Lost in Harry Potter: The Connection

Cormac

Ik word wakker uit verwarrende, bijna koortsige dromen, en staar naar het donkere plafond. Naast me hoor ik Dominic rustig ademen. Dus hij ligt nog te slapen. Mooi.

Zo zacht als ik kan, sta ik op, en loop naar het grote raam. Het kijkt uit over de straat. Late feestgangers zwalken dronken over straat, maar het lawaai dat ze uitslaan, bereikt mijn oren niet. Hoewel ik her en der ramen open zie gaan, en mensen woedende dingen zie zeggen. Zou het huis helemaal magisch zijn?

Ik voel een koppijn opkomen, alleen al bij dat idee. Zonder er echt bij na te denken pak ik mijn sigaretten, gooi het raam open, en hang naar buiten om er één te roken.

Ik voel hoe de nicotine mijn zenuwen weer een beetje weten te kalmeren

Er staat een briesje, en ik voel kippenvel over mijn armen kruipen. Maar ik laat het maar even. Het houdt me wakker. Denkend aan alles wat me vandaag is overkomen neem ik nog een trekje van mijn sigaret. Het kan er niet in, dat ik echt niet terug kan.

Maar was het aan die kant van de Narnia kast beter dan?

'Wat doe jij nou?'

Geschrokken, en een tikkeltje betrapt, kijk ik op. Dominic staat me met een opgetrokken neus aan te kijken. Hoe de fuck heeft hij die rook kunnen ruiken? Ik blaas het toch naar buiten? Tenminste, dat is de conclusie die ik trek, bij het zien van zijn gezicht.

'Dat zie je toch?' herstel ik mezelf droogjes, en neem nog een trekje.

'Gatverdamme,' zegt Dominic, en hij slaat een hand voor zijn mond, 'doe dat gore ding uit, wil je?'

Ik kijk op, dat zei Rosa ook tegen je. Precies dat. Ik maak de sigaret uit, en gooi hem uit het raam. 'Nu goed?' vraag ik cynisch. Dominic trekt een wenkbrauw op, 'het was maar een vraag, jezus,' mompelt hij, terwijl hij een trui uit zijn kast pakt en die aantrekt.

'Jij ook?' hij trekt een bordeauxrode trui uit zijn kast, en kijkt me vragend aan, 'volgens mij hebben we redelijk dezelfde maat.'

Ik steek mijn hand uit, en Dominic gooit me de trui toe, en een broek.

'Waarom zou je je lijf op die manier willen verpesten?' Dominic kijkt me aan, terwijl hij met één been al in zijn broek staat.

'What's it to you?' grom ik, terwijl ik de trui over mijn hoofd trek.

'Het is maar een vráág Alec,' hoor ik Dominic ongeduldig zeggen, 'stuk chagrijn,' hoor ik hem er duidelijk achteraan mompelen.

'Moet jij nodig zeggen!' snauw ik hem toe, 'wie van ons is hier nou een stuk chagrijn!?'

Even ziet Dominic eruit alsof hij zijn geduld gaat verliezen, want ik zie hem zijn vuisten ballen. Maar in plaats daarvan, draait hij zich om, en loopt de kamer uit.

Pas na tien minuten besluit ik hem te volgen. Ik trek net de deur achter me dicht, als Melody ook haar kamer uit komt lopen. 'Oh, Alec, goedemorgen!' zegt ze opgewekt.

In stilte vraag ik me af of ze altijd zo opgewekt is. En zo vrolijk. 'Eh, goedemorgen,' zeg ik wat laatdunkerig.

'Heeft Dominic je een beetje naar behoren behandeld?' vraagt Melody, terwijl we samen de trap aflopen.

Ik haal mijn schouders op, 'gaat wel,' zeg ik, 'hij heeft me deze kleren geleend.'

'Nou, dat is dan ook voor het eerst. Zijn vrienden kunnen een grote bek verwachten als ze aan zijn kleren komen,' zegt Melody, en ze springt de laatste drie treden van de trap naar beneden.

Ik volg haar naar de keuken, waar tot mijn verbazing nog een vreemde man zit. Dat moet dan wel Cormac zijn.

'Ah, de verstekeling,' glimlacht hij, en hij staat op om me een hand te geven.