Lost in Harry Potter: The Connection

Reluctant

'Alec, denk je echt dat er verder niemand bang is?' zegt Fenrir, 'ik heb twee kinderen.'

Emma knikt als hij dat zegt, 'en de anderen mensen in die kamer hebben ook kinderen Alec, en andere familie die ze dierbaar is. Met zo'n dreiging die je boven het hoofd hangt, is angst een hele normale emotie.'

'De kunst is, om er mee om te gaan,' zegt Fenrir. 'Niemand neemt het je kwalijk dat je bang bent, en niemand zal tegen je zeggen dat je níét bang mag zijn.'

'Kom alsjeblieft weer mee naar de kamer,' zegt Emma. 'Het spijt me dat we niet eerder ook naar jouw mening hebben gevraagd,' ze kijkt Fenrir aan.

'Ja, dat spijt mij ook,' zegt hij.

Ik knik, 'het is al goed...' zeg ik zacht.

Ze gaan me voor, en bij de deur draai ik me nog een keer om naar de kast. Bijna, bijna had ik écht voor mezelf besloten hier mee te kappen. Ik voelde het gewoon.

Ik kijk naar de ruggen van Fenrir en Emma, ware het niet dat ik door hun goede zorgen besloot hier te willen blijven.

'Fijn dat je er weer bent, Alec,' zegt Loena, als ik weer op mijn plek ga zitten, 'hoe is het met je hoofdpijn?'

'Niet minder,' geef ik toe. 'But I'm in.' Ik kijk Fenrir aan, 'wanneer wil je beginnen met die trainingen?'

'Zo snel mogelijk,' zegt Fenrir nonchalant, 'en ik zeg het je vast, jullie moeten je voorbereiden op veel rondreizen. Op één en dezelfde plek blijven is in een situatie als deze gevaarlijk. Als ze infiltranten hebben binnen de muren van het Ministerie, en je hebt wél de magische bescherming die een minderjarige heeft, zijn we makkelijk op te sporen.'

Ik knik dat ik het begrijp.

Hij kijkt de tweeling en zijn vrouw aan, 'redden jullie het zonder mij?' vraagt hij.

De tweeling knikt stilletjes, maar Emma bijt op haar lip, en ik zie de stille communicatie tussen man en vrouw.

Ik kan aan Emma zien, dat ze er eigenlijk niet op zit te wachten dat Fenrir weg gaat. En ik kan het haar ook niet kwalijk nemen. Ik heb nooit van reizen gehouden, en dat zal nu wel dagelijkse kost worden...

'Zal ik morgenochtend dan terug komen?' vraagt Scorpius.

Maar Emma schudt haar hoofd, 'je kunt nog wel bij de jongens op de kamer,' zegt ze. 'We gaan morgen toch eerst naar de Wegisweg.'

Ik frons even, maar ga er niet tegenin.

Het lijkt alsof iedereen heeft afgesproken tegelijk te vertrekken, want ze staan bijna allemaal als één man op.

Behalve Scorpius.

'Weet je het zeker liefje?' vraagt zijn moeder aan hem, terwijl ze afscheid staan te nemen.

Scorpius knikt.

'Het bevalt me echt helemaal niet, als je dat maar weet,' zegt zijn vader.

'Dat weet ik,' zegt Scorpius, en hij laat het gewillig toe dat zijn moeder even met zijn haar speelt, en hem een zoen op zijn wang geeft. 'je vader komt straks al je spullen brengen, oké?' zegt ze zacht.

'Ja mam,' antwoord Scorpius gewillig, en hij kijkt toe als zijn ouders in het haardvuur gaan staan.

Zodra ze weg zijn, haalt hij een hand door zijn haar, waardoor het warrig gaat zitten.

Met zijn zessen blijven we nog een tijdlang in de huiskamer zitten, tot Emma er genoeg van heeft, en iedereen een goedenacht wenst.

'Pap?' vraagt Dominic.