ESİR! Kitap Olacak!

ÖNÜNE BAK!

iyi okumalar...❤

-Bizde göremedik buraya saklandık.

-İyi yapmışsınız. Hadi gidelim bir an önce

Giray kafasını sallayarak Yiğit'in dediğini onayladı ve yürümeye başladık. Ben korkudan yürüyemiyordum bile tökezliyordum her seferinde. Titriyordu dizlerim... Hayatımın en korkunç anlarından biriydi çünkü. Kafamı kaldırıp etrafa baktığımda evimin olduğu sokaktan geçmediğimizi fark ettim ve Giray'a doğru dönerek...

-Giray eve...

Dediğim anda sözümü kesti ve yüzüme bakmadan devam etti.

-Eve gitmiyorsun!

-Ne... Neden?

-Bu halde evde tek başına kalmazsın!-A-ama ben nerede kalacağım?

-Yanımızda olman gerekiyor.

-Tamam ama...

Yine sözümü kesti ve hızlıca yüzüme doğru dönerek gözlerini gözlerime devirdi...

-Bizimle kalacaksın anladın mı!

Hiç bir şey demedim sadece yutkundum. Giray yine öfke doluydu en ufak bir şeyde öfkeyle doluyordu içi. Kafasını çevirip yürümeye devam etti. Yiğit'e dönerek...

-Yiğit, o bulduğumuz kız nerede?

-Ateş'le birlikteydiler.

-Ateş'i ara ve nerede olduklarını sor!

Giray yine yargı dağıtmaya başlamıştı acık konusmak gerekirse Giray'ın buhalleri beni çok korkutuyordu... Sadece beni değil Yiğit ve Ateş'i de. Yiğit'in ellerinin titrediğini görebiliyordum...

-Bizim mekana gitmişler.

-Tamam söyle bizim eve geçsinler.

Hep birlikte Giray'ın evine doğru ilerledik. İki katlı küçük bir evdi... Bahçesi vardı. Giray cebinden çıkardığı anahtarla kapıyı açtı ve hep birlikte eve girdik. Ateş'le Eslem de kanepede oturuyorlardı... Eslem'in hala korktuğu ve Ateş'ten çekindiği belli oluyordu. Koşarak Eslem'in boynuna sarıldım.

-Kumsal... Çok korktum

-Biliyorum geçti...

Yiğit araya girdi.

-Eslem... Korkmana gerek yok artıkgüvendesin.

-Size teşekkür ederim ama benim yurda dönmem gerekiyor.

Giray araya girdi.

-Bugün gidemezsin. Bugün hiç kimse hiç bir yere gitmeyecek!

Eslem, Giray'a hiç bir şey diyememişti yüzüme bakarak anlamsız bakışlar atıyordu... En sonunda hepimiz kanepede uyuya kaldık. Daha doğrusu ben ve Giray hariç herkes...

-Sen niye uyumuyorsun?

--Uyku tutmaz ki...

Giray oturduğu yerde ellerini dizlerinde birleştirerek kafasını öne eğip yandan bana baktı ve konuştu.

-Kumsal o çocuk bir şey yaptımı?-Giray konuşmak istemiyorum.

-Söyle...

-İstemiyorum.

-Kumsal söyle!

-Bağırma bana söylemek

istemiyorum.

Giray aniden ayağa kalkarak üstüme doğru eğildi iyice korkmaya başlamıştım...

-Söyle, söyle!

Giray'ın bağırmasıyla birlikte Yiğit yattığı yerden kalkarak Giray'ı tuttu ve sakinleştirmeye çalıştı.

-Hop hop Giray dur sakin ol!

Giray gözlerini devirerek beni izlemeye devam etti-Giray kız yorgun bırak istemiyor işte.

Yiğit'in ellerinden kurtularak ortada duran sandalyeye bir tekme attı ve kapıyı hızla çarparak dışarı çıktı.

-Kumsal iyi misin?

-Yiğit, ben korkuyorum artık.

-Haklısın seni anlıyorum Giray böyledir şuan çok sinirli ve kolay kolay sakinleşeceğini sanmıyorum.

-Ama ben bir şey yapmadım.

-Onun sinir sana değil zaten hem cinayet olup hem de size böyle şeyler... Neyse bunları konuşmayalım hadi uyumaya çalış biraz.

Dediğinde kafamı yastığa koyup uyumaya çalıştım... Giray hep böyle mi olacaktı? Eğer böyle yapmaya devam ederse ben buna nasıl katlanacaktım... Beni çok korkutuyorzaten gözlerine beş saniye baksam içimde tuhaf bir his oluşuyor. En sonunda yorgunluktan uyuya kalmışım... Sabah gözlerimi açtığımda yanımda kimse yoktu. Hemen kanepeden kalkıp dışarıya çıktım fakat yine hiç biri yoktu. Bende evin arka bahçesine doğru dolandım aynı zamanda da arkama bakıyordum ki aniden birine çarpmamla sarsılmam bir oldu... Belimden sıkıca tutup beni kendine doğru çekti kafamı kaldırıp yüzüne baktığımda Giray olduğunu gördüm...

-Önüne bak.

Dedi direkt. Bir kaç saniye böyle bakıştıktan sonra yanımdan hızlıca geçti ve yüzüme bakmadan konuşmaya devam etti.

-Diğerlerini arıyorsan Eslem'i yurda bırakmaya gittiler.

Dedi ve eve doğru ilerledi. Bende peşinden giderek kolundan çektim.