TUTKU OYUNU 2. SEZON (KAN VE GÜL)

Bölüm 49

"Geldiler!"

Emine Hanım, büyük camın arkasından yüzünde gülümsemesiyle birlikte arkasını dönmüştü. Adımlarını hızlandırarak mutfaktaki yardımcıları Asiye Hanım ile göz göze geldiklerinde gözleri dolu dolu olmuş ve hiç düşünmeden kapıyı açmaya giden hizmetçinin peşinden gitmişlerdi. Oğulları ellerinde çantalarla evden içeriye adım attıklarında "Çocuklar!" diye bağırmış ve birden kendisini havada oğullarının kollarının arasında buluvermişti. Demir, annesine sımsıkı sarılıp onun yanaklarını öperken Erdem omzundaki çantayı yere bırakıp, ayağındaki ayakkabıları çıkartıyordu. Omzunun üzerinden geriye bakıp başıyla dışarıda durmakta olanlara içeriye gelmelerini söylediğinde annesini bırakan Demir'e baktı ardından Emine Hanım'a dönerek "Beni özledin değil mi hadi itiraf et" dedi göz kırparak.

Emine Hanım, gözleri dolup Erdem'in göğsüne başını yasladığında genç adam içini çekerek annesine sarıldı ve onu kolları arasında sımsıkı tuttu bir müddet. Ardından Demir'e bakıp "Sana söylemiştim değil mi en çok beni seviyor diye" dedi göz kırpıp. Demir, başını sağa sola sallayıp gülümserken Emine Hanım, Erdem'in kollarının arasından çıkıp omzunun üzerinden içeriye giren kişilere baktı. Bade'nin saçlarını görünce gözyaşlarını tutamayan Emine Hanım, ellerini ağzına götürüp hıçkırıklarını engelledi ve derin bir nefes alıp ellerini Bade'ye uzattı.

"Bebeğim..." diyerek kızın ellerinden tutup kendisine çektiğinde sevmekten bıkıp usanmayacağı uzun saçları yerine kısacık olan saçların arasına daldırdı parmaklarını. "Merhaba anne" diyen Bade'nin sesini duymasıyla onun ne kadar değiştiğini bir kez daha anlayan Emine Hanım kendisini geri çekip kızının yüzünü avuçlarının arasına aldı ve gözlerinin içine bakıp "Evine hoş geldin yavrum" dedi.

Bade, için için 'burası benim evim değil',demek istiyordu ama yapamıyordu. Annesinin ve abilerinin yanında olmak onun için yeterliydi oysaki... Emine Hanım'ın elleri yüzünü tavaf edip saçlarına dokunduğunda gözlerini kapadı usulca. Erkek tıraşı yapmıştı kendisine resmen ve bu haliyle küçük haylaz çocuklara benziyordu. Emine Hanım, Bade'nin yüzünü öpüp onu kendisine son bir kez bastırdıktan sonra onun arkasında durmakta olan adamla kıza baktı uzun uzun. Doruk'un ve diğerlerinin aksine Nefes ile hiç karşı karşıya gelememişlerdi doğru dürüst. Gülümseyerek Bade'den ayrılıp Nefes'e doğru ilerlediğinde kızın omuzlarından tutup sıktı ve "Hoş geldin canım" dedi.

"Hoş buldum" diyen Nefes'in sesindeki soğukluk Emine Hanım'ın irkilmesine neden olsa da pek üzerinde durmamıştı. Nefes ise kadından hoşlanmadığını belli etmemek için kendisiyle büyük bir savaş içerisindeydi. Omuzlarına dokunan eli itmek istiyor ama yapamıyordu. Dişlerini sıkmaya başlamadan önce kadının bakışlarının Ateş'e kaydığını gören Nefes gözlerini kısmıştı. Demir, ona bakıp gülümserken Nefes her bir hareketi zihninin bir köşesine kazıyordu.

"Ve siz?" diyen Emine Hanım Nefes'in "Ateş Ayazoğlu. Eşim" demesi üzerine genç kıza bakmış ve sesindeki sahiplenici ton üzerine gülümsemişti. Ateş ise tam cevap verecekken Nefes'in kendisinden eşim diye bahsetmesi üzerine hem şaşırmış hem de etkilenmişti... Gülümsememek için kendisiyle savaş içerisine girse de bakışlarını karşısındaki kadına diken Ateş, onu hatırlıyordu. Erdem ve Demir, Doruk ile kavga edip onu hastanelik ettiklerinde kadını ilk kez orada görmüştü. Uzanıp, Nefes'in elini tuttuğunda genç kızın tutmakta olduğu nefesini salıverdiğini hissetmiş ve kendisi de rahatlamıştı. Öte yandan Bade'nin gözlerindeki pırıltılarda dikkatinden kaçmamıştı. Hüzün ve özlem doluydu...

Nefes, Demir'e bakıp "Biz artık gitsek iyi olacak. Yarın sabah şirkette görüşürüz" dediğinde Emine Hanım "Yemeğe kalırsınız sanıyordum" dedi. Başını iki yana sallayan Nefes, Dağhan amcasına verdiği söz üzerine gülümsemeye çalıştı ve nazik bir ses tonuyla "Akşam yemeğini Dağhan amcamla yiyeceğimize söz verdim. Hem daha buradayız. İlla ki yemek yenilecek bir ortam oluşturulur. Öyle değil mi?" diye sorduğunda dönüp yeniden Demir'e bakmıştı.