Lost in Harry Potter: The Connection

Risk

            

Ik kijk Borg aan, niet meteen wetend wat ik moet zeggen.

Maar ik weet wel dat hij gelijk heeft.

Het voelt- bevrijdend om zo plezier te hebben gemaakt.

Met mijn nieuw gevonden moed, grijns ik, 'Borg!'

'Hm?' hij kijkt me vragend aan.

'Leer me de onvergeefelijke vloeken!'

'Ho, wacht!' Borg laat me los, en komt naast me zitten, 'loop je nu niet meteen té hard van stapel?' hij kijkt me aan.

'Hoezo? Als ik Olivier dan toch moet doden, zal ik toch de onvergeefelijk vloeken moeten kennen!' werp ik in, en ik kom ook overeind.

Borg kijkt me aan, en ik kan zien dat hij even niet weet hoe te reageren.

'Kom op, jij kent ze toch?' vraag ik, en ik trek mijn wenkbrauwen vragend op. Borg kijkt me fronsend aan, 'je beseft toch wel dat er meerde manieren zijn waarop je je broer kan verslaan?' vraagt hij. 'En dat moord niet bovenaan dat lijstje hoort te staan?'

Ik kijk hem aan, 'Borg, "de een kan niet voortbestaan als de ander niet vernietigd wordt" lijkt mij duidelijke taal,' zeg ik wijs. En ik sla om mijn woorden kracht bij te zetten mijn armen over elkaar.

'Vernietigen vind ik een nogal groot woord,' werpt Borg in. 'Weet je zeker dat dat het is?'

Ik kijk hem aan, 'Emma en Fenrir waren heel duidelijk,' zeg ik.

'En wat nou als ze het fout hebben, hm?' Borg kijkt me wijs aan, en ik knipper met mijn ogen.

'Waar hebben zij die theorie vandaan?' vraagt Borg door.

'Zij zeiden dat de geschiedenis zich herhaalt,' werp ik in.

'Of dat dénken ze, Alec,' zegt Borg kalm. 'Maar hoe weet je het zeker? Heeft iemand anders die er verstand van heeft het bijvoorbeeld beaamt?'

Daar heb ik geen weerwoord op, en ik bijt op mijn lip, 'niet echt,' geef ik toe. 'Maar we hebben wel met de Orde van de Fenix bij elkaar gezeten. Zo is het idee ontstaan om mij wat- wijzer te maken als het om magie gaat, omdat ik hier nu pas ruim een jaar ben.'

Borg kijkt me bedenkelijk aan, 'weet je wat ik denk,' zegt hij langzaam.

'Nou?' nieuwsgierig kijk ik hem aan.

'Dat we naar Klieder en Vlek moeten,' zegt Borg.

Geschrokken kijk ik hem aan, 'dat kan niet! Vóór ik met Fenrir op reis ging waren we daar. Het is- aangevallen.'

Borg kijkt me aan, 'wat?'

Ik knik, en tot mijn verbazing zie ik Borg zijn hoofd even afwenden.

Verbaasd kijk ik hem aan, 'Borg? Wat is er?'

Borg zucht diep, en ik heb hem nog nooit zo- triest zien kijken.

'Ik vroeg me al af waar Trevor was,' zegt hij mat.

'Trevor?'

'Die had ik net die dag naar de Wegisweg gestuurd om iets te halen in de Verdonkemaansteeg. Alleen is hij nooit terug gekomen.'

Verbijsterd kijk ik Borg aan. hij is één van zijn mensen verloren...

'Dat spijt me,' zeg ik zacht.

'Ja, mij ook,' Borg kijkt naar de grond, 'hij was de jongste van ons allemaal, en wilde weten hoe het was deel uit te maken van een roedel.'

'En?'