Bir küçük sadgül meselesi

2. Sezon 20. Bölümden kesit

"Yaver! Oğlum!"

Kendi adı kulaklarına çalındığı anda kan çanağına dönen harelerini sımsıkı kapattı Yaver.

Ve o tam da o anda; tiz bir silah sesi yankılandı deponun soluk duvarlarında.

Korkudan kapanan hareleri, burnuna çalınan kan kokusu ile aralanırken, yerde kanlar içinde yatan adamın yanı başına çöktü istemsizce.

Göz yaşları bir sicim misali yanağını ıslatmaya başladığında; "sen" diye mırıldandı nefes nefese.

"Sen benim babamdın!"

Son cümlesinden sonra; soluk soluğa kalmış olmasına ve yüreğinde hissettiği baskıya aldırmadan usulca doğruldu çöktüğü yerden.

Arkasını dönüp gidemeyecek kadar bağlı olduğu adamı uzunca bir süre süzdükten sonra, başka tek bir söz dahi etmeden deponun çıkışına doğru yöneldi ağır adımlarla.

Attığı her adım onu karanlığa biraz daha sürüklese de durmadı.

Çünkü durursa; öldürmek için can attığı adamı kurtarmak için geri dönecekti.

Kesilen nefesi ve burnuna dolan kan kokusu başını döndürmeye devam ederken, deponun gri demir kapısına ulaştı zor da olsa.

Sağ ayağı, dışarıya çıkmak için havalanırken kulağına çalınan cılız ses tonunun esiri olup durdurdu adımlarını.

"Yaver!"

Yarattığı enkaza dönüp bakmaya cesareti olmasa da yavaşça arkasını döndü Yaver.

Yerde boylu boyunca uzanmış ve yaşlı gözlerle kendisini süzen adamın gözlerinin içine baktığında, söylemek istediği binlerce kelime birer birer dizildi boğazına.

Yaşadığı yenilgiyi kabullenircesine mühürlenen dudaklarından sesli iç çekiş firar ederken,acı bir cümle ile eşlik etti yaşadığı ve yaşattığı tüm pişmanlıklara.

"Olur da ölmezsen, bu yaraya her baktığında beni hatırla!

Çünkü;

Benim adım yara bundan sonra!"

🥀

Kısa bir süre sonra yeni bölümde görüşmek üzere 💜🕊️