That Shot

CHAPTER 43

"You're...you're kidding right?" I shuttered ng magising ako.

Andito pa rin kami sa parte ng kwarto kung saan ako nawalan ng malay. Sandali kong nilibot ang mga mata ko, tska ko napansin na mas malinis na itong kwarto kaysa sa naalala ko kanina. Those huge capsule's were still here, but the one that exploded disappeared.

Ipinikit ko ang mata ko sandali to process things, I'm about to tuck my hair into my ears when I don't feel anything from my arm. Napalunok ako dahil doon, sandali akong hindi nag salita. My eyes widened when I realised something, I looked at Akiah who was in front of me. Nakayuko siya, at hindi ako magawang tingnan sa mga mata.

I scoffs in pain, "S-sabihin niyong mali ang iniisip ko." Nauutal na sabi ko, nanginginig ang mga labi ko dahil sa ideyang pumasok sa isip ko.

Dahan dahan kong inangat ang isa kong braso as I tried to reach my other arm but...wala akong naramdaman.

"A-akiah..." I bawled calling his name, hinawakan niya ang nanginginig kong kamay.

My lips is trembling, tumakas na rin ang mga luha sa mata ko at sunod sunod na umagos pababa ng pisngi ko. My eyes stayed wide, there was no emotion on them but the tears were screaming for it.

"Sorry..." I heard my daughter's voice, but it didn't help anything.

"N-napuruhan mo na po yung braso mo, I..." She stumbled to get the right words, "I presumed to cut your arms to prevent the virus from taking over your body." Naiiyak na sabi niya.

Napalunok ako dahil sa mga salitang binitawan niya, may tumakas na rin na ingay sa bibig ko dahil sa nalaman ko. I can't myself but to cry, hagulgol na ang ginawa ko.

Lumapit naman sa akin si Akiah at niyakap ako, he was trying to comfort me. It helps, but it's not. His touch calms me down, but it can't change the fact na wala na yung braso ko.

Isang napaka laking buntong hininga ang binitawan ko, itinaas ko na rin ang ulo ko para mapigilan ang luhang dumadaloy sa mga mata ko. I gulped for the last time and wiped my tears with my other hand. Walang buhay akong tumingin sa kanilang lahat.

Calista looked at me with her worried eyes, so did Ash. Tumatango naman sa akin si papa, trying to tell me that everything will be okay. It's not, everything will change.

I tried to give my daughter a smile pero hindi ko kaya, I can't fake a smile. Hindi ko pa kaya sa ngayon, how can fucking smile when I just lost my fucking arm?!

Tumakas na naman ang luha sa mga mata ko Akiah wiped my tears using his thumb.

"You'll get through this, I know you can get through this." Malambing na bulong niya sa akin tska muling hinawi sa mga pisngi ko ang luha.

Wala akong kahit anong emosyon na binigay sa kanila. We stayed here for hours, they are now resting in different positions. Hindi ako makatulog, at wala akong balak matulog. Napaka daming pumapasok sa isip ko, muli akong napa tingin kay Akiah. Nakatulog na siya sa tabi ko, at mukhang walang balak na iwan ako.

I softly stroke his hair, feeling his warmth. Mariin kong ipinikit ang mata ko at agad na tinggal ang kamay ko sa ulo niya. A memory came back, I just saw Alexus earlier.

Agresibo akong napalingon sa likuran ko, kitang kita ko kung saan siya pumunta para mag tago. I slowly stood up, using all my force to stay quiet and not to wake Akiah up.

"Aish.." Mahinang bulong ko ng maramdaman na bahagyang gumalaw si Akiah, pero hindi naman siya nagising.

Tuluyan akong nakatayo sa posisyon ko kanina, at pumunta sa kung saan ko nakita si Alexus na tumakbo. My brows furrowed ng wala akong makita kahit anong daanan sa lugar na iyun. It was the end of the room, tanging kurtina lang ang pagitan ng posisyon ko at kung saan sila nag papahinga.

"Imahinasyon ko lang ba yun?" Bulong ko sa sarili ko, pinadaan ko ang kamay ko sa pader na nasa harap ko. There is no passage here for him to escape, kung talagang nandito siya kanina.

Nilibot ko pa ng maigi ang mata ko sa loob ng kwarto, pero wala akong makitang kahit anong daanan maliban sa pinto kung saan ako pumasok. Maybe my mind tricked me.

Iba ang takot na naramdaman ko kanina, baka guni guni ko lang na nakita ko siya. He would be the first person to save me from that kind of situation back then, maybe he triggers my brain for me to imagine that he's here.

Nagulat ako when someone hugged my waist from behind, as I looked back I saw Akiah. Ipinatong niya ang baba niya sa mga balikat ko. I shut my eyes when tears were about to run down my cheeks again. His name was the one I shouted for help, earlier.

"Shh, you'll be fine. I'm here." Bulong niya sa akin ng maramdaman ang pag hikbi ko.

I reached for his hair as I messed with that, I heard him giggled. All of those years, hindi ko alam kung anong mangyayari sa akin kung wala si Akiah sa tabi ko. He was the one who pulled himself to be a father to my daughter. Kahit na laging nandyan para sa akin sina Cali at Ash, si Akiah pa rin talaga ang hindi sa akin nang iwan.

When Alexus disappeared he was the one who stayed, I mean literally STAYED. Hindi niya ako iniiwan kung hindi mahalaga ang dahilan ng pag alis sa tabi ko, he even use his power as a high ranking official para lang sabay kaming makapag leave dahil sa longing na pinagdaanan ko and for him to stay by my side whole throughout my healing process.

"I lost one of my arms." I whined.

Naramdaman ko na mas humigpit ang pagka yakap niya sa bewang ko, pati ang pag hinga niya ay ramdan ko, "It doesn't make you any less for being the most amazing person I know." Bulong niya sa mga tenga ko.

A drop of tears escaped from my eyes. Dahan dahan niya akong hinarap sa kaniya, my eyes widen when he kissed those tears. Nakangiti siyang humarap sa akin pagkatapos niyang halikan ang mga luhang tumakas sa mata ko.

"I told you, you don't need to hide those tears. Just let it out, until you feel okay." He smiled at me, sa pagkakataon na ito ako na ang umunang yumakap sa kanya.

Ibinaon ko ang mukha ko sa dibdib while crying, he tightens his hug for me. Para akong bata na umiiyak sa kanya, wala akong nakirig na kahit ano as I felt that he was just tapping my back gently. Ramdam ko rin ang pag patong ng baba niya sa ulo ko, knowing that he was taller than me.

Nagtagal ng ilang minuto ang pag iyak ko sa kanya, ng humiwalay na ako ay pinunasan niya naman ang mga luha ko tska hinalikan ang gilid ng mata ko. I felt something from my stomach, it was something that I totally forgot. Nakalimutan ko na itong pakiramdamn na ito but my heart suddenly remembers how butterflies works.