Lost in Harry Potter: The Connection

The Book

            

Ik trek mijn neus op, als ik mezelf in de spiegel zie. Ik vind kort haar maar niks. Maar ik kan ook niet ontkennen dat ik er een stukje ouder door uitzie.

Emma kijkt ons aan, 'gaan jullie weer samen op pad?' vraagt ze.

'Oh, dat weet ik niet,' zegt Borg meteen.

'Nou, ik hoop van wel,' zeg ik met een glimlach.

Emma kijkt me even aan, 'en wat wil je doen bij hem?'

'Eh- kijken of het me lukt een spreuk te ontwikkelen,' geef ik toe.

'Oh?' Emma kijkt verrast.

'Ja, alleen heb ik daar geen informatie over,' zeg ik fronsend.

'Als je even wacht,' zegt Emma, 'heb ik misschien wel iets voor je.' Ze loopt terug naar binnen, en we kijken haar na.

Borg steekt een nieuw grasje in zijn mond, en sluit zijn ogen weer.

We zijn weer terug bij af...

'Je wilt niet dat ik mee ga,' concludeer ik.

'Heb je die woorden letterlijk uit mijn mond gehoord?' is Borgs onmiddellijke weerwoord. Ik kijk hem aan, 'nee.'

'Precies.'

Ik frons, 'oké, dus- je wilt me er wél bij hebben?' vraag ik, een tikje onzeker.

'Ja natuurlijk,' zegt Borg.

'Wat is dan je probleem?'

Hij kijkt me aan, 'heb ik net met je tweelingbroer dat hele gesprek zitten voeren?' vraagt hij.

'Nee, maar ik zie blijkbaar niet de beren op de weg die jij wel ziet,' antwoord ik bijdehand terug.

Daar heeft hij dan weer geen weerwoord op, en stiekem ben ik daar best een beetje trots op. Het gebeurd me niet vaak dat ik Borg stil weet te krijgen.

'Het dunkt mij,' ga ik nog even door, n ik toch zijn aandacht heb, 'dat we elkaar alleen maar beter gaan leren kennen als we bij elkaar zijn. Ik wil jou wel graag beter leren kennen, in ieder geval.'

'Je gaat hier niet over ophouden, of wel?' Borg kijkt me aan, en ik grijns, 'weinig kans.'

Borg zucht even luid.

I win.

Emma komt naar buiten, en kijkt ons aan, 'blijf hier, ik ben zo terug,' zegt ze. En voor onze neus verdwijnt ze.

Meteen na haar komt Fenrir naar buiten, en hij kijkt ons aan.

'Emma vertelde me dat je met Borg mee wilt,' zegt hij.

'Borg heeft net toegezegd, toch Borg?' grijns ik.

'Ik heb helemaal niets gezegd,' werpt Borg meteen in.

'Ik vind het prima hoor, als jullie weer samen willen gaan reizen,' zegt Fenrir glimlachend. Maar als hij onze gezichten ziet moet hij helemaal hard lachen. Om mij omdat ik hem meteen heel blij aankijk.

En Borg kijkt hem tussen boos en niet wetende hoe te reageren aan.

Fenrir grijnst alleen maar, 'wat is nou het probleem?' vraagt hij aan zijn broer.

Die trekt even een gezicht, maar geeft geen antwoord.

Ik kijk nogal geamuseerd, en leun tevreden achterover op de bank.

Mijn arm raakt die van Borg, en ik voel die elektriciteit weer door mijn lijf schieten.

Het soort elektrische lading dat ik alleen maar voel als ik bij Borg in de buurt ben...

Ik kijk hem aan, en betrap hem erop dat hij ook naar onze armen kijkt.

Zou hij hetzelfde voelen als ik?

Ik doe net mijn mond open om het hem gewoon te vragen, als Emma weer verschijnt.

Ze geeft me een boek, 'mijn- onze, moeder heeft dit boek gebruikt om een spreuk te ontwikkelen,' zegt ze. 'Misschien helpt het jou net zo als dat het haar geholpen heeft.'

Dankbaar klem ik het boek tegen me aan, en kijk Emma aan, 'dankjewel,' zeg ik zacht, en weet even niet wat ik behalve dat bedankje nog zou kunnen zeggen.

Maar dat word me bespaard, door Fenrir, die zijn hoofd weer om de hoek steekt, 'lieverd, ik moet er echt weer vandoor. Als ik te lang hier blijf-'

Meteen loopt Emma naar hem toe.

Fenrir zwaait nog even naar ons, voor Emma en hij afscheid nemen van elkaar.

Borg staat op, en rekt zich uit, 'nou, zullen wij dan ook maar gaan?'

Even kijk ik hem aan, heb ik dat verkeerd verstaan?

Maar als hij zich met een glimlach om zijn lippen naar me omdraait, zie ik dat ik het wél goed verstaan heb.

Meteen sta ik op, en kom naast hem staan.

En mijn hart maakt eensprong, als ik Borgs warme hand in die van mij voel, voor we in het niets verdwijnen.