ESİR! Kitap Olacak!

ÇOK YAKINDA SENİDE ALACAĞIM.

İyi okumalar...❤

Çok zor bir durumda kaldınız, ölüm burnunuzun dibinde ve yaptığınız tek şey sessiz adımlarla, suskunlukla ilerlemek...

Zorluklarla dolu bu yolda siz neler hissettiniz?..🌼

-Batu, bak konuşmamız lazım.

-Bencede. Ama şuan olmaz bir işim var

-Ama...

-Ama mutlaka konuşacağız, görüşeceğiz.

Dedi ve yanımızdan uzaklaştı. Artık iyice korkmaya başlamıştım. Eslem, omuzuma dokundu.

-Yapacak hiç bir şey yok Kumsal. Hastaneye gideceğiz ve bugün her şey açığa çıkacak. Her ne kadar tehlikelide olsa...

Dedi. Eslem haklıydı... Bu işten kaçışımız yoktu. İkimiz de yurda döndük ve yavaş yavaş akşam olmuştu.Dedi. İkimiz birlikte hastaneye doğru gittik. İçeriye girdiğimizde kimse yoktu ve bu bizi daha da korkutuyordu... Hastanenin laboratuvarına çıktık ve kapıyı yavaşça araladık. Yine kimse yoktu ama masının üzerinde bir not daha vardı. Korkarak notu aldım ve okumaya başladım.

"Benden aldığınız şeyi sizden geri aldım. Ve unutma Kumsal, sende benimsin. Çok yakında seni de alacağım. Bodruma inin!"

Eslem'le ben aynı anda birbirimize baktık.

-Ya kızım. Bu Batu, bizim karşımıza neden çıkmıyor da sürekli böyle gizemli, gizemli notlarla uğraşıyor.

-Kızım, çocuk katil işte o yüzden... Neyse hadi inelim şu bodruma.Dedikten sonra kapıya doğru yöneldiğimde, Eslem kolumdan tuttu.

-Sende de ne cesaret varmış ha.

Hemen inmesek mi?

-Eslem, bende çok meraklı değilim ama Batu'nun artık kendine bir "dur" demesi lazım.

Eslem, dediklerimi onayladıktan sonra yavaş adımlarla bodruma doğru indik. O merdivenlerden indiğim her saniye boğazımda garip bir his oluşuyordu. Telefonun flaşıyla aydınlattığımız yolun sonuna gelmiştik. Bodrumun önünde, kapısının dibinde duruyorduk. Ağır ağır uzattım kolumu ve kapıyı araladım. Tam karşımızda duran kolilerin üzerinde parlayan bir şey vardı. Ağır adımlarla kolilere doğru yaklaştım ve o parlayan şey... O parlayan şey katilin kolunda gördüğüm "saatti." ama bu saat buraya nasıl gelmişti... Kalbim çok hızlı çarpıyordu. Saati alıp incelerken arkasına yapıştırılmış bir not dahavardı. O an "Eslem!" diye bağırdım. O da koşarak yanıma geldi.

-Ne oldu!

-Bir not daha buldum.

Notta aynen şöyle yazıyordu. "Bu saati bulduysan şimdi hastaneden çık ve hastanenin karşısında ki alış veriş merkezine gir. Seni orada bekliyor olacağım Kumsal."

Eslem ve ben aynı anda kafamızı kaldırıp birbirimize baktık.

-Kumsal... Gidecek miyiz?

-Eslem... B-ben bilmiyorum.

En sonunda "korkunun ecele faydası yok" diyerek alış veriş merkezine doğru ilerledik. Burası da terkedilmişti. Hatta o yüzden bu