'Wil je dat gore ding alsjeblieft uit je mond halen en gewoon even luisteren?'
Ongeïnteresseerd kijk ik opzij, 'nee.'
Mijn zus, Rosa, rolt overdreven met haar ogen, 'waarom doe je toch altijd zo dwars."
Alec Donovan, een "troubled teen" woo...
Borg, die tegen de muur geleund staat, trekt een wenkbrauw op, 'omdat?'
'Fenrir niet wilde dat ik een weerwolf zou worden!' zeg ik, en ik kijk hem aan. 'We waren er juist mee bezig dat ik een Faunaat zou worden!'
Borg, kijkt me aan, maar geeft geen antwoord.
Ik wijs naar hem, 'dit is jouw schuld! Jij bent degene die me-'
'Ja, ja, ja, ik zal de schuld wel op me nemen, geez,' zegt Borg, 'áls mijn lieve broer nog eens op komt dagen.'
Even blijft het stil.
'Of je zegt het hem gewoon niet?' zegt Borg, en hij pulkt in zijn vingernagels.
Ik kijk Borg vanuit de spiegel aan, 'hallo, je weet dat Fenrir Occlumentie, kan, toch?'
Met een vies gezicht schiet Borg, wat er ook onder zijn nagel zat (ik wil het niet weten) weg, en kijkt me aan, 'dus? Sluit je gewoon je gedachten af?'
Met stomheid geslagen draai ik me om, en kijk hem aan. Zoals hij het zegt, klinkt het wel heel makkelijk.
'Wie is zij eigenlijk?' achteloos wijst Borg met zijn duim over zijn schouder, naar Kaileigh, die Borg strak in de gaten zit te houden, 'ze lijkt me een tikje gespannen.'
'Omdat je háár afgelopen nacht bijna vermoordde in plaats van mij, kun je het haar kwalijk nemen?' antwoord ik, terwijl ik met een doekje de wonden op mijn armen dep. Het prikt als de neten, maar dat weiger ik aan Borg te laten zien.
'Waar komt ze vandaan?' vraagt Borg door.
'Doet het ertoe?'
'Je weet toch dat je geur ruim een uur verdwenen is vannacht?' vraagt Borg, en hij trekt een wenkbrauw op.
'Hoe weet jij dat nou?'
'Ik zei toch al dat ik op jou wachtte?' grijnst Borg. Maar daarna kijkt hij weer serieus, 'jouw geur was de enige op het hele terrein toen we transformeerden,' legt hij uit.
Ik frons, en moet de neiging onder mijn eigen oksel te ruiken sterk onderdrukken.
'Toen die geur ineens verdween, deden de meesten van ons dat blijkbaar ook,' hij wijst om zich heen, 'en waren pa en ik de enigen die nog in huis zaten.'
'Ik vraag me af waar Fenrir naartoe is gegaan dan,' zeg ik. Ik gooi de klep van het toilet neer, en ga erop zitten.
Met een pincet, probeer ik een klein stukje glas uit mijn arm te trekken, maar het zorgt er alleen maar voor dat het opnieuw gaat bloeden, 'ook jullie schuld,' zeg ik, erop wijzend, en eindelijk trek ik stukje glas eruit. Ik gooi het meteen in de prullenbak, en dep het met het doekje. 'Trouwens, waar komt deze hele character change vandaan?' ik wijs op Borg, en kijk hem een tikje wantrouwig aan.
Borg wijst naar zijn neus, 'je bent nu één van ons,' zegt hij, en haalt halfslachtig zijn schouders op.
'Fuck,' flap ik eruit, 'Fenrir, vermóórd me,' zeg ik nog een keer.
'Ik heb hem gewaarschuwd,' zegt Borg, en hij slaat zijn armen over elkaar, 'dus als hij dat zou proberen kun je altijd nog dat argument gebruiken.'
'Jij bent degene die ons hier heen heeft gehaald, mag ik je daar aan herinneren?' zeg ik, weinig geamuseerd. 'En dat argument zal hij tegen jou gebruiken, daar kun je op rekenen.'
Borg rolt met zijn ogen, 'Fenrir is altijd "perfect" geweest in mijn ouders ogen, weet je dat?' zegt hij. 'Tot duidelijk werd dat hij bij Emma zou blijven. Mijn ouders hebben hem bijna onterft.'
Ik kijk Borg aan, 'waarom wordt hij gezien als perfect?'
'Omdat hij Jeweetwel heeft ontmoet,' zegt Borg.
'Heeft Fenrir je ooit verteld dat Voldemort hem als oud vuil behandelde?' werp ik in. 'En hem nooit als een mens van vlees en bloed behandelde? Alleen maar omdat hij een weerwolf is? Hij was een schoothondje. Als papa Voldemort floot, stond hij ernaast.'
Borg kijkt me aan, 'hoe weet je dat?'
'Dat heeft hij me zelf verteld,' zeg ik. 'En Emma was zijn redding. Als zij hem er niet op gewezen had waar hij mee bezig was, zou hij nu niet de persoon zijn die hij nu is.' Ik trek met een pijnlijk gezicht nog een stuk glas uit mijn arm, en kijk Borg even aan, 'er is dus nog hoop voor je,' zeg ik, bij wijze van grap.
Borg kijkt me bedenkelijk aan, maar geeft geen antwoord. Maar ik zie de radertjes draaien. Wacht even, heb ik nu net iets goeds gezegd?
We kijken allebei geschrokken op, als we een deur open horen gaan.
Borg zet zich af van de muur, en hij verdwijnt uit mijn zicht.
Ik hoor stemmen, en tot mijn opluchting is één van die stemmen Fenrir.
Opgelucht wil ik naar hem toe lopen, als ik ineens bedenk, dat ik die wond in mijn nek heb.
Dus in plaats van de gang in te rennen, gooi ik de badkamerdeur met een klap dicht, en draai hem op slot.
Ik weet dat hij met magie ook weer open te maken is, dus ik moet snel iets bedenken.
Snel draai ik me om, en kijk naar de douche.
Ik draai de kraan open, en kijk om naar de deur.
Ja hoor, mijn hart maakt een sprong, als ik een klop op de deur hoor, 'Alec? Ben je binnen?' hoor ik de stem van Fenrir roepen.
'Hij staat te douchen, kun je dat niet horen?' zegt Borg, en ik kan me zijn gezicht voorstellen. Met zijn ogen rollend. Alsof hij het belachelijk vind dat zijn broer dat niet zelf kan bedenken.
'Hij heeft net een nacht met weerwolven overleefd,' voegt Borg eraan toe.
'Sinds wanneer maak jij je daar druk om?' hoor ik Angbroda snauwen.
Er komt geen antwoord.
'Gaat het?' hoor ik Fenrir roepen naar me.
'Ja!' roep ik terug, terwijl ik probeer mijn shirt zo te trekken dat de wond niet te zien is.
Maar ik krijg het niet voor elkaar.
Ik schrik, als ik opnieuw geklop hoor.
'J-ja?' roep ik, een beetje onzeker.
'Ik ben het,' zegt Borg, 'ik ben alleen.'
Vlug draai ik de deur van het slot, en doe de deur op een kier open, 'als we er beide voor willen zorgen dat we nog een dag op deze aardkloot rondlopen, moet je me helpen die wond te bedekken!' zeg ik, en wijs naar mijn nek.
Borg trekt een wenkbrauw op, en voor ik het weet, trekt hij zijn trui over zijn hoofd, en houdt me die voor.
Met grote ogen kijk ik hem aan, en probeer uit alle macht niet naar de rest van zijn lijf te kijken.
'Hallo, ze zien toch dat die vies is,' zeg ik, erop wijzend.
'Borg grijnst, en kijkt me aan, 'je hebt er nog helemaal niet naar gekeken,' zegt hij.
Even kijk ik naar de trui, 'oké, nu wel, en ik ga géén vieze trui aantrekken! Waarvan ze die net nog aan jouw lijf hebben gezien!'
Ik kan zien dat Borgmoeite moet doen zijn lachen in te houden. Maar hij draait zich om, en looptweg.
