Lost in Harry Potter: The Connection

To the Wolfs Den

Ik moest Claire op een zekere afstand gaan houden.

Het vermoeden was me wel gaan dagen, maar pas toen ze me omhelsde, was het me echt duidelijk geworden.

Claire, je hebt niet meer alleen een oogje op Borg...

In het donker frons ik, hoe kan precies haar dat nou weer overkomen? Ik wist wel dat Borg zich ook met meisjes bezig had gehouden. Maar anders dan de ruzie die we hadden voor zijn verdwijning, twijfelde ik niet aan zijn gevoelens voor mij.

Ik hoor Claire achter me aanlopen. Ze zegt niets, maar dat hoeft ook niet. Ik heb de leiding gekregen. Op de een of andere manier die me zelf ook nog niet helemaal duidelijk is.

Ik weet wel, dat ik me niet meer voel zoals een paar uur geleden, in het bos, na mijn ruzie met Borg.

Vreemd genoeg ben ik rustig, van binnen. Terwijl meerdere dierbaren misschien wel in levensgevaar zijn.

En wie was in godsnaam Tuva?

En is Tuva oké?  Vraag ik me stilletjes af.

Met een ruk blijf ik staan, als ik geluiden hoor boven ons. Meteen houd ik Claire tegen, en druk mijn vinger tegen mijn lippen. Ik wijs naar boven, en ik zie haar ogen die kant op gaan.

Opnieuw hoor ik het.

Er kraakt een vloerplank.

Het hoeft niets te zijn, maar ik sluit mijn ogen, en concentreer me op mijn andere zintuigen.

Opnieuw hoor ik een vloerplank kraken. En langzaamaan ruik ik ook iets.

Ik houd mijn toverstok paraat.

Wat er ook aan komt, het kan niet anders dan vijand zijn.

Net als ik mijn spreuk af wil vuren, ruik ik al een bekende geur. En laat meteen mijn stok zakken.

'Professor Perkamentus?' vraag ik zacht.

Meteen stoppen de voetstappen, 'Alec?' hoor ik hem voorzichtig vragen.

Ik loop om het hoekje, en zie hem staan.

In het donker kijken we elkaar aan, wantrouwend. Beide weten we niet zo goed of de ander wel is wie hij zegt dat hij is.

'Is- iedereen op school oké?' vraag ik voorzichtig. 'Emma? Dominic en Melody?'

Professor Perkaentus lijkt te ontspannen na die vragen, 'je bent het echt,' zegt hij, 'alleen de echte Alec zou zich zorgen maken over zijn-'

'Familie, ja,' zeg ik, en ik kijk om, 'Claire, kom.'

Meteen heft Perkamentus zijn toverstok weer, 'wie zei je?' zegt hij, en hij kijkt me aan.

'Ik sta voor haar in,' zeg ik meteen. 'Claire staat aan onze kant, dat beloof ik,' voeg ik eraan toe.

Hij kijkt haar aan, hij geloofd mij misschien, maar ik kan aan hem zien dat hij haar niet vertrouwd, 'volg me,' zegt hij. Hij draait zich om, en gaat ons voor naar een magisch vergrootte kamer.

Tot mijn verbazing zit het overgrote deel van de staf daar.

Maar- een snelle scan, zegt me dat Emma er niet bij is.

Teddy staat op, en komt naar ons toe lopen, 'ik weet dat je Emma zoekt, Alec,' zegt hij, en ik kijk hem aan.

'Waar is ze?' vraag ik.

Teddy kijkt even achterom, naar zijn collega's. Nu ik hen zo zie zitten, besef ik me, dat ook Ginny mist. De Hoofdmeesteres van de school...

'Emma zit- in het hol van de leeuw,' zegt Teddy, en hij kijkt me schuldbewust aan. 'Wij hebben weg weten te komen. Ik had haar willen helpen, echt waar. Maar ze vervloekte me bijna omdat ze bij haar kinderen wilde blijven.'

'Logisch,' zeg ik.

Teddy voelt zich aangesproken, want ik zie hem fronsen, 'het is niet alsof we een keuze hadden Alec!' zegt hij bot. 'Ik heb collega's van me zien sterven onder mijn ogen zonder dat ik iets kon doen!'

Dus zo ver is het al... ik slik, en kijk naar de grond, 'heeft ze een kans gehad bij een vrijwillige overgave, denk je?' vraag ik hoopvol.

'Emma is niet iemand die zonder slag of stoot overgeeft,' zegt Perkamentus.

'Waar is Professor Lubbermans?' vraagt Claire, die al die tijd haar mond heeft gehouden.

Iedereen in de ruimte kijkt elkaar even aan, en ik voel een knoop ontstaan.

'Hij-' begint Teddy, en hij kijkt even naar zijn schoenen.

Ik zie het in zijn ogen. Maar ik wil er niet aan.

'Nee!' zeg ik fel.

'Sorry jongen,' zegt Perkamentus, en hij sluit even zijn ogen.

'Help ons naar binnen te komen!' zeg ik over hem heen. Ik wil niet horen wat hij te zeggen heeft. Ik wil niet horen wat onvermijdelijk de waarheid is.

'Alec-'

'Niets te "Alec" laat ons naar binnen!' zeg ik vastbesloten. 'Ik heb geen zin om hier te blijven! Er zijn mensen van wie ik hou in gevaar, en ik weiger om die aan hun lot over te laten!'

De volwassenen in de groep, kijken elkaar aan.

'Ik ben het met hem eens,' zegt Claire. 'Niet dat er mensen van wie ik houd binnen zijn daar, maar ik wil hem helpen waar ik kan!' ze slaat haar armen over elkaar.

Even kijk ik opzij. Als Borg hier is, is er dus wel degelijk iemand in Zweinstein die ze "lief heeft" om het maar even die benaming te geven.

Ik wrijf even over mijn gezicht, 'oké, vertel dan tenminste hoe we weer in het kasteel kunnen komen, dan kunnen jullie hier lekker blijven zitten,' zeg ik, en het klinkt een heel stuk botter dan eigenlijk mijn intentie was. Mijn intentie was een klein beetje bot.

Ik word aangekeken.

'Oh kom op, jullie kunnen mij niet vertellen dat jullie niet stiekem een of andere ándere geheime tunnel naar het kasteel hebben gemaakt,' voeg ik eraan toe.

Teddy zucht, en hij kijkt me aan, 'je lijkt op Emma, weet je dat?'

'Nee,' zeg ik, 'ik lijk op Robin, mij moeder.'

Daar heeft tot mijn genoegen niemand een weerwoord op.

'Ik laat het wel zien,' zegt Teddy. Hij loopt de gang weer op, en Claire en ik lopen meteen achter hem aan.

Hij loopt een verdieping hoger, trekt een wandtapijt weg, en meteen voelen we de koude lucht van een tunnel.

Het waait door mijn haren, en zelfs met mijn wolvenogen zie ik alleen maar zwart.

'Dit is onze sluiproute,' knikt Teddy. 'Zo hebben we ook heel wat leerlingen weg weten te smokkelen.'

Wacht wat?

'Je denkt het misschien, maar we hebben echt niet stilgezeten,' zegt Teddy.

We kijken elkaar aan.

'Ja, sorry,' zeg ik, verontschuldigend.

'Wees voorzichtig, Alec,' zegt Teddy. 'Het is echt gevaarlijk, binnen. Voor zover ik weet hebben de Dooddoeners boobytraps aangelegd voor potentiële vijanden.'

Boobytraps? Serieus?

Als ik niet beter zou weten zou ik bijna denken dat ik een Indiana Jones film was beland. Maar- dit is echt.

En er zijn echte mensen in gevaar, er staan echte levens op het spel. En ik ben de enige die daar verandering in kan brengen.

Zonder verder te dralen, loop ik de tunnel in. Achter me hoor ik Claire ook de tunnel in lopen.

Ik ben blij dat ze zich niet laat afschrikken door alles.

Even kijken we elkaar aan. Maar dan valt het laatste streepje licht toch weg, als Teddy het wandtapijt weer op zijn plek hangt.