Lost in Harry Potter: The Connection

Uninvited help

Uiteindelijk draait Emma zich weer om, en ze kijkt me aan, 'heb je dat boekje bij je?' vraagt ze.

'Eh- misschien,' zeg ik, niet helemaal zeker wetende of ik wel moet toegeven dat ik dat boek uit de bibliotheek van Zweinstein gejat heb.

'Misschien?' Fenrir kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan.

Emma gaat weer zitten, en zucht diep, wat stond er allemaal in dat boekje, Alec?' vraagt ze.

'Er was vooral één hoofdstuk dat me- zowel opviel als dwars zat,' geef ik toe. Fenrir slaat zijn benen over elkaar, en laat zich ontspannen wat verder in de bank zakken, we hebben de hele dag jongen,' zegt hij kalm, en hij kijkt me aan. Ik haat het dat Dominic zijn ogen heeft, en ze zo op elkaar lijken.

'Er staat een hoofdstukje in over hoe andere dimensies effect hebben op de leeftijd van de persoon die naar die dimensie is gestuurd,' leg ik uit. 'En- nou- in dit geval denk ik dat die misschien is vertraagd.'

Emma kijkt me aan, 'dus- je geloofd me?' vraagt ze. 'Hoe krankzinnig dit ook klinkt?'

'Ik ben uit vanuit mijn kast hier terecht gekomen, dat was krankzinniger dan dit,' zeg ik wijselijk.

Emma glimlacht, en knikt, 'dus-'

'Dus, ik denk inderdaad ook dat ik misschien je verloren gewaande broertje ben,' maak ik haar zin af. 'Alleen- jullie hebben jouw broertje toch ontvoerd zien worden?' vraag ik voor de zekerheid.

'Wat er daarna met hem gebeurd is weten we niet,' zegt Emma stilletjes, en ze staat weer op, 'ik- eh- zal je even laten,' ze kijkt Fenrir even aan, en ik zie een stille communicatie tussen de twee die ik niet kan peilen.

Ook ik wil opstaan, maar Fenrir houd me tegen; 'blijf nog even zitten, Alec,' zegt hij. En door de toon in zijn stem doe ik wat hij zegt.

Maar aankijken, kan ik hem nog steeds niet.

'Alec.'

Ja, nu dus wel. Langzaam kijk ik hem aan, en hij kijkt me- schattend aan, maar ik zie niets onvriendelijks in zijn gezichtsuitdrukking.

'Mag ik je vragen wat er tussen Dominic en jou speelt?'

Zie je wel, dus hij heeft toch gehoord waar we het over hadden, toen op Cings Cross. Ik had het kunnen weten. Misschien heeft hij met zijn wolvenoren wel gewoon alles gehoord.

'Niets.'

'Niets, als in; er is nooit iets geweest? Of Niets als in; niet meer?' hij kijkt me nieuwsgierig aan.

Ik geef geen antwoord, puur uit shock, dat hij inderdaad lijkt te weten dat er iets was tussen Dom en mij.

'Je zwijgen zegt me, dat het het laatste was,' zegt Fenrir, 'luister een Alec, was is geweest, is geweest, en dat kun je niet terug draaien. En dat hoef je ook niet terug te draaien.'

Ik bijt op mijn lip, en trek een been op, 'ik kon het niet meer,' zeg ik stilletjes. 'Niet nadat ik vrij zeker wist dat we familie waren. Dat was in mijn ogen gewoon fout.' Ik leun met mijn kin op min knie, en kijk voor me.

'Ik voel een maar aankomen,' zegt Fenrir.

Ik kijk hem van opzij aan, 'ben je niet boos?'

Fenrir glimlacht, 'waar zou ik boos op moeten zijn? Gevoelens houd je niet tegen, Alec. En het feit dat ik kan zien hoe boos en verdrietig Dominic is, kan ik alleen maar vaststellen dat het iets serieus was, voor hem.'

'Dat was het voor mij ook,' zeg ik zacht. 'Maar het gaat tegen mijn principes in om- nou, relaties aan te gaan met familie. En ik heb het beëindigd voor het écht serieus kon worden.'