ESİR! Kitap Olacak!

PLAN!

Hepinize iyi okumalarr...

DİKKAT! Bu bölümde biraz sinirlenebilirsiniz veya gerilebilirsiniz... Ksmznsnzmsk

Bu bölümün şarkısı; Emircan iğrek- NALAN.

Olsun...❤

Giray bir ağaca yaslanmış elleri cebinde yere bakarak konuştu

-Vay dakiksin.

Saçlarımı hafifçe savurarak cevap verdim...

-Öyleyimdir.

-Ha birde "uyuz"

Dedi. Üstüne basa basa

-Bak eğer bana bir kez daha uyuz ders-

Bana doğru gelerek sözümü kesti ve

-Ne yaparsın?

Diyerek cevap verdi. Hem gıcık hem yakışıklı hem de terbiyesiz... Bu üç özellikte aynı anda bir insanda olabilir miydi... Hiç bir şey demedim sadece gözlerine

bakıyordum... Yiğit araya girdi

-Neyse şimdi ne Yapıyoruz, plan ne?

-Plan şu, ben ve Yiğit hastanenin arka kapısında gizlice bekleyeceğiz. Giray ve sen Kumsal, hastanenin laboratuvarında bekleyeceksiniz. Eğer bir katilse ve bu hastane de deliller varsa eminim ki laboratuvarda bir şeyler arayacaktır.

Yani Giray ve benimde aynı ortamda bulunmam pekte iyi bir fikir değildi. Yiğit ve Ateş, Giray'a göre daha girişken ve cana yakınlar. Giray ise afedersiniz ama "ÖKÜZ'ÜN" teki...

-Giray'la ben aynı yerde mi olacağız?

Giray kaşlarını kaldırarak cevap ver

Giray kaşlarını kaldırarak cevap verdi

-Olamaz mı?

-Çok gıcıksın o yüzden dedim.

-Sende uyuzsun ama mecburuz değil mi? Plan bu uymayacaksan kapı orada!

Ateş araya girdi.

-Tamam Giray, sakin ol!

Giray bana öfkeyle bakıyordu. Ateş'in dediklerini önemsediğini düşünmüyorum ama ne olursa olsun artık plana uyma vakti gelmişti herkes görev yerine doğru ilerledi... Ben ve Giray da hastanenin laboratuvarına doğru çıktık. Çok değişik bir yerdi ışıkları patlamıştı her yerde kırılmış tüpler ve kan izleri vardı...

Giray aniden telefonun el fenerini
açarak birden yüzüme tuttu. Gözlerimi sıkıca yumdum

-Kandan korkar mısın?

-Of indir şu ışığı!

-Uyuzsun işte kızım.

-Ay evet uyuzum varmı!

-İnsanın kendini bilmesi kadar güzel bir şey yok...

-Bir şey diyebilir miyim?

-Tabii

-Çok boşsun.

Dediğim anda kahkaha atmaya başladı

-Teşekkür ederim uyuz Hanım.

-Rica ederim. Boş adam...

Biz bu şekilde çocukça tartışırken Giray'ın telefonu çaldı arayan Yiğit'ti...

"Giray geliyor siper alın"

"Tamam"

Diyerek. Giray telefonu kapattı ve bir dolabın arkasına geçerek saklandık ayak sesleri geliyordu bom boş bir hastanede o kadar çok belli oluyor ve duyuluyordu ki bu ses... Gittikçe yaklaşıyordu her bir adım... Aniden. kapı açıldı. Kapının gıcırtısı kalbimin hızını iki katına çıkardı stresten Giray'ın kolunu sıkıca kavradım... Ve gözlerimi yumdum. Gözlerimi açtığımda Giray bana bakıyordu... Gözlerinde sorgulayıcı bir tavır ve stres vardı sanki... Hemen elimi kolundan çektim

Eliyle "korkma" der gibi bir işaret yaptı... Kafamı hafifçe dolabın arkasından çıkartarak adama doğru odaklandım yine maskeli upuzun bir adamdı aynı Giray gibi çok uzundu vüzünü secmek ise neredeyse