bacım" mı...

-B-ben Kumsal... Buraya fotoğraf çekmek için geldim asıl siz kimsiniz? Bakın ben bir şey yapmadım ne olur beni bırakın ben giderim. Kimseye de söylemem burada olduğunuzu

Diyerek kapıya doğru yöneldiğimde kolumdan tutup

-Dur bizden sana bir zarar gelmez. Şuan gönderemem seni hiç bir yere.

İyice korkmaya başlamıştım. Allahım ben neden bu hastanedeyim şuan ve neden gecenin bir yarısı... Merakım yüzünden başıma her şey geliyor.

-Bakın yemin ederim kimseye söylemem sizi lütfen bırakın beni.

-Ya uyuz musun kızım sen! Bir bildiğimiz var ki bırakmıyoruz. Yoksa ayak bağı olacaksın zaten dur şurda.

-Neden ama...

-Bak şuan bu hastaneye niye geldin bilmiyorum ama keşke gelmeseydin ama madem geldin buradan bir yere gidemezsin şuan tehlikeli!

-Ya ben fotoğraf çekmek için gelmiştim. Ne gibi bir tehlikeden bahsediyoruz?

Arkadan gelen başka bir çocuk konuşmaya başladı

-Şuan burada biri var ve biz onun kim olduğunu öğrenmeye çalışıyoruz.

-Ama neden?

Kolumu tutan çocuk birden kolumu bıraktı ve

-Of of sen niye geldin ki...

Diyerek yere oturdu elleriyle başını kapatarak öylece durdu... Etrafta derin bir sessizlik oluştuktan sonra çocuklardan biri

-Bu arada ben Yiğit.

Diyerek elini uzattı. Bende "Kumsal" diyerek elimi uzattım. Ardından diğer çocukta

-Bende Ateş.

Diyerek gülümsedi bende "memnun oldum" diyerek gülümsedim fakat kolumu çeken çocuk hala yerde kafasını kapatmış oturuyordu yanına doğru eğildim ve kulağına doğru fısıldadım...

-Senin adın ne?

Kafasını çevirdi.

-O şuan biraz gerildi. Boş ver şimdi gel.

Ayağa doğru kalktığımda çocuğun söylendiğini duydum.

-Ya şimdi her şey mahvolacak. Ben bu hastane de kimseyle karşılaşmamak için o kadar çaba sarf ettim ya!

Sinirlenmiştim aslında sanki ben keyfimden buradayım sanki bu hastane bu çocuğun tapulu malı... Kafamı çevirerek cevap verdim

-Bende çok meraklı değilim ayrıca doğru söylüyorsun her şey mahvolacak ben gidiyorum sizinle mi uğraşacağım. Hem sizi tanımıyorum bile.