ESİR! Kitap Olacak!

SOSYETİK SÜLÜK

İyi okumalar...💗

Böyle bir şey bekliyor muyduk peki?❤

dışarıya çıktım. Evin tam karşısında ki ağaçlara bağlanmış ve asma yapraklarla süslenmiş olan tahtadan salıncağa doğru ilerledim. Ve ağır ağır oturdum. Ayaklarımı yere sürterek sallanmaya başladım. Aniden arkamdan gelen bir kuvvetle birlikte hızlanmaya başladım salıncağın üstünde.

-Tam senlik değil mi?

Dedi. Çınar...

-Evet, ben çok severim böyle salıncakları.

-Böyle bir şeye ihtiyacın vardı

Kumsal.

-Belki de...

Dediğim anda Çınar salıncağı durdurdu ve önümde diz çöktü. Derin bir iç çekti ve konuşmaya başladı.

-"Belki de" değil Kumsal böyle olması gerekiyordu. Tamam? -Hihi

.Dedim. Sadece... Sonra yemek yemek için içeriye girdik ve yemek yedik. Ardından hava karardı... Bütün yıldızlar parlıyordu şimdi... Gökyüzündelerdi hepsi. Görünüyordu... Şehrin ışıkları yokken o kadar çoklar ki... Hepsi sanki üzerime üzerime geliyor gibi... Ama aklım hala Giray'da. Ona bugün sahildeyken çok mu sert davrandım acaba? Kesin sert davrandım. Zaten bana yüz vermiyor... Soğuk davranıyor bana. Hem Şeyma hanım da yokluğumu aratmıyordur ona. Dibinden ayrılmıyor ki... Ben sürekli bunları düşünürken yan taraftan sesler geliyordu kahkaha sesleri. Ayağa kalkıp sesin geldiği yöne doğru ilerledim. Ve gözlerim kocaman açıldı... Şeyma hanım kahkahalar atıyordu hem de Giray'ın koluna girmiş bir şeyler anlatıp duruyordu... Bu kız niye bu kadar yüzsüz. Eski sevgilisi sonuçta budoğru? Şahsen ben davranamazdım... "Sosyetik sülük" işte ne olacak... Kafamı çevirdiğimde Eslem, Çınar ve Batu bana anlamsız bakışlar atıyordu. -Niye öyle bakıyorsunuz?

Çınar cevap verdi.

-Sakin ol, Şeyma'dan bu kadar nefret ettiğini bilmiyorduk...

Allahım dediğimi duymuşlar mıydı yani... Ah be Kumsal, neden sürekli düşüncelerini dışarı vuruyorsun ki. Bunu hep yapıyorum ben...

-Siz... Siz onu duydunuz mu? Hepsi birden gülmeye başladı. Hayır, anlayamadığım Batu neden bu kadar rahat ve sakin. Ya sen bir katilsin, İşte belli etmemeye çalışıyor. Neden? Çünkü yanında Çınar var...

-Aman neyse canım.

-Evet, neyse... Kumsal hadi gel biraz dolanalım şöyle.

Dedi. Çınar... Kafamı yine Giray'a doğru çevirdiğimde o da banabakıyordu... Ama sadece bakıyordu

öyle, dümdüz.

-Tamam gidelim.

Dedim. Ve Çınar'la beraber yürümeye başladık.

-Ee Kumsal sana bir şey söylemek istiyorum ama korkuyorum da yani. -Niye korkuyorsun? Bana her şeyi anlatabilirsin Çınar.

-Biliyorum, biliyorum da yine de...

-Çınar ne derdin varsa her zaman dinlerim. Çünkü sende bizim her şeyimiz de bize yardımcı olmaya çalıştın, hep korumaya çalıştın...

-Haklısın. Bundan güç alıyorum belki de...

Dedi. Ve önüme geçerek ellerimi tuttu. Gözlerime bakarak konuştu.

-Kumsal, ben... Ben seni seviyorum.

Duyduklarım karşısında gözlerim kocaman açılmış koca bir boşluğa bakıyor muşum gibi hissettim. Çınar... Çınar nasıl beni sevebilir di ki? Obenim en yakın arkadaşım olarak gördüğüm Çınar... Beni sevdiğini söylüyordu. Gözlerimin içine bakarak,

ellerimi tutarak...

-N-ne, anlamadım?

-Duydun işte. İlk andan beri seviyorum seni.

Dediğinde sustum* ne denebilirdi ki? Arkadan bir ses geldi, hemen kafamı çevirdim ama kimse yoktu.

-Ormanda olur öyle, dal falan çok düşüyor. Neyse konumuz bu değil, ne düşünüyorsun?

-Ç-çınar ben... Ben sana hiç öyle bakmadım. İlk andan beri...

-Hemen bakmanı beklemiyorum zaten, yani küçük bir şnas...

-Çınar bizim, ikimizin bu konuda bir şansı olamaz.

-Ama neden Kumsal?

-Ben seni hep dostum bildim hala da öylesin benim için. Yiğit'ten, Ateş'ten ya da ne biliyim Eslem'denbir farkın yok benim için.

-Yani hiç bir şansım yok.

-Yani... Zaten bir şok geçirdim Şuanda.

-Hep söylemeye çalışıyordum ama ortam olmadı şimdi söyledim. Rahatladım ama reddetmeseydin daha da rahatlardım.

-Dediğim gibi Çınar, sen benim hep dostumdun hepte öyle kalacaksın. Hadi gidelim mi artık?

Dedim ve ellerimi hızlıca Çınar'ın ellerinden çekerek eve doğru ilerledim. Eslem'i arıyordum ki... Yiğit'lerin evinin orada konuştuklarını gördüm. Fakat hepsi oradayken Giray yoktu... Bende ormanın içine doğru ilerledim. Şuan tek istediğim yalnız kalıp yürümek... İnsan hep onu seveni sevemiyor nedense... Ama onun hoşuna giden, kalbinde iyi geldiğini sanan insanlar için kendini yıpratıyor, kendini üzüyor ve olan her