ISSIZ ANKARA YENİ HAYAT

22.ISSIZ ANKARA:SON ŞEKER BAYRAMI

Bu bölüm ilahi bakış açısıyla yazılmıştır.

8 Ekim 2006

Mardin / Artuklu

Ateşler Konağı

Sıcak kavurucu yaz günleri geçmesine rağmen Mardin de güneş yaz günlerini aratmayacak şekilde kendini gösteriyordu.

Ramazan ayının ilk 15 günü geride kalmış bugün yol yarılanmış geriye son 15 gün kalmıştı.

İkindi vakitlerinde iftar için hummalı bir hazırlık vardı Ateşler Konağında.

Herdem hanım bütün çocuklarının gönlü hoş olsun kalpleri kırılmasın diye hiçbirini birbirinden ayırt etmeksizin akşam iftar için hepsinin sevdiği yemekleri yapıyordu.

Evlatları yemeklerini yedikçe o seviniyor mutlu oluyor hiç bir zaman ayrı ayrı yemek yapmaktan gocunmuyordu.
Çocuklarının bazıları okulda bazıları işteydi.
Onlar okuldan gelmeden yemekleri yetiştirmeye çalışıyor çocukları okuldan geldiğinde onlarla ilgileniyor derslerini yaptırıyordu.

Herdem Hanım babası okula göndermediği için okuma yazmayı bilmiyordu.
Okuma yazmayı büyük oğlu Şeyhmus Ali okula başladığında onunla birlikte öğrenmişti.

Çocuklarının bu yüzden kendisinden utanmalarını istemediği için bulduğu her vakitte eline geçen bütün kitapları okumuş çocuklarına daha rahat ders çalıştırmak için evlatlarından önce onların ders kitaplarını okumuş konuları öğrenmişti.

Konağın kapısından gelen sesler ile mutfaktan çıkan Herdem hanım ağlayan kızını ve oğullarını gördü.
Önlüğüunün yakası açılmış sabah okula giderken itinayla ördüğü saçları dağılmış vaziyetteydi.
Hıçkıra hıçkıra avlunun bir köşesinde ağlayan kızını oğulları ise gülerek seyrediyordu.

Hemen kızının yanına yere oturdu.
"Annem güzel kızım anneciğim niye ağlıyorsun ne oldu Berfin söyle hadi "

Burnu ve gözleri ağlamaktan kızarmış badem gözlü Berfin ağlamalarının arasında iç çeke çeke konuşmaya başladı.
"Anne bayramda Van'a gidecek miyiz "

Kızının sorusuna şaşıran kadın bunun altından birşey çıkacağını anladı ancak oğullarına şimdilik seslenmeyerek kızına cevap verdi .

"Gideceğiz anneciğim"

"Anne nolur gitmeyelim nolur Fırat abimle Mehmet abim beni Van gölünde ki canavara vereceklermiş."

Bir an idrak edemedi kızının dediklerini

"anneciğim olur mu öyle şey birincisi Van gölünde canavar yok ikincisi abilerin seni hiç kimseye veremez üçüncüsü ise kızım sen yüzme biliyorsun suya düşsen bile yüzerek çıkarsın gölden"

"Gerçekten mi anne "

"Evet annem"