Lost in Harry Potter: The Connection

The Calm After the Storm

Tegen de ochtend, ligt Kaileigh in één van de stoelen te slapen.

Ik heb haar de halve nacht bijgepraat over de wereld, waar ze in is beland.

De rest van de nacht ben ik wakker geweest. Langzaam zie ik door één van de ramen licht komen, en ik vraag me af of de weerwolven weer gewoon mensen zijn nu.

Zachtjes zet ik de boekenkast weer op zijn plek, en kijk door het sleutelgat naar de keuken, waar ik twee wolven naartoe heb geschoten, kan ik wel zeggen.

Maar ik zie niets...

Voorzichtig doe ik de deur weer open, en kijk om me heen.

Ik verstijf, als ik uit de keuken een kreun hoor.

'Verdomme.'

Ik herken de stem van Borg, en snel ren ik ernaartoe.

Hij is al half overeind gekomen, als ik in de keuken verschijn.

We kijken elkaar even aan, en ik zie dat hij boos wilt uitvallen.

'Gaat het?' vraag ik echter, voor hij ook maar iets heeft kunnen zeggen. 'Ik moest je van me afschieten vannacht.'

Borgs mond blijft openhangen, en hij zijn wenkbrauwen gaan omhoog, 'en dan vraag je aan mij of het goed gaat?' gromt hij, en hij staat op. Even zie ik hem wankelen, en zijn hoofd schudden, voor hij naar de gootsteen loopt, en een glas met water vult.

'Ja nou, jullie kunnen er niets aan doen dat je doet wat je doet,' zeg ik een beetje verdedigend.

Fronsend draait Borg zich om, en hij wilt iets zeggen, tot zijn oog op iets valt.

'pa!' hij laat het glas uit zijn handen vallen, en dat spat uit elkaar.

Ik kijk om het hoekje, en schrik.

Loki ligt op zijn buik. Hij is weer mens, maar er ligt een plasje bloed bij zijn hoofd.

Als aan de grond genageld blijf ik staan, en kijk hoe Borg neerknielt bij zijn veder, 'pa?' hij schudt hem zacht heen en weer.

Maar er komt geen beweging in de man.

'Godv-' Borg staat weer op, en begint te ijsberen.

Ik loop ook de keuken in, naar Loki toe. Voorzichtig leg ik twee vingers in zijn nek.

Moet ik zeggen dat ik niets meer voel?

Verdomme, dit is mijn schuld...

'Met ijsberen schiet je niets op Borg!' zeg ik, 'help me hem om te draaien!' zeg ik, terwijl ik Borg aankijk.

Die kijkt me even aan, alsof hij niet kan geloven dat hij een opdracht krijgt van één van zijn voormalig gevangenen. En samen draaien we zijn vader op zijn rug.

Ik laat opgelucht mijn adem ontsnappen, als Loki even diep zucht.

'Waarschijnlijk kreeg hij door de druk op zijn longen geen adem,' zeg ik voorzichtig.

Borg kijkt me aan, 'dank je,' zegt hij, en meteen als hij het gezegd heeft, kijkt hij weg.

'Ja, graag gedaan,' zeg ik stilletjes, en ik sta op. Ik kijk om me heen, maar ik zie verder nog niemand.

Waar zou Fenrir heen gegaan zijn?

Ik voel me niet heel erg op mijn gemak, met Borg ook in mijn buurt.

'Heb je honger?'

Ik kijk op, vroeg hij nou serieus of ik honger heb?

Ik frons, maar geef geen antwoord, 'jij wel dan? Heb je vannacht niets gegeten?' flap ik eruit. Borg kijkt me aan, en ik zie een speelse grijns om zijn lippen spelen, 'ik wachtte op jou,' zegt hij, en schiet in de lach bij het zien van mijn gezicht. Hij staat op, en trekt keukenkastjes open. 'Je weet trouwens dat je gewond bent?' zegt hij achteloos.

Ik kijk naar de wonden op mijn armen, van het glas waar ik doorheen sprong.

'Die wonden bedoel ikniet,' Borg komt naar me toelopen, en voor me blijft hij staan, 'ik bedoeldeze,' hij trekt mijn shirt iets weg, en ik voel zijn vingers over sneeën inmijn nek glijden.