Lost in Harry Potter: The Connection

I wont let go of You

Ik zit buiten, op het bankje in de tuin van de Malfidussen.

René opgevoed door de man van Bellatrix van Detta...

Borg komt naast me zitten, en houdt me een glas water voor.

'Thanks,' mompel ik, en neem een slokje.

Hij geeft geen antwoord, maar slaat zijn benen over elkaar, hij buigt zich voorover, plukt een lang stuk gras, en steekt het in zijn mond, 'wat denk je?' vraagt hij.

'Wat voor een rotzooi het is allemaal,' zeg ik.

'Dat is niet het enige dat je denkt.'

'Dat ik met je mee wil,' zeg ik, en neem nog een slok van mijn water.

'Alec, wees eens eerlijk, hoeveel weet je van me?' Borg leunt achterover met zijn hoofd, en sluit zijn ogen.

'Dat je van rauwe ham houdt. Zwemmen, je vrijheid en- grasjes in je mond stoppen.'

Hij lacht bij het laatste, en kijkt me aan, 'wat zijn buiten zwemmen mijn hobby's? Wat voor muziek vind ik leuk?'

Ik open mijn mond, maar sluit hem ook weer. Uiteindelijk frons ik, 'maakt dat wat uit?'

'Wat hebben we gemeen?' vraagt hij.

Even denk ik na, 'dat we beide van rauwe ham houden!' zeg ik, op een triomfantelijk toontje.

Hij kijkt me aan, met die groene ogen van hem, 'en wat weet ik van jou?'

Ik kijk hem aan, en het boeit me even helemaal niets dat ik het gevoel heb dat mijn ziel open en bloot in zijn handen ligt, 'bijna- alles?' zeg ik voorzichtig.

'Zie je het verschil?' zegt Borg.

'Ik weet dat je zorgzamer bent dan je lijkt,' zeg ik, 'ik weet dat wat je van me weet dat niet tegen me zal gebruiken, omdat ik in je geloof. Is dat niet genoeg? Ik weet dat een andere hobby van je lezen is Vroeger misschien niet, maar ik heb je in de weken dat we samen waren genoeg boeken open zien slaan. Je ben een goede roedelleider, ookal twijfel je daar misschien zelf aan, na wat er is gebeurd. Oh, en ik heb je een keer zien vissen, en ik weet zeker dat dat niet alleen maar was omdat we iets te eten nodig hadden.'

We blijven elkaar aankijken. Hij haalt even een hand door zijn haar, en is de eerste die zijn ogen afwend.

Wacht, betekend dat ik gelijk heb gekregen in weerwolven taal?

'Feit is, dat ik je niet weer wil laten gaan,' zeg ik.

'Je wilt niet dat ik alleen ben met Claire,' zegt hij glimlachend.

Ik bijt op mijn lip, en trek een been op, 'ja, dat ook,' geef ik schoorvoetend toe.

Borg grinnikt even, 'dus je bent een beetje jaloers.'

'Het beestje een naam geven helpt niet echt,' zeg ik. 'Aangezien ik het al erg genoeg vond dat te denken.'

Borg fronst, en kijkt me aan, 'hé, je hebt me gewoon stiekem zitten bekijken!?'

Ik schiet in de lach, 'zo stiekem was het in mijn hoofd niet. Ik verbaasde me er al over dat je het niet doorhad.'

'Wil je me de kans geven je nog beter te leren kennen?' vraag ik na een korte stilte. Wetende dat hij toch wel weer eens gelijk heeft gehad. 'Fenrir- zei ook dat hij vond dat je gelijk had, toen je wegging.'

Borg zucht, 'jullie dachten ook beide dat ik naar Olivier zou lopen,' zegt hij, op het grasje kauwend. Hij kijkt me niet aan.

Dat heeft hem echt geraakt.

'Dat spijt me echt,' zeg ik, 'ik bedoel- ik weet dat je dat nooit gedaan zou hebben. Anders zou ik net ook niet tegen je gezegd hebben dat ik in je geloof.'

Ik krijg geen antwoord. En als ik naast me kijk, zie ik dat Borg zijn ogen weer gesloten heeft.

'Ik mis je,' zeg ik zacht.

Er gaat één oog open, en hij kijkt me aan, het is net of hij knipoogt zo, en ik kan een glimlach nog net onderdrukken.

Hij buigt zich iets naar voren. Zijn geur bedwelmt me weer.

'En wat is het precies, dat je mist?' vraagt hij.

'Jou,' zeg ik, alsof dat logisch is. 'Ik weet dat ik jong ben, en als je je daar niet goed bij voelt- nou dan wacht je toch tot je je wel comfortabel voelt? Ik wil jou ook niet dwingen tot dingen die je niet wilt, namelijk.'

Borg zucht, 'en wat wil je bij mij doen?' vraagt hij. 'Wat wil je leren?'

'Ik wil een spreuk ontwikkelen,' zeg ik meteen.

Verrast kijkt Borg me aan, 'oh?'

Ik knik, 'een spreuk dieervoor zorgt dat Olivier ongevaarlijk word, maar niet hoeft te sterven.'