Partiler, kovalamacalar, pembe dizilerden fırlamış tekinsiz adamlar, yüzümüze patlayan flaşlar ve bir de... DÜNYACA ÜNLÜ SEVGİLİM.
Kendilerini entrikaların kasıp kavurduğu bu gösterişli dünyada bulan dört genç kızın çılgın hikayesi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Üst Bilgi: Leo Martinez) ***
Aylin, mahzendeki son düzenlemeleri yapıyordu bugün. Yaklaşık bir hafta önce başladığı bu düzenleme işinin bitmesi epey uzun sürmüştü. Bernald onların gideceğini anlamıştı da gitmeden son kez her yeri temizleteyim der gibi günlerini alacak işler veriyordu onlara. Artık her gün bacak ağrısıyla gidiyordu Aylin eve.
Tam buradan ne zaman ayrılabileceklerini düşünüyordu ki, telefonunu titremeye başladı Aylin'in. Elindeki şişeleri bırakıp açtı aramayı cevapladı hemen.
"Alo?" dedi Aylin merakla. Karşıdan kibar bir kadın sesi geldi.
"Merhaba. Ben Miami kütüphanesinden arıyorum. İş başvurunuzun değerlendirildiğini ve işe alındığınızı bildirmekten memnuniyet duyarım."
Aylin yerinde tepinmemek için kendini zor tuttu.
"Pekâlâ. Çok teşekkür ederim."
Kadın gerekli bilgileri verdikten sonra kapattı. Şişeler ve burayı düzenlemek artık umurunda bile değildi Aylin'in. Kızlar da iş başvurusu yaptığı için onlara mesaj atmak üzere telefonuna yöneldi hemen. Ancak gelen bildirimleri açınca onların çoktan konuşmaya başladıklarını ve hepsinin işe alındığını öğrendi. Tüm keyfi yerine gelmiş, her şeyi unutmuştu bir an için.
Kendi kendine aptal aptal sırıtmaya devam etti bir süre. Bir yandan da mesaj atıyordu kızlara. Bernald konuşulanları okusa kesin İŞLETME SAHİBİYİM BEN! diye köpürmeye başlardı. Aylin bunu düşünerek sesli güldü bu sefer ve ardından telefonunu cebine atarak arkasına döndü. Karşısında bir anda Leo'yu bulunca küçük dilini yutuyordu neredeyse.
"Hey," dedi Leo o ipeksi sesiyle. "Seni korkuttum mu?"
Aylin, bir an bunun gerçek olup olmadığı konusunda şüphe etti. Leo sanki burada ilk karşılaşmalarında olduğu gibiydi; nazik ve ilgili. Sanki aynı sahne tekrar yaşanıyordu. Bu hem güzel hem de acı vericiydi. Onun ani bir toz bulutu içinde kaybolmasından ve bu rüyadan uyanmaktan korkuyordu Aylin. Her an dağılabilecek kadar kırılgandı bu an.
"Ben..." dedi Aylin zayıf bir sesle. "Seni beklemiyordum."
Leo gözlerini kaçırarak yarım bir gülümsemeyle karşılık verdi. Bir kez daha tüm bunların gerçek olmadığını düşündü Aylin. Leo ile en son konuştuğunda, her şey daha da berbat gibi görünmüştü. O zamandan bu zamana hiçbir şey düzelmemişti. Ve açıkçası Aylin, bir daha karşılaşacaklarını düşünmüyordu bile; kasıtlı ya da tesadüfi.
"Birisiyle konuştuğunu duydum," dedi Leo gözlerini merakla kısarak.
Yine kontrolü kaybetmiş gibi saçma sapan konuşsaydı nasıl davranması gerektiği konusunda net olabilirdi Aylin; ya da bir rüya da mı yoksa gerçekten burada mı olduğuna karar verebilirdi. Ancak karşısındaki onun Leo'sundan başkası değildi. Üstünde siyah bir ceket ve siyah bir pantolon vardı; gömleğini pantolonunun içine sokmuştu. Aylin onun özel bir yerden geldiğini ya da özel bir yere gideceğini anlamıştı. Genelde böyle giymezdi. Fazlasıyla yakışıklı ve büyüleyici görünüyordu.
