《ဖြေဆေး》- ဘာသာပြန် 『Completed』

အခန်း - ၆

Chapter ● 6 ●

ချန်ခေါ့သည် ကျန်းယွီသော် မတ်တတ်ထပြီး တံခါးအပြင်သို့ထွက်သွားသည်ကို ကြည့်နေသည်။ ထို့နောက်တွင် ချန်ချင့်လည်း ခြေထောက်များ ခါယမ်းကာ နောက်မှလိုက်၍ ထွက်ခွာသွားသည်။ သူ စိတ်သက်သာရသလို သက်ပြင်းတစ်ချက် မှုတ်ထုတ်ရန်အလုပ်တွင် ချန်ချင့်က တံခါးကို ဆွဲပိတ်လိုက်သော "ခွမ်း" ခနဲ အသံကြောင့် လန့်ဖျပ်ကာ ထိုင်ခုံပေါ်မှ ပြုတ်ကျမလို ဖြစ်သွား၏တော့၏။ ထိုနေရာတွင်ထိုင်လျက် အတော်ကြာတော့မှ သတိပြန်ကပ်လာသည်။

တကယ်တော့ ချန်ချင့်၏ တံခါးပိတ်လိုက်သံမှာ အလွန်ကျယ်လောင်လှသော်ငြား ချန်ခေါ့က ကြိုတင်ကာကွယ်မှု လုံးဝမရှိနေခြင်း မဟုတ်ပါ။ ချန်ချင့်တစ်ယောက် ဆောင့်ကြွားကြွားဖြင့် ထွက်ခွာသွားသော အချိုးကိုကြည့်လိုက်လျှင်ပင် အသံက မတိုးနေတော့ပေ။ သူ ဘာကြောင့် သည်လောက်အထိ တုံ့ပြန်မှုကြီးမားသွားရလဲကို သူ့ကိုယ်တိုင်လည်း မသိနေချေ။

ပူပန်သောကကြောင့်ဖြစ်လိမ့်မည်။

အခွံတစ်ခုသည် ဘယ်လို အခွံအမျိုးအစားပင် ဖြစ်နေပါစေ၊ နောက်ဆုံးတော့လည်း အခွံတစ်ခုသာ။ ဆုံးရှုံးပျောက်ကွယ်သွားလျှင် လုံခြုံဘေးကင်းချင်ယောင်ဆောင်သောအနေအထားတောင် မရှိနိုင်တော့ချေ။

စိတ်လုံခြုံမှုဟူသည့်စကားလုံးကို ချန်ခေါ့ သိရှိသဘောပေါက်သွားသည့်နေ့ရက်မှစတင်ပြီး သူသည် ထိုအရာကို ချို့တဲ့လှကြောင်း ခံစားရမိသည်။ အလွန့်အလွန် ချို့တဲ့လွန်းသည်။

အထူးသဖြင့် "ရင်ဆိုင်" ရန် လိုအပ်သည့်အချိန်တွင် ဖြစ်၏။ မည်သည့်အရာကို ရင်ဆိုင်ရသည်ဖြစ်စေ စိတ်လုံခြုံမှု ချို့တဲ့လှသည်။

သူ အိမ်မှ ထွက်လာချိန်တွင် အဝတ်ဗလာကိုယ်လုံးတီးထက် ကိုယ်ပေါ် ဝတ်ဆင်ထားသော အဝတ်တစ်စုံသာ အပိုပါလာခြင်းဖြစ်သည်။ ထွက်ခွာလာချိန်တွင် လုံးဝကို များများစားစား မစဥ်းစားခဲ့ချေ။ တုန်လှုပ်ရသည်အထိ မွန်းကျပ်လွန်းလှသည်ဟု ခံစားရပြီး အသက်လည်း ကောင်းကောင်းမရှူနိုင်။ တံခါးဖွင့်ပြီး ထွက်လာနိုင်ခဲ့လျှင် ရပြီ။