That Shot

CHAPTER 59

WARNING: This chapter consist attempted rape, please if this topic triggers some part of you skip this chapter! READ ON YOUR OWN RISK

"Aki..." Bungad na tawag sa akin ni  Akiah ng nakasalubong  ko  siya.

Mukhang galing siya sa  kwarto na tinutulugan namin, palabas siya sa kwarto ng  makita niya ako. Tipid ko lang  siya  nginitian tskaisya nilampasan.

Wala akong gana makipag usap ngayon,  dire diretso lang akong naglakad papasok tska sinara ang pintuan. Hindi pa man ako tuluyang nakaabot  sa kama ay bumagsak na ako.

Hindi ko na talaga kaya, nanghihina  na ang katawan ko. Hindi ko na rin  pinigilan nag sarili kong umiyak habang nasa sahig. Kasama ni papa ang anak ko para may ipaliwanag rin dito kaya ako lang ang nandito sa kwarto.

Yakap yakap ko ang sarili ko habang  naka baluktot sa  sahig habang nilalabas ang nararamdaman, ang lamig ng bakal kung braso pero winawaglit ko na lang iyun sa isipan ko.

Ang sakit ng nararamdaman ko, hindi  ko alam kung ilang beses ko  na sinabi  na masakit pero hindi pa rin maubos ang salitang yun sa isip ko, napaka bigat ng nararamdaman ko. Hindi ako makapaniwala  sa nalaman ko.

Pero, mas hindi ako makapaniwala na kinaya akong saktan ng asawa ko...asawa na akala ko ay mahal na mahal ako.

Kung ganon ang magiging dulot ng katalinuhan sa tao, tangina buti na lang bobo ako.

Ang talino ginagamit sa mabuti, hindi sa ikakasama ng karamihan. Hindi ako makapaniwala na kaya niyang gawin yun, asan yung asawang minahal ko? Asan ung Alexus na nakilala ko? Bakit nilamon siya ng utak niya?

"Bakit..." Umiiyak tanong ko sa sarili ko.

Ilang oras na rin ata akong umiiyak, ni hindi  ko  na namalayan  na nakatulog ako. Naramdaman ko  na may  bumuhat sa akin pero hindi ko na nagawang imulat ang mga  mata ko dahil sa pagod sa pag iyak.

"Rest, Aki..." Rinig kong bulong niya sa akin  bago lapatan  ng malambot na halik ang noo ko.

Naramdaman ko rin na inayos  niya ang kumot sa akin, kahit  na anong sakit ang nararamdaman ko ay parang gumagaan kapag nasa tabi ko si Akiah. This is the most comforting thing- no, he was the most comforting  person that I ever had.

Kahit na nakapikit ay patuloy pa rin ang pag takbo ng  utak ko. Hindi magawang mag pahinga ng isip ko. Hindi ko makalimutan  ang mukhang binigay sa akin ni Alexus, ang mga  titig na yun ay nag bigay ng kilabot sa  buong katawan ko.

As I  kept on  remembering his face while choking me, I  started to remember things.

"Wag kang lalabas hanggat di ko sinasabi."

"Don't you dare disobey me!"

"I'm the man of this house, kaya ako dapat ang masusunod!"

"Sczekinah, wag mo akong bwinibwisit pagod ako."

"Diba sinabi ko  sayo na wag kang makikipag usap sa iba?!"

"Wag  kang lalabas ha! You just get on my nerves."

"Patahimikin mo nga yang anak mo! May ginagawa ako!"

"F-fuck...I just realize...I'm too blind to notice that..." Bulong  ko sa sarili ko, kahit na nakahiga  ay nasapo ko ang ulo ko habang umiiyak. Hindi ako makatulog, hindi ako pinapatulog ng utak ko.

Tangina, I'm too blind to realize that he wasn't that perfect. Masyado kong pinaniwala ang  sarili ko na perpekto siya, that he was  the greatest man that I could have. I loved  him too early, na ang akala ko siya na ang  para sa akin.