That Shot

CHAPTER 13

"Why..bakit niyo ginagawa yun dito?" Pagpipigil ko sa sarili ko ng humarap ako sa kanila.

They are both dressed na, magulo pa ang itsura nilang dalawa pero that was more acceptable kaysa sa naabutan namin kanina.

"That's wild, you're actually living your life huh?" Komento ni Yohan sa gilid ko.

"We're sorry, hindi naman kasi naman alam na may mga buhay pa-"

"Bakit ka nag s-sorry sa kanila? It was a normal act for human interaction." Pagputol ng babae sa kasama niya.

"It is a normal human interaction, kung kayo lang dalawa." Usal ko habang hinihilot ang sintido ko.

"Kami lang namang dalawa andito kanina ha?" Mamimilosopo nitong babae sa harap ko.

Nakita kong hinatak ng mas maliit na babae ang braso nito para sabihing tumigil. Yes, both of them are women. Mas matangkad itong pilosopo kaysa dito sa kasama niya, the taller one has the aura of being a top sa kanilang dalawa and mukhang totoo naman, kasi siya ang nasa ibabaw kanina nung babae.

Iniling ko na lang ang sarili ko bago tumalikod at naglakad palabas. Kinuha ko na rin ang mga galon, tinulungan naman ako ni Yohan doon.

"Nag si taasan mga balahibo ko doon ah." Usal ni Yohan.

Hindi ko naman siya masisisi dahil maski ako ay mukhang tatak sa utak ko kung ano ang nakita ko. I mean...Lexus and I did that obviously that's why we had Ionna, pero ang makita yun gawin ng iba sa harap ko? I can't huhu

"We should head back." Nasabi ko na lang pag katapos naming kargahan ang mga galon at nilagay sa likod ng sasakyan.

"Wait!" Tawag ng kung sino.

Sabay pa kaming napalingon ni Yohan ng makita yung maliit na babae kasama yung isa pa habang hatak hatak niya ito sa braso.

"Uhm...saan kayo pupunta?" Nahihiyang tanong ng babae.

"Somewhere," Walang buhay sagot ko.

Hindi ko pwede sabihin kung saan talaga kami pupunta, nasa gitna kami ng crisis and we can't trust anyone in this world right now. Kahit sino ay pwede kaming traydurin dahil walang batas ang pumipigil sa mundo ngayon.

"P-pwede ba kaming sumama? Please, tutulong kami. We don't want to stay here na...hindi namin kayang protektahan sarili namin-"

"Pero ginagawa nyo yun in public?" Nag aasar na tanong ni Yohan. Namula naman ang mukha ng babae dahil sa sinabi ni Yohan, I think tinamaan na siya ng kahihiyan.

"I can protect you." Malamig na sabi ng matangkad na babae.

Sumakay ako sa kotse at hindi nag salita, sumunod naman sa akin si Yohan at umupo sa passenger seat. Nag isip muna ako bago inapakan ang gas ng sasakyan, we need to head back now sa department dahil mag didilim na rin.

"Heartless ka pala." Yohan mumbled.

I closed my eyes for a second, "Oh fuck it." Sabi ko at inikot ang kotse para bumalik sa posisyon ng mga babae.

Kita ko ang gulat sa mga mata nilang dalawa ng binalikan ko sila, "Sakay." Ma otoridad na sabi ko, hindi na sila nag tanong at agad na sumakay sa likod ng sasakyan.

Tinakpan naman ni Yohan ang mga mata nila, para narin hindi nila malaman kung saan kami pupunta. It was a safety protection for us, we can't trust them yet. Medyo natagalan rin kami bago nakabalik sa department dahil lumabas na rin kami ng bayan pra sana hanapin si Ionna pero iba ang nadatnan namin.

"Who are they?" Seryosong tanong ni papa ng makita kung sino ang kasama namin.

"Breeder." Sabi ko tska pumasok sa opisina. I need to take a moment for myself, wala namang pumigil sa akin kaya dumiretso na ako sa loob.

Napasalampa na lang ako sa swivel chair na andito sa loob opisina for me to relax. Hindi ko na naman alam kung ano ang mararamdaman ko. Gusto ko na lang mahanap ang anak ko, and everything will be so much easier by that time.

"Lexus..." Bulong ko sa hangin ng maalala ko na he would never make me feel this heavy kung nandito pa sa siya tabi ko.

He would do everything for me to feel safe and comfortable sa kahit anong paraan na maisip niya. Kung nandito lang siya, mas mapapadali ang mga bagay para sa akin. If he was here, mas kaya kong dibdibin lahat ng pag subok na haharapin ko.

If he was here hindi ako mawawala sa sarili ko ng ganito. Fuck that unknown mission na sinabakan niya para mawala siya ng ganon ganun na lang.

He wasn't a field medical doctor kaya nag taka na lang ako noon ng bigla siyang isabak sa field to treat soldiers in our side sa isang war sa kabilang parte ng bansa. Ayaw niyang umalis that time dahil masama ang pakiramdam ko pero wala siyang nagawa, that was still his duty to be always on call.

"I wish you were here, darling," I mumbled.

"Ayaw mo talaga kumain?" Rinig kong tanong ng kung sino.

Agrisibo kong minulat ang mata ko at inis na inis na humarap sa direction niya. What's wrong with this guy?! He's always pestering me.

"Nabwibwisit na ako sayo." Walang ano anong sabi ko sa kanya habang madilim na nakatingin sa direction niya.

Napangiwi naman siya dahil sa binato kong attitude towards him, dumiretso siya sa pagpasok sa opisina tska sumandal sa may pinto and usual may nginunguya na naman siya.

"You should eat Sczekinah, hindi porket sanay ka sa military meals mo, hindi ka na kakain ng maayos." Usal nito habang nakasandal sa pinto at nakatingin sa akin.

"Pake alam mo ba sa akin ha?!" Iritang tanong ko sa kanya.

Ngumuya pa siya bago siya nag salita, "I'm worried."

Nanukot ang noo ko dahil sa sinabi niya, his voice has that gentle tone na hindi ko pa narinig sa kaniya simula ng magkasama kami. Lagi kaming nag aasaran at nag babangayan pero that tone was new for me.

"Why the heck are worried for me?" Walang emosyong tanong ko sa kanya, napangisi naman siya dahil doon.

"Sino nag sabi sayo, na sayo ako nag aalala?" Pambabawi siya sa tanong niya kanina, "I'm worried about Vionna, how would you save her if you can't save yourself from starvation?" He fumed sabay hagis sa akin ng uncooked instant noodles.

Napataas naman ang kilay ko don, "How would I eat this-"

"Sundalo ka diba? Lagi mong pinagmamalaki yun, you should know how to eat that flour." Dagdag niya pa sabay labas ng opisina.

Anong problema nun?