" Hij Was Het Al Die Tijd "

-156-

Meerr

We lopen naar buiten om richting de bossen te fietsen. Ik fiets naast Michel, vooraan. Goed, als ik mijn fiets heb gevonden, loop ik naar voren met de fiets aan de hand. Daarvoor, overleggen Michel en ik een beetje, waar we de fietsen willen parkeren. Na een tijdje, als iedereen klaar is, fietsen we aan. Tijdens de rit, kletsen Michel en ik een beetje. Hij heeft er blijkbaar heel goed door alles heen kunnen slapen en was Jorik de boeman van elke keer naar de slaapkamers.

Ik had dat echt andersom verwacht haha. Goed, ik vertel over dat het bij ons wel meeviel enzo. Bij het bos, parkeren we de fietsen op de afgesproken plek. Voordat iedereen de fietsen op slot hebben gezet, is het al wat later. Nu, lopen we richting het zandvlakte. Hier wilde hij de bootkamp gaan doen. De leerlingen hebben er zoooveel zin in. Het is echt niet te beschrijven....

Sarcasme hè. Goed bij de plek, helpen ik Michel met de attributen die op de bestemming lagen. Als ik zie en hoor van Michel wat ze moeten doen, nou echt succes leerlingen. Ik zal gewoon spontaan omvallen van slaapgebrek haha. Goed, hij vertelt ook als ze echt te moe zijn voor een onderdeel dat ze die gewoon mogen overslaan. Als alles klaar staat, roept Michel de leerlingen en ga ik bij de andere docenten zitten. Eentje maakt er allemaal foto's voor de ouders.

Wij zitten een beetje te kletsen en zijn aan het lachen over hoe moe iedereen erbij staat. Ik zou het liefste ook wel in bed liggen hoor. Na een aantal minuten zie ik in mijn ooghoeken iemand vallen, niet van onze klassen, maar gewoon een bezoeker van het bos. Ik sta op en zeg tegen de docenten, dat ik zo terug kom. Het is een kindje, als ik het goed zag.

Ik loop naar de plek en zie dan inderdaad een kindje van zeven/ zes op de grond liggen met een bloedende schaafwond. Ik loop op het jongetje af en vraag met een zorgzame stem:" Hey, waar is mama of papa?" Hij zegt:" Kwijt." Dan begint die te huilen. Ik zeg dan:" Zal ik je helpen?" Bedoel wil een kindje niet bang maken. Hij knikt en zo loop ik nog meer op hem af en help ik hem met staan. Dan zeg ik:" Waar heb je ze voor het laatst gezien?" Hij zegt:" Paar minuten geleden." Ik knik en kijk een keer goed om me heen.

Dan zeg ik tegen het jongetje:" Kom je heel even mee, dan haal ik het bloed van je beentje?" Hij zegt dan:" Ik mag niet met vreemde mee.." Ik zeg daarop:" Snap ik, heb je goed geleerd! Ik wil je alleen helpen en dan help ik je met zoeken naar papa en mama." Het jongetje knikt en loopt toch met me mee. Ik neem hem mee naar de picknick tafel waar de andere docenten zitten. Kim vraagt gelijk:" Hey wat is er?" Ik zeg daarop:" Hij is zijn ouders kwijt en is gevallen, wat ik net zag." Ik help hem met zitten op het bankje en pak een doekje uit mijn tas.

Hij moet zachtjes huilen, maar ik help hem zo voorzichtig mogelijk. Kim is ondertussen de politie aan het bellen, dat hij zijn ouders kwijt is. Michelle helpt mij met aangeven. Ze helpen me wel. Ik vraag dan aan het jongetje:" Voelt het al iets beter?" Hij knikt, waarna ik er een pleister op plak. Hij zegt dan met een trillende stem:" Dankje." Ik glimlach en haal zijn traantjes weg.

~ tijdje later

Wij zijn nu aan het picknicken. Het jongetje is weer veilig terug bij zijn ouders. Ik pak een cup cakeje uit het doosje en neem er een hap van. Er staan allemaal lekkernijen voor ons neus. Het is bijna op hoor. De leerlingen hebben lekker gesport en zo kunnen we weer terug naar de accommodatie. Ik vind het geweldig. Ik ben zo blij, dat deze toch hebben kunnen doorgaan wegens corona.

Echt waar, iedereen heeft moeten testen, waar sommige positief van waren en die zitten allemaal thuis. Daar word nog een pakket naar gestuurd met lekkere dingen, omdat school ze op deze manier toch nog iets leuks wil meegeven. Naja, wel leuk hoor.

Goed na een tijdje fietsen we weer terug. Ik fiets weer gezellig naar Michel. Die vraagt over dat jongetje. Zo vertel ik dat ik hem zag vallen in mijn ooghoeken en toen naar hem toeliep ect. Ben weer de held, nee ik was er sowieso naartoe gelopen, bedoel dat is toch ook gewoon netjes? Iedereen zou dat eigenlijk moeten doen. Alleen niet iedereen is zo. Wat best jammer is.