Tokyo Revengers&Anime reaction tepki

Tokyo revengers

-Evine hoşgeldin

(çok uzun bir bölümle geldim. Gidin atıştırmalık vs artık ne varsa yanınıza alın çişinizi falan yapın öyle gelin. Biz baya burada olcaz çünkü)

-"Kaybınız için üzgünüm Anna, ne yazık ki annenizi bulamıyoruz. Yani, diğer tek aileniz Japonya'daki büyükbabanız olabilir."

-"Gitmem gerekiyor... taaa oraya kadar?"

-"Evet, iyi haber şu ki ikiz kardeşin orada."

-"Anlıyorum, onu beş altı yaşımızdan beri görmedim."

-"Evet, amcan sana servetini bıraktı. İşte elinde bu var."

-"Tamam, teşekkürler Bay Smith, her şey için minnettarım."

-"Rica ederim, uçak biletini aldık. Tek yapman gereken eşyalarını toplayıp hava alanına gitmek."

Bu birkaç gün önceydi ve şimdi Japonya'nın havaalanının ortasında duruyorsunuz. Telefonuna baktın ve Emma'nın sana mesaj attığını gördün. Japonya'ya döneceğin için senden daha heyecanlıydı. Üvey erkek kardeşlerinden söz edildiğini duydun ama sinirlerini bozmadı. Adına bakmadan önce valizini aldın. Onu bulmanıza yardımcı olacak bir tabela tutacağını söyledi, artık telefonlarınız olduğu için buna ne gerek olduğunu anlamadınız ama her neyse.

İşareti görmeden önce etrafa bakmaya devam ettiniz ve o da durmuş etrafa bakıyordu. Hızla ona doğru yürüdün ve sonunda seni görünce sana sıkıca sarılarak üzerine atladı. Onu sıkıca tutarak bavulunu düşürdün, bu yüzden ikiniz de üst üste düştünüz.

-"Of, Emma bunu yapamazsın..."

Sızlandın ve geri adım atmadan önce güldü.

-"Vay! Seni son gördüğümden beri büyümüşsün, kendine bi bak."

Yanaklarınızı çimdikledi ve siz oflayıp valizinizi kapmadan önce sizden hızlı davranıp valizi aldı.

-"Evet, birbirimizi en son gördüğümüzde beş altı yaşındaydık. Amcam bana senin iletişim bilgilerini verir vermez fotoğraflarını gönderdi."

-"Biliyorum, bu çılgınca. Biz aynıyız ama sen çok değiştin. Özellikle şimdi kahverengi saçların varken." Dedi ve yüzünü buruştururken hafifçe güldün.

-"Eh, ikimiz de sarışın olamayız. Yoksa insanlar bizi karıştırırdı. Yoksa yüzümüz tamamen aynı."

-"Doğru noktaya parmak bastın kardeşim." dedi kolundan tutup seni havaalanından çıkarmadan önce.

-"Geleceğimi biliyorlar mı?" Sen sordun ve o başını salladı.

"Dedem biliyor ama ona bunu bir sır olarak saklamasını söyledim. Tepkilerini görmek istiyorum~"

-"Çok gerginim, yeni insanlarla aram pek iyi değil."

-"Sorun değil, onları seveceksin! Mikey biraz çocukça ama sorun değil. Ayrıca bana sahipsin."

-"Bilmiyorum kusabilirim..."

Emma sana eğlenmeyen bir yüzle baktı ve sen omuzlarını silktin.

-"İyi ki, henüz bir şey yememişsin. O yüzden midenden gelecek bir şey yok."

-"Bunu nasıl biliyorsun?"

-"Ben senin ikizinim, ikimiz de henüz yemek yemedik."

-"... Doğru tespit..." Gülmeden önce ikiniz de sessizdiniz, Emma şoföre adresi vermeden önce ikiniz de taksiye bindiniz. Pencereden dışarı bakarken ikiniz de sessiz kaldınız. Kalbin hızla atıyordu ve bir şekilde geri dönüp "her şeyi unut" demek istedin. Emma elini tuttu ve rahatlatıcı bir gülümsemeyle sana baktı. Ona baktığında, pencereden dışarı bakmak için geri dönmeden önce onun tutuşuna karşılık verdin. Yaklaşık otuz dakika sonra ikiniz de geldiniz ve valizinizi çıkarmanıza yardım etti. Dışarıda durup Emma'ya baktın. Sinirlerin bozuldu ama Emma elinden tuttu ve seni büyükbabana götürdü. Biraz yaşlı bir adamdı ama sana sıkıca sarıldı, sen de beceriksizce karşılık verdin.