ISSIZ ANKARA YENİ HAYAT

64.ISSIZ ANKARA:ÖNCE VATAN,ÖNCE DEVLET

Herkese Merhaba yeni bölüm ile karşınızdayım.

Sizlerden ricam bu bölümü ön yargısız okumanız.

Ne demek istediğimi okuyunca anlarsınız.

Olaylara yıllar boyu, Devleti'nin bekası, vatanı, milleti için eğitilmiş bu yola girerken zaten canından vazgeçmiş canından vazgeçmekle de kalmamış kendi benliğinden şahsiyetinden vazgeçmiş olan Bilge'nin penceresinden bakıp okuyun.

Oy ve yorumlarınızı bekliyorum.

Keyifli okumalar...

&&&

Dağıttığım eşyaları toplayıp çantama koydum.
Dövmelinin kıyafetlerini de odanın içine fırlattım.
Odaya gireli 3 saati geçmişti.
Sabah 5' e geliyordu.
Artık pilim bitmişti.

Elbisemi ve çantamı kucağıma alırken, ayakkabılarımı diğer elime aldım.
Kapıyı açıp odadan çıktım.
İki koruma kapıda bekliyordu.
Beni görünce göz ucuyla bakıp başlarını öne eğdiler.
Oyalanmadan ama, çok ta acele etmeden asansöre geldim.

"Kurtuldun ha Bilge?"

Deniz'in neşeli sesine karşın bende tık yoktu.
İçli bir nefes alıp verdim.
"Hayır asıl iş şimdi başlıyor."

Kimse görmeden hızlıca odama geçip kendimi kapının arkasında yere bıraktım.

Ben ki 28 yaşında, 15 yıldır ana babasını devlet bilen; uğruna canımı vermekle de kalmayacak olup, bütün benliğini, şahsiyetini, devletinin, milletinin yoluna paspas eden , Milli İstihbarat Teşkilat 012*** sayılı sicil numaralı
2.kademe İstihbarat Saha Ajanı Tomris Bilge Aktan.

Bu gece av olma yolunda ilerlerken, tarih değişti, doğa dengesini yitirdi .
Av oldu sana bir avcı...

Ava gelen avcı avlandı...

Tarih değişti...
Kader değişti...
Av avcı değişti...

Ama bilmediğim birşey vardı ki.

Bunu da bize zaman acı çığlıklarla gösterecekti.

Bu gece avlanan avcı, tarihi tekrar değiştirecekti.

Kendimi toparlamam lazımdı.
Kapı eşiğine çökmüş halde, dakikalardır ağlıyordum.

Sinirlerim bozulmuştu.
Neden ağladığımı da bilmiyordum.
Gözyaşlarım sebepsizce süzülüp, yanaklarımda ıslak yollar çiziyordu.
Şu an tek istediğim, İlker'in kolları arasında uyumaktı.

"Bilge yanına gelmemizi ister misin?

Deniz'in sesini duyunca, bir an irkildim.
Kulaklığı tamamen unutmuştum.
Benim bütün ağlamalarımı duymuşlardı.

Burnumu çekip, kapıdan destek alarak ayağa kalktım.
Şimdi ne olacaktı? , buraya kadar herşey belliydi.

"Deniz ?" Sesim ağladığım için kısık çıkmıştı.

"Söyle kardeşim."
"Yalnız kalmak istemiyorum."

İçimde garip bir his vardı.
Sinirlerim bozulduğu için mi yoksa ağladığım için miydi bilmiyorum.