Lost in Harry Potter: The Connection

Breakthrough

Borg P.o.V

Verbaasd kijk ik naar het gezicht boven me. En ik knipper even met mijn ogen. Ik had nou niet direct verwacht dat Alec pal bovenop me zou Verschijnselen.

'Sorry!' zegt hij meteen.

'Waarvoor?' ik trek een wenkbrauw op, en kijk hem uitdagend aan.

'Het w-was niet m- mijn bedoeling om-' stamelt Alec, en hij komt bijna niet meer uit zijn woorden.

'Wil je zo graag bij me zijn?' vraag ik gevat, en ik grijns naar hem, terwijl ik half overeind kom. Alec zit meteen weer rechtovereind, en kijkt me niet aan. wat een verrassing.

'Je bent me nog een antwoord schuldig,' zeg ik droogjes, en ik kijk Alec verwachtingsvol aan.

'Ik- het gebeurde zonder dat ik erbij nadacht!' verdedigd Alec zichzelf, en hij gaat in kleermakerszit zitten.

'Dat vroeg ik niet.'

Ik haal even een hand door mijn haar, en kijk Alec aan.

Hij kijkt me aan, doet zijn mond open om te antwoorden, maar- doet hem dan ook weer dicht. Nee maar, gaat hij het dan eindelijk hardop zeggen?

'Ik deed het niet expres!' zegt hij ontwijkend.

En ik laat mijn hoofd met een grom achterover vallen, voor ik opsta. Ik klop mijn broek af, 'weet je,' zeg ik bij de ingang van de tent ineens, en ik draai me om.

Alec kijkt me aan van waar hij zit.

'Fenrir heeft me eens verteld dat Emma net zo stijf was als dat jij nu bent, toen zij op reis waren,' na die woorden loop ik de tent in, om wat te drinken voor mezelf te pakken.

Als ik opkijk, zie ik Alec staan, 'Fenrir en Emma zijn op reis geweest?'

Ik neem een slok uit de fles, en houdt hem Alec voor.

Die kijkt er even naar, voor hij hem aanneemt. Even zie ik hem met zijn mouw langs het mondstuk gaan, voor hij een slok neemt.

'Fenrir en Emma waren op de vlucht,' antwoord ik, 'toch wel wat anders dan jij.'

'Voor Voldemort.' Het is een conclusie.

'Ja,' zeg ik. En pak de fles weer aan, die Alec me voorhoudt.

Alec leunt tegen de rugleuning van één van de stoelen, 'ik ben ook wel eens bang dat deze- reis een vlucht wordt,' zegt hij.

Ik kijk hem aan. wacht even, zei hij dat echt hardop? Gaf hij nou een klein stukje van zichzelf prijs? Uit zichzelf?

Huh, de wonderen zijn de wereld nog niet uit.

'Waarom? Omdat René Fenrir vond?' vraag ik echter, en ik gooi Alec een gevulde koek toe. Die vangt hij, en glimlacht even ter bedanking.

'Ja ook,' zegt hij, 'maar ook omdat- nou, Olivier is toch mijn tweelingbroer. Wat nou als er echt zoiets bestaat als een tweelingzintuig, en hij erachter komt waar we de hele tijd heen gaan?' hij kijkt me vragend aan.

Ik ga zitten, en neem een hap van mijn gevulde koek, daar vraagt hij me wat. 'Is dat waarom je zo- zo bent?' ik wijs op hem, en Alec tuit even afkeurend zijn lippen.

'Alec, je hele leven in angst leven, heeft ook geen zin. Dan vergeet je te leven. En als je angst dan is verdwenen vraag je je af waarom je je kostbare tijd hebt verspeelt.'

'Ben jij dan niet bang?'

'Wat geeft je het idee dat ik dat niet ben?' vraag ik, en ik zie Alec even verbaasd kijken.

'Alec, toen René ons vond kun je er zeker van zijn dat ik bang was mijn broer te verliezen. Daar ben ik nog steeds bang voor.'

'Zo had ik er nog niet over nagedacht,' zegt Alec zacht, en hij komt tegenover me zitten.

Even blijft het stil tussen ons.

'Hoe lukt het jou toch steeds zo- relaxed te zijn?' vraagt Alec uiteindelijk.

Ik speel met de amandel, die ik uit mijn koek heb gepulkt, en kijk Alec even aan, 'door het gewoon te doen.'

Opnieuw een stilte.

'Er is een vervelende stem in mijn hoofd, die me dat soort dingen nog wel eens wil verbieden,' flapt Alec eruit, en ik kan aan zijn gezicht zien dat het eigenlijk niet zijn bedoeling was dat eruit te flappen.

'En waarom zou je naar een stem in je hoofd luisteren, in plaats van mensen die in levende lijve bij je staan?' zeg ik, en ik schiet de amandel zijn kant uit.

Alec ziet het, en glimlacht even, 'omdat ik die stem al heb sinds mijn ouders me niet meer wilden,' zegt hij, en schiet de amandel weer terug.

Te hard, hij schiet mijn hand voorbij, en beland bij me op schoot.

Ik zie dat Alec moeite moet doen zijn lachen in te houden, en ik gooi de amandel recht tegen zijn voorhoofd, triomfantelijk kijk ik hem aan, 'en wat zegt die stem allemaal tegen je dan?'

'Hij lacht me uit, verbied het me om leuke dingen te doen. Of aan leuke dingen te denken. En maakt me belachelijk,' zegt Alec, terwijl hij de amandel op tafel legt om hem naar me terug te schieten. 'En lacht me uit als- nou- jij bijvoorbeeld me een "stijve hark" noemt.' Hij schiet het nootje weer naar me toe. 'Toen ik net uit huis was geplaatst- heb ik dankzij die stem allemaal stomme dingen gedaan,' hij kijkt me aan, nou, dat heb je allemaal gezien. Drank, blowen, roken.'

'En heb je er ooit aan gedacht dat je die stem misschien het zwijgen op legt, als je het tegenovergestelde doet van wat die stem je opdraagt?' ik geeft de amandel een flinke tik, en schiet hem recht in Alecs handen.

Het is even stil, terwijl we elkaar over de tafel heen aankijken.

Hij kijkt me aan alsof er zojuist een wereld voor hem open is gegaan door mijn opmerking.

'Alec,' zeg ik, en ik sla mijn benen over elkaar, 'het is door jou dat ik Fenrir terug heb, dat besef je je toch wel?'

Hij kijkt me aan, maar schudt dan langzaam zijn hoofd.

'Nou bij deze,' zeg ik, terwijl ik me er klaar voor maak dat Alec de amandel weer terug schiet.

Als hij dat doet, schiet hij zo, dat het stomme ding afketst tegen mijn duim, en op de grond beland.

Nu hoor ik Alec wel degelijk lachen.

Eindelijk.

Als ik weer boven de tafel verschijn, gooi ik de amandel hard tegen hem aan.

Met open mond kijkt hij me even aan, 'oh die krijg je zó terug!' roept hij. En hij springt op, met die stomme amandel in zijn handen.

'Wil je me met die stomme amandel terug pakken?' zeg ik lachend, 'ja, dág Alec.'

Ik draai me om, en loop naar buiten.

Maar- ik blijf staan, als ik achter me iets hoor. Voor ik me echter kan omdraaien, voel ik een gewicht bovenop me belanden. Zowel ik als Alec slaken een kreet, als ik mijn evenwicht verlies, en op mijn buik in het gras beland.

'Ik zei je dat ik je terug zou pakken!' hoor ik hem triomfantelijk roepen. Maar hij slaakt een kreet, als ik hem onderuit haal, door zijn arm onder hem weg te trekken.

Ik kreun binnensmonds, als zijn volle gewicht bovenop me beland.

Maar-ik hoor Alec lachen, 'ja sukkel! Dan had je me maar niet onderuit moeten ha-aaah!'

In een vloeiende beweging trek ik hem van me af, en pin hem tegen de grond, 'wat zei je?' grijns ik, met mijn gezicht boven dat van hem.

'Sukkel!' lacht Alec, en hij probeert me van zich af te duwen.

'Al-'

Meteen kijkt hij me aan.

'Gefeliciteerd,' zeg ikzacht, 'je hebt voor het eerst dat we samen op reis zijn lol gemaakt. En hardopgelachen.'