ESİR! Kitap Olacak!

GÖKKUŞAĞI

İyi okumalar...🤍

Peki sizler bu konuda ne düşünüyorsunuz?.. Hadi hislerimizi paylaşalım❤

Evet.

-Pes ya gerçekten pes.

-Bu konuyu kapatabilir miyiz! -Tamam Kumsal. Sen nasıl istersen öyle olsun...

Dedi. Ve hızlı adımlarla yanımdan geçti gitti... O kadar haklıydı ki aslında... Ama yapamazdım. Tehdit altındayken hiç bir şey yapamazdım... Ateş yanıma geldi.

-Bak Kumsal, biz Giray'ı ilk defa birine açılırken, ilk defa birinin gözlerinin içine bakarken, ilk defa birine gerçekten aşık olduğunu, ilk defa birine bu kadar çok sahip çıktığını görüyoruz. Lütfen ona karşı bir şeyler hissetmiyorsan, bunu ona söyle. Çünkü Giray'ın daha fazla Üzülmesini istemiyoruz ki sende istemezsin biliyorum.

Ateş haklıydı... Ben Giray'ı ne kadar çok sevsemde biz olamazdık... Kaderbunu engellerdi. Biz birbirimize ait değiliz belki de... Bu yüzden Giray'ı daha fazla da yıpratamam... Ne yapacağım bilmiyorum...

-Biliyorum Ateş. İstemem tabii ki de
Ama şuan kafam çok karışık
benimde biz biraz dinlensek iyi
olacak.

Dedim. Yiğit ve Ateş'te onayladıktan

sonra beni ve Eslem'i yurda bıraktılar. Yurda girdiğimiz anda kendimizi yatağa atıp uyumuştuk. Sabah olduğunda Yiğit Eslem'i aradı. Ve ev için yardıma çağırdı. Aslında hayallerimden biri de günün birinde kendi evimi yapmak olduğu için bu teklif harika bir fırsattı benim için. Kendi evim olmasa bile bir ev yapmak, onarmak... Gerçekten bana çok iyi gelirdi belkide. Kalbimde onaramadığım yaralarımı, o evi onararak dindirebilirdim belki de...Yiğit neden seni arıyor?

-Ee... Ne bileyim canım, demek ki... Ya Kumsal bakma bana öyle. Sana ulaşamamıştır...

İmalı bakışlarla Eslem'e bakıyordum... Eslem Yiğit'ten hoşlanıyor gibiydi... Yiğit'te Eslem'e önem veriyor. Başımıza gelen onca şeyde Eslem'i hep Yiğit korudu...

-Evet ya ulaşamamıştır... Neyse hadi gidelim.

Dedim ve yurttan çıktık. Yaklaşık on dakika sonra eve gelmiştik. Yiğit kapıdan bizi görünce hemen yanımıza geldi.

-Hoş geldiniz hanımlar...

Diyerek sımsıkı sarıldı bize. Bu çocuk gerçekten çok çılgın... Hayatımda gördüğüm en garip çocuklardan biri... "Yiğit'i bir kelimeyle anlatsan" deseydiniz eğer "çılgın çocuk" derdim...Hoş bulduk...

Dedikten sonra içeriye doğru ilerledik. İçerde ki toz öylesine yoğundu ki... Nefes almak zordu. Giray içerde arkası dönük bir şekilde duvarı inceliyordu... Yavaş adımlarla yanına doğru ilerledim.

-Boş duvarı incelemek zevkli mi bari?

-Kafamda ki kötü düşünceleri, boş bir duvara bakarak boş vermeye çalışıyorum. Yani zevk için değil. Vayy Giray Kaymaz'dan özlü sözler... Güzel bir cevaptı aslında. Ellerinden tutarak gözlerini gözlerime odakladım ve

-O zaman o kötü düşünceleri bir kenara bırak çünkü yapılacak bir sürü işimiz var...

-Biliyorum...

Dedi ve ellerini, ellerimden çekerek yerde duran boyayı aldı. Kaşlarımı çattım birden. Boya renkliydi...

Gökkuşağının renkleri vardı içinde.

-Bu nasıl bir boya?

-Beğenmedin mi?

-Hayır çok beğendim ama sen evi gökkuşağına mı boyayacaksın?

-hayatımız siyah, anılarımız siyah bari şu küçücük parçalanmış evimizi gökkuşağına boyayalımda içimizde ki acılar görünmesin.

Giray'ın bu sözleri... Gerçekten de
yıprandığı her halinden belli oluyordu... Yorgunluğu, halsizliği... Evet anılarımız siyah, her bir anımız karanlık ama bu içinde sığınacağımız evi de siyaha boyamak, onu da içinde bulunduğumuz karanlığa hapsetmek hiç ama hiç istemeyeceğimiz bir şey...

Giray'ın yanına giderek boya fırçasını aldım ve duvara sürmeye başladım.

Gerçekten de gökkuşağının tümrenkleri vardı... Sonra yeniden

Giray'a döndüm.

-Biz bütün evi gökkuşağına boyamayacağız değil mi?

Giray birden gülümsedi ve bana
bakarak

-İstemez misin?

Dedi. Çok güzel bakıyordu bana...

Gerçekten aşık mıydı peki... Bu bakışlar gerçek aşkı temsil edebilir miydi?..

-İsterim tabii ama...

Dediğim anda sözümü kesti. -Merak etme. Sadece bu odayı

gökkuşağına boyayacağız.

-Peki neden bu oda?

-Çünkü sen benim yaralarımı bu oda da sardın.

Kaşlarımı kaldırmış, Giray'a hayran hayran bakıyordu gözlerim.

-Ama ben seni istem

-Biliyorum Kumsal. Sen de ne