Lost in Harry Potter: The Connection

Grimmauldplace

Hij hijst me nogal hardhandig overeind, en trekt me mee naar een gezellig uitziende keuken.

'Liefje? Kun jij verklaren waarom er een jongen uit onze kast kwam vallen?' vraagt hij aan de vrouw, die bij het aanrecht staat.

Ze draait zich fronsend om. Haar ogen zijn minstens zo donker als haar haar, 'wat?' haar blik blijft op mij hangen, en ze bekijkt me van top tot teen.

'Of je kunt verklaren hoe hij uit onze kast is komen vallen,' zegt de man opnieuw.

De vrouw slaat haar armen over elkaar, 'misschien weet de tweeling er iets van?' oppert ze.

Waar de fuck ben ik in beland?

'Zitten,' zegt de man, en nogal ruw duwt hij me in één van de keukenstoelen. Hij komt tegenover me zitten, en nu zie ik dat hij groene ogen heeft. Hij kijkt me doordringend aan, 'waar kom je vandaan?' vraagt hij.

'Eh- London,' antwoord ik naar eerlijkheid.

'En wat is je naam?'

'Hier, neem een kop koffie jongen, je ziet eruit alsof je een spook gezien hebt,' zegt de vrouw, en ze zet een beker voor mij en haar man neer.

'Ik- Alec- Alec Donovan,' antwoord ik braaf.

De vrouw loopt weg, 'MELODY, DOMINIC, NAAR BENEDEN KOMEN!' roept ze, voor ze de keuken weer in komt lopen. Wacht, Dominic en Melody?

Ik spring op als de twee in de keuken verschijnen.

'Wat doen jij hier!?' roepen ik en Dominic tegelijk tegen elkaar, en kijken elkaar woedend aan.

'Ah, jullie kennen elkaar al,' concludeert de man, en hij kijkt ons allemaal verwachtingsvol aan, 'leg uit,' hij kijkt Melody en Dominic streng aan.

'Sorry pa,' zegt Melody zacht, 'we- zijn er zegmaar per toeval achter gekomen dat er zo'n portaal ofzoiets in de kast was verschenen. Ik zocht naar iets, waarvan ik zeker wist dat ik het daar had neergelegd, en toen, nou, verdween de achterkant. Dom probeerde me te helpen, maar ik trok hem per ongeluk mee.' Ze kijkt haar vader nogal schuldbewust aan.

'En aan de andere kant van die kast vonden we hem,' Dominic wijst naar mij, en ik voel een spiertje in mijn kaak trekken.

'Mag ik je erop wijzen dat het niet normaal is als er zomaar mensen uit je kast komen vallen?' snauw ik. 'Ik schrok me kapot, en heb me de hele dag afgevraagd of ik het me verbeeld had!'

'En nu ben je hier,' zegt de man, en hij slaat zijn armen over elkaar, hij ziet er minder dreigend uit dan net.

'Ja,' zeg ik, een tikje opstandig.

'Een portaal opent zich niet zomaar,' zegt hij, 'en het is niet de eerste keer dat er zoiets is gebeurd.'

Ik trek een wenkbrauw omhoog, wat lult hij nou?

'Probeer eens terug te gaan?' zegt de man, en hij staat op, 'als je terug kan, zal ik het portaal achter je sluiten. Dan zal je geen last meer hebben van kinderen die je kamer in komen vallen,' hij kijkt even met een glimlach achterom naar de tweeling.

'Pa, ik ben vijftien,' gromt Dominic.

'Precies, een kind dus,' volg me,' hij kijkt mij aan, en we lopen weer terug naar de bewuste kast waar hij me uit getrokken heeft.

'Ga je gang,' de man houdt de deur voor me open, en leunt ertegen aan.

Zijn ze allemaal gek hier? Het begint er in ieder geval wel op te lijken. Ongezien rol ik met mijn ogen, en strek mijn arm uit. We horen beide een bonk als mijn hand tegen het harde hout van de achterkant van de kast komt. En ik voel mijn maag draaien. Oh nee...