ESİR! Kitap Olacak!

CİNAYET:2

İyi okumalar✨

yarattığı etkiyle birlikte iyice halsizleşiyordum... Öleceğimi düşünüyordum artık... Gözlerim yavaş yavaş kapanıyordu. Kimseye sesim gitmiyordu ve ben her geçen saniye acıdan kıvranıyordum. En sonunda gözlerim iyice kapanmaya başladı bedenimi hissedemeyecek kadar tükenmiştim... Birden kapı açıldı "Kumsal" diye bağırdı biri... Ama ben kimin olduğunu kestiremiyordum ses öylesine boğuk geliyordu ki kulaklarıma... Yaklaştı bana, kucağına aldı ve dışarıya çıkarttı... Ben ise etrafı bulanık görüyordum... Etrafımda ki hiç bir şeyi seçemiyordum...

En sonunda beni yere koydu bunu hissettim. Herkes başıma toplandı sanki bir sürü boğuk ses geliyordu kulağıma... Biri eğildi yanıma yüzüme dokunarak kendime gelmemi sağlıyordu ama ben kendime gelemeyecek kadar kötü durumdaydım. Sonrasını hatırlamıyorum... Gözümü açtığımda ofiste bir koltukta yatıyordum o an ki psikolojiyle hemen kesilen koluma baktım. Kolumu sarmışlardı... Ve ağrısı da hafiften de olsa dinmişti.Yavaş yavaş kalkmaya çalıştığımda Çınar yanıma doğru eğilerek

-Kumsal dur yavaş... Daha tam olarak kendinde değilsin.

-Ç-çınar... Herkes nerede?

-Boş ver sen şimdi bunları...

-Giray nerede?

Çınar, direkt Giray'ı sorduğum için bozulmuştu...

-Onlar gittiler.

-Ne... Nereye?

-Bilmiyorum...

-Peki beni oradan kim...

-Ben çıkardım Kumsal...

Neden bilmiyorum ama beni çıkartan kişinin Giray, Yiğit ya da Ateş olabileceğini düşünüyordum... Çınar hiç aklıma gelmemişti. Peki ben bu haldeyken onlar neredeydiler?

-O tuvalette ki kıza ne oldu?

-O... O ölmüş.

Ağlamaya başladım. Çınar beni kolumdan tutarak yavaşça ayağa kaldırdı ve evime götürdü...

-Hadi biraz dinlen bu gece yanında olacağım.

-Teşekkür ederim.

En azından Çınar yanımdaydı... Giray hani beni yalnız bırakmazdı artık. Hani bir daha tek başıma kalmayacaktım... Eve geldiğimizde anında uyumuşum. Gözlerimi açtığımda çoktan sabah olmuştu ve Çınar başımda benim uyanmamı bekliyordu...

-Günaydın.-Günaydın.

Yataktan kalktığımda kapı çaldı. Hemen kapıyı açtım Yiğit ve Ateş gelmişti

-Kumsal. İyisin değil mi?

-Giray nerede?

-Bizde onu arıyoruz dünden beri ortalarda yok.

-Niye geldiniz benim ne halde olduğumu görüyorsunuz. Dün neden yanımda değildiniz!

-Kumsal sen tuvaletteyken biz dışardaydık ama sonrasında

-Yiğit sus! Duymak istemiyorum Giray'da neredeyse nerede umrumda değil artık duydun mu? Siz benim en zor anımda yanımda değildiniz. Hani beni yalnız bırakmayacaktınız, hani Giray bana öyle demişti. Hani Giray nerede!

-Kumsal bak haklısın ama....

-Sus! Gidin evimden

Diyerek kapıyı hızlıca kapattım. Çınar bana sarılarak beni sakinleştirmeye çalıştı... Hayatımdaki en büyük kazığı şuan yiyordum galiba... Güvenmek istedim. Bir kez olsun hayatımda birilerine güvenmek istedim ama onlar güvenimi hiçe sayıp en zor zamanımda bile yanımda olamadılar... Hemde aynı ortamda olmamıza rağmen. Kendimi biraz toparlamaya çalıştıktan sonra dışarıya çıktım. Çınar'da okula gidip bir süre gelemeyeceğimi söyledi ve oradan da ofise geçti. Bende Eslem'in bulunduğu yurda gittim

İçeriye girdiğimde güvenlik Eslem'i çağırdı ve yanıma geldi...

-Kumsal kolun...

-Önemli bir şey değil, nasılsın?

-Ben iyiyim de sen iyi misin?

-Bende iyiyim endişelenecek bir şey yok. Biraz kafa dağıtalım mı?-Olur yukarıda ki kafeye gidip oturalım.

Eslem'in dediğini kafamı sallayarak onayladıktan sonra kafeye doğru ilerledik. İçeriye girecektik ki Batu ve Çınar'ı birlikte oturup sohbet ederken gördüm. Bu ikisi kavga etmemiş miydi? Şimdi niye bu kadar samimi bir şekilde sohbet ediyorlardı?... Biraz izledim onları. Yaklaşık beş dakika kadar konuştular ve masadan kalktılar... Kafenin çıkış kapısına doğru ilerleyip gittiler... Eslem kolumu tutarak

-Onlar bizimkiler değil miydi?

-Evet Batu ve Çınar...

-Ee kavgalılardı ne ara bu kadar samimi oldular ki...

-Bilmiyorum ama Çınar'ı çok iyi tanıyorum. O kimseyle küs kalmaz hatalıysa özür diler

-Evet haklısın.

Yorumlarınız ve eleştirileriniz değerli...❤