- Jej Arcykapłańska Wysokość powraca nawieczorny posiłek! – krzyknęła rezolutnie jedna z kapłanek Wiatru, wpadając dowielkiej sali i ledwie łapiąc oddech, gdzie czas wolny od konkretnych zajęćspędzali wszyscy służący boginiom pod zwierzchnictwem Hinaty Hyuuga.
Niektóre kapłanki wyprostowały się niczymstruny, by lepiej usłyszeć kolejne wieści.
- Hinata-chan wraca? – zapytała wdzięcznakobieta, przechodząca koło sali. Dojrzała brunetka o jasnych oczach uśmiechnęłasię ciepło i z tęsknotą.
- Tak, Hyuuga-sama. – odparła kapłanka,uchylając przed nią głowę. – Będzie obecna na wspólnym wieczornym posiłku. Takoznajmił Biały Strażnik.
- Więc weźmy się do pracy. – kobietauśmiechnęła się do nich i już zaczęła podwiązywać rękawy swojego kremowegokimona.
- A-ależ Hyuuga-sama, to nie wypada...!
- Nonsens, moja droga. Poza tym i tak niemam co tutaj robić. Wyżywienie wszystkich na pewno jest żmudnym zajęciem, akażda para rąk przyda się do pracy. Gwarantuję, że umiem gotować. – kobietauśmiechnęła się i poszła do kuchni, nie zostawiając kapłankom tłamszącymuśmiechy okazji do odpowiedzi.
Kilometr od drewnianej posiadłości, nazapomnianej i ośnieżonej polanie stało czterech mężczyzn.
- Co masz na myśli, mówiąc, że go tu nie ma?– zapytał Sasuke Uchiha, patrząc beznamiętnym wzrokiem na swojego dawnegoprzyjaciela i rywala.
Jiraiya nie odpowiedział od razu. Obszedłswojego ucznia i sprawdził, czy aby na pewno wszystko z nim w porządku. U bokuSasuke stanął jego straszy brat, także oczekując wyjaśnień. Będąc Uchiha, niebyło to trudne wyczuć tych anomalii, jakie panowały w blondynie. SzkarłatnyOgień, którego źródła nie znali, rozpływał się po ciele nastolatka.
- To Kyuubi. – powiedział wreszcienajstarszy z nich, a jego wypowiedź rozbrzmiała niczym dzwon w mroźnympowietrzu.
- Kyuubi? – powtórzył Itachi, lekkorozszerzywszy oczy. – Nie sądziłem, że Bijuu może mieć kontrolę nad swoimnosicielem.
- Bo nie może. – odezwał się nieznany głos.Wszyscy trzej spojrzeli w bok. Dzień powoli chylił się końcowi, choć godzinybyły dopiero popołudniowe, więc w jego półmroku dostrzegli kilka postaci.
Zza suchych, zmrożonych drzew wyszedł Gaara,Yagura, Jinchuuriki Chmury, Utakata oraz bracia Jinchuuriki.
- Ciekaw byłem, kiedy się pokażecie. –powitał ich Itachi.
- Itachi Uchiha... – zaczęła Yugito, wychodzącprzed nich wszystkich. – Jakim cudem jeszcze nie gnijesz w więzieniu? – słyszącte słowa Sasuke przyjął pozycję do ataku, ale zaniechał, czując na ramieniudłoń brata.
- Uchiha są pod protektoratem Arcykapłanki.– wyjaśnił Jiraiya, wciąż doglądając Naruto.
- Więc zdecydowała się na uratowanie prawiewymarłego gatunku? – Utakata oparł się pień drzewa. – Czy to nie szkoda czasuani energii?
- Skoro ich chroni, musi mieć powód. –oznajmił Kazekage. – I nic nam do tego.
- Hę?! Co tutaj robicie?! – krzyknął Naruto,ocknąwszy się wreszcie.
- Jeśli spędziłbym choćby kolejną minutę wtowarzystwie Lorda Kraju Wody posiekałbym go. – burknął Yagura, podchodząc doblondyna. – Mieliśmy dość tej dyplomatycznej szopki.
- I tak po prostu sześcioro Jinchuurikiposzło sobie na spacer? – Jiraiya rzucił im podejrzliwe spojrzenie. –Tsuchikage przez was osiwieje.
- Nagoya-san wrócił do domu. Też miał dość.– odparł Gaara. Słysząc to, Naruto uśmiechnął się w mroźną przestrzeń, mając wpamięci ekscytację Tokiego, kiedy mógł spędzić choćby chwilę ze swoją córką.
