Lost in Harry Potter: The Connection

Secret

A/N: You know what I love about Fenrir? 

Everything. :3

BUT THEN WHY DID I DO THAT?! T^T

-------------------------------------------------------------------------

Fenrir kijkt me aan, 'Alec? Gaat het wel?' vraagt hij.

'Ja- ik- ben gewoon nerveus,' verzin ik snel, 'hoe eh- hoe werkt dit?'

'Je gooit de profetie op de grond,' zegt Esmee, 'en dan zal je de voorspelling die over je is gedaan horen.'

Ik kijk naar de bol in Fenrir's hand, en kijk hem dan vragend aan.

Hij glimlacht, 'het is jouw beslissing Alec,' zegt hij, 'ik kan hem ook terug leggen.'

'Nee!' zeg ik snel.

'Zal ik hem gooien? Of wil je zelf de eer?' vraagt Fenrir, en hij kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan.

Ik wil net antwoorden, als we boven ons hoofd gefladder horen, en tegelijk kijken we allemaal omhoog.

Er is een memo aan komen vliegen, en die zet nu de daling in naar Fenrir toe.

Die vangt de memo op, en opent hem. Zijn ogen glijden langs de letters, en als hij klaar is, verbrand hij het papier met zijn toverstok, 'sorry kinders, dit uitje is bij deze afgerond. Ik moet weer aan het werk,' zegt hij. Hij kijkt me aan, 'we maken hem thuis kapot, is dat oké? Dan kun je je vrienden uilen wat er in de Profetie gezegd werd.'

Ik kijk Esmee en Oskar aan, maar die knikken.

'Oké,' zeg ik dan ook.

Als we weer op weg gaan naar de afdeling van Fenrir, voel ik me bezwaard. Omdat ik een Profetie heb, met de naam van nog een Zwarts...

Zou iemand weten dat deze Zwarts bestaat?

En dan mijn bol. Alec Zwarts, zou erop gestaan hebben. Mijn echte naam. Geen Donnovan...

Ik ben echt officieel geen Donnovan.

De metalige vrouwenstem, geeft aan dat we bij de aankomsthal zijn, en Fenrir stapt uit, we volgen hem allemaal.

'Esmee, Oskar, waar zijn jullie ouders?' vraagt hij, en hij kijkt de twee serieus aan.

'Mijn pa moest hier zijn voor iets administratiefs,' zegt hij, met een kleine glimlach. Maar als Fenrir hem even waarschuwend aankijkt, verdwijnt die glimlach ook snel weer.

'Mijn moeder kwam hier voor mijn vader,' zegt Esmee, en haar glimlach vervaagt niet als Fenrir haar aankijkt.

Die draait zich om naar ons, 'of zij hebben een slechte invloed op jullie, of jullie op hen. Ik vrees het tweede.'

Esmee lacht, 'sorry meneer Vaalhaar,' zegt ze verontschuldigend.

Ik zie nog net hoe Fenrir het wegwuift, voor ik ineens een ijzeren greep om mijn pols voel, en in de menigte getrokken word.

Ik wil een kreet slaan, maar voor ik die kans krijg, voel ik een klap in mijn rug. Iemand heeft me tegen een muur geduwd.

Ik kijk in twee verwilderde bruine ogen, 'meester!' zegt de jonge vrouw die me tegen de muur gepind heeft geschrokken.

Meester?

'Wat doet u hier?!' sist ze, en ze kijkt me bezorgd aan.

'M-'

'Ik dacht dat u nu juist had gezegd dat u ondergronds wilde blijven,' gaat de jonge vrouw verder.

Ik begrijp geen woord van wat ze zegt, maar iets in me zegt, dat ik dit moet onthouden...