maskeyle duran simsiyah giyinmiş biri vardı... Öylesine korkuyordum ki gözlerim birden Giray'a kaydı korku ve endişeyle kapıda duran maskeli adama odaklanmıştı...
Adam biraz durduktan sonra kapıyı kapatıp gitti. Giray yavaş adımlarla ayağa kalktı ve kapıya doğru ilerleyerek kontrol etti.
-Tamam çıkabilirsiniz.
Dediğinde hepimiz aynı anda kutuların arkasından çıktık. Sesler durmuştu... Yiğit kutuların arkasından bulduğu bir demir sopayla
-Bu işimize yarayabilir.
Dedi. Bunlar nasıl çocuklardı böyle şuan hiç tanımadığım insanlarla bir hastanenin bodrum katında cinayet avındayım... Mükemmel bir an... Aniden yere doğru çöktüm ve başıma gelenlerden nasıl kurtulabileceğimi düşündüm. Gözlerimi sıkıca kapatarak uzun uzun düşünceleredaldım... Buradan nasıl çıkacağız ve asıl soru "nasıl çıkacağız" gözlerimi açtığımda gözlerini gözlerime dikmiş Giray'la karşı karşıya geldim.
-Aşık mısın?
Direk bu soruyu sormuştu. Ne alakaydı şimdi.
-Ne? Ne alaka
-Aşık mısın?
-Ya saçmalama ne aşkı.
Gözlerini iyice devirerek baktı bana.
-Ya bakma öyle aşık falan değilim ayrıca sana hiç değilim seni tanımıyorum bile.
Giray hafifçe sırıtarak cevap verdi-Ben, bana aşık mısın diye sormadım ki "aşık mısın" diye sordum.
Hih mükemmel aferin sana Kumsal rezil de olduğuma göre benim artık gitmem şarttı...
-Ya of bırakın da ben gideyim gerçekten.
Diyerek hızlı adımlarla kapıya doğru yöneldim kapıyı açtığımda karşımda duran maskeli adam karşısında donup kaldım ortada Giray hemen kolumdan tutarak beni geriye çekti... Maskeli adam ise aniden kaçmaya başladı ve hastaneden koşarak çıktı Giray arkasından her ne kadar "Dur" diye seslensede çocuk dururmu hızlıca ortadan kayboldu.
Giray duvara doğru sertçe bir yumruk attı ve
-Allah kahretsin!Diyerek kollarımdan çekiştirdi
-Ya kızım sen niye kapıyı açıyorsun ya neden!
-Ya ben b
-Sus! Elimde bir tek bu vardı o da senin yüzünden berbat oldu. Allah kahretsin!
Diyerek yumruk yaptığı elini arkamda duran duvara doğru sertçe vurdu yine. Sıkıca gözlerimi kapatarak ağlamaya başladım. Çünkü ben bilerek bir şey yapmamıştım buraya onların burda olduğunu bilerekte gelmemiştim. Sadece fotoğraf çekecektim...
Giray hızlı adımlarla hastaneden çıktı. Yiğit ise beni sakinleştirmeye çalışıyordu
-Bak Kumsal ben onun adına çok özür dilerim senden. Ailesini kaybetti bu hastanede ve elinde sadece bir oda numarası var
Ağlayarak konuşmaya çalıştım...
-Ya Yiğit, ben o kadar anlayışsız bir insan değilim düzgünce anlatsaydı bende yardımcı olmaya çalışırdım elimden geldiği kadarıyla.
-Haklısın bak çok üzgünüm. Hadi gel çıkalım
Hepimiz hastaneden çıktık Giray ortalarda yoktu bense hıçkırarak ağlamaya devam ediyordum... Ateş'in bağırmasıyla kafamı çevirdim.
-Giray Neredesin!
Ateş sürekli bağırıyordu fakat Giray hala ortalıkta yoktu... Ağlamayı bırakıp Yiğit'e seslendim
-Yiğit ben gidiyorum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ESİR! Kitap Olacak!
Teen FictionYıkılmış bir hastanede olan biten olayları bir fotoğraf karesi içerisine almak isteyen Kumsal'ın tehlikeli bir yola nasıl "Esir" düştüğünü, bu yolda kimlerle karşılaşıp hayatına nasıl yön verdiğini anlatan biraz korku, biraz acı ve biraz da gerilim...
