Lost in Harry Potter: The Connection

What the fuck?

BELANGRIJK! Dit allereerste hoofdstuk, krijgen jullie als cadeautje :) Dus verwacht niet meteen dat ik nu dagelijks ga uppen ;) heb een beetje geduld, I'm only human. Dikke kus, en geniet alvast van dit deel! <3

-----------------------------------------------------------------------------------------------

'Wil je dat gore ding alsjeblieft uit je mond halen en gewoon even luisteren?'

Ongeïnteresseerd kijk ik opzij, 'nee.'

Mijn zus, Rosa, rolt overdreven met haar ogen, 'waarom doe je toch altijd zo dwars. Dit is precies de reden dat papa en mama je hierheen gestuurd hebben, dat weet je toch hè? Dit opstandige gedrag, als je daar nou gewoon eens mee zou stoppen, zou je misschien weer gewoon thuis kunnen komen wonen.'

'Ja, want daar is het echt geweldig,' zeg ik sarcastisch, en schiet het kontje van mijn sigaret weg.

Rosa leunt op de reling van het balkon waar we op staan, 'heb je wel vrienden hier?'

Ik kijk haar aan, 'alsof iemand vrienden zou willen zijn met de opstandige weirdo Rose,' zeg ik, en volg haar voorbeeld, ik moet de neiging onderdrukken weer een sigaret op te steken.

Ik moet het haar nageven. Ze heeft me nog niet opgegeven. Anders dan onze ouders.

Ik kijk haar zijlings aan, 'wie zwijgt stemt toe, dat weet je toch?'

Rosa bijt op haar lip, 'sorry Alec,' zegt ze zacht. 'Ik-' ze haalt halfslachtig haar schouders op, '-weet ook niet meer wat ik nog kan doen. De relatie met papa en mama heb je toch al verkloot.'

'Ja, dat was echt alleen maar aan mij te wijten,' zeg ik, harder dan mijn bedoeling is. 'Ik werd boos, opstandig en een rebel omdat ze me even prompt vertelden dat ze me geadopteerd hebben, kunnen die Alec vervolgens niet aan, en proppen me dan maar in een kostschool!?' ik sta nu wel bijna te schreeuwen.

'Oh kom op Alec, je kan mij niet vertellen dat jij ook wel wist dat er iets niet in de haak was,' snauwt Rosa me toe. Ze is de enige die me een béétje weerwoord durft te geven. 'Wij lijken niet eens op elkaar!'

Pissig houd ik mijn mond. Ik haat het als ze gelijk heeft. Om haar te straffen, pak ik een nieuwe sigaret, en steek hem op.

'Nou? Dat wist je toch wel?' ze klinkt al een beetje milder.

Ik haal opstandig mijn schouders op, 'het is toch anders wanneer het je recht in je gezicht gezegd wordt,' zeg ik, terwijl de knoop van opstandigheid in mijn maag alleen maar groter wordt. Het maakt dat ik mensen afstoot. Zoals ik nu Rosa af ga stoten.

'Hebben ze al geregeld dat je medicijnen krijgt?' vraagt Rosa. De vraag maakt dat ik opzij kijk, 'ja,' ik blaas de rook in kringetjes de lucht in, 'maar ik wil ze niet.'

'Alec.'

'Ja wat nou? Die krengen zorgen er alleen maar voor dat ik een zombie word!' ik kijk haar boos aan, 'ze zoeken het maar uit met hun anti depressieva, ik bén niet eens depressief! Ik ben gewoon- gewoon-'

Rosa trekt een wenkbrauw op, en kijkt me aan, uitdagend. Alsof ze me uitdaagt te zeggen dat ik toch al zo weinig voel.

'Oh, hou je bek,' zeg ik dan ook, opnieuw een trek van mijn sigaret nemend.

'Ik zei niets,' zegt Rosa glimlachend.

'Ik zie het je verdomme bijna denken!' zeg ik boos. 'En veeg alsjeblieft die zelfvoldane grijns van je smoel!'

'Ja nou kan hij wel weer Alec.' Rosa zet zich af van de reling, 'die pillen heb je alleen maar voor je eigen bestwil.'

'Oh ja, die kende ik nog niet.'