Lost in Harry Potter: The Connection

Small Talk

Borgs hand voelt warm in die van mij, en ik vind het dan ook jammer dat hij me loslaat, om de tent groter te maken.

Voorzichtig loop ik achter hem aan, en zie in een hoek, op een brancard, Claire liggen.

Ik loop naar haar toe, ze heeft haar ogen gesloten, en lijkt nog buiten bewustzijn.

Als ik omkijk, zie ik dat Borg mijn bed weer tevoorschijn getoverd heeft.

'Wil je thee?' vraagt Borg.

Ik knik, en ga aan tafel zitten. 'Hoe ben je van plan haar aan onze kant te krijgen?' vraag ik, en knik even naar de brancard.

Borg komt tegenover me zitten, en leunt met zijn kin in zijn hand, 'niet per se,' zegt hij. 'Ik denk niet dat zij zou luisteren, als ik haar zou vertellen dat ze alleen maar gebruikt word door Olivier. Als ze is opgevoed onder Dooddoeners, heeft ze haar hele leven niets anders geleerd dan haar leven te geven voor wat zij denkt dat de "goede" zaak is.'

Ik tuit mijn lippen, daar heeft hij een punt ja... 'Fenrir heeft toch ook zijn halve leven onder Voldemort gewerkt?' zeg ik uiteindelijk, 'en het is Emma ook gelukt hem aan haar kant te krijgen.'

'Olivier is Voldemort niet,' zegt Borg, die opstaat als het theewater klaar is. 'Olivier- is stil. Niemand weet van zijn bestaan, en het feit dat het hem gelukt is Hermelien onder invloed te krijgen van de Imperiusvloek, zegt ook wel dat hij en zijn volgelingen bedreven tovenaars en heksen zijn.' Hij zet een kop thee voor me neer, en neemt zelf een slok van zijn eigen thee.

'Je hebt er over nagedacht,' zeg ik, en ik sla mijn handen om de beker thee.

Hij kijkt me aan, en blaast in zijn beker, 'ja, natuurlijk,' zegt hij, alsof het het meest logische op de wereld is. 'Jij moet het tegen die tovenaar opnemen, Al,' voegt hij eraan toe, en zijn ogen boren zich in die van mij.

'Is dat waarom je erover hebt nagedacht?' vraag ik gevat, en ik buig me iets naar voren over de tafel heen.

Als hij niet meteen antwoord geeft, glimlach ik, 'dat ís gewoon waarom je erover hebt nagedacht!' zeg ik lachend, en ik wiebel met mijn wenkbrauwen.

Borg kijkt me even aan, en schiet dan in de lach, 'nee, dat moet jij echt niet meer doen!' zegt hij.

'Wat niet?' vraag ik onschuldig, 'dit?' ik wiebel opnieuw met mijn wenkbrauwen.

Borg tikt me even tegen mijn voorhoofd, 'heb jij niet een spreuk uit te vinden?' zegt hij, een tikje geamuseerd, dat kan ik zien.

'Wil je nog weten wat voor spreuk ik wil ontwikkelen?' vraag ik, en neem een slok van mijn thee.

Hij kijkt me over zijn beker aan, en ik zie hoe nieuwsgierig zijn ogen me aankijken. Het zijn dan wel geen zeeën van blauw waar ik in kan verdrinken. Het zijn zeeën van groen, waar ik in kan verdwalen...

Bah, wat zoet... snauwt die venijnige stem me toe. Ik schrik een beetje, die stem heb ik al een tijdje niet meer gehoord.

'Al?'

Ik kijk geschrokken op, Borg zit me vragend aan te kijken, met een schuin hoofd.

Ik staar naar mijn thee, ik had gehoopt eindelijk van dat stomme stemmetje af te zijn.

Sinds ik uit ben gekomen voor mijn gevoelens voor Borg heb ik hem al niet meer gehoord... zou dit iets kunnen betekenen wat betreft Borg en mij?

Ik bijt op mijn lip, en neem nog een slok thee.

Opnieuw, kijk ik Borg even aan, en hij zijn blik is honderd procent bezorgd nu. Maar ik reageer er niet op.

Ik laat mijn beker zakken, en teken figuurtjes in het tafelblad, 'ik wil proberen Olivier zijn toverkrachten af te nemen,' zeg ik, zeer laatdunkend, en ik kijk Borg aan.