Lost in Harry Potter: The Connection

A Wand and it's Wizard

De rest van de dag en avond, spenderen ik en Cormac lezend, en voor het merendeel zwijgend. We zeggen het nodige tegen elkaar, maar verder is het stil in huis.

Toegegeven, als de familie er geweest zou zijn, zou het waarschijnlijk een stuk levendiger zijn in huis. Emma en Fenrir, die zitten te kletsen met elkaar, en de tweeling die zit te kibbelen.

Ik ben op verkenning gegaan door het huis. En heb her en der deuren opengegooid. Cormac heeft me nog niet tegengehouden, dus loop ik uiteindelijk naar de zolder.

Het ligt er vol met oude spullen, dozen, kleren, een bed, en posters. Mijn gezicht licht op, als ik in de hoek van de oude zolder, een gitaar zie staan.

Meteen loop ik ernaar toe, en de houten planken kraken onder mijn schoenen. Zacht laat ik mijn vingers over de snaren glijden, maar er komt een nogal valse toon uit. Ik pak hem uit zijn houder, ga op één van de dozen zitten, en begin hem te stemmen. Net zo lang tot ik hij weer mooi klinkt.

Zachtjes begin ik een liedje te pingelen.

'I thought that I heard you laughing

I thought that I heard you sing

I think I thought I saw you try,' zing ik zachtjes voor me uit. Waarschijnlijk zit ik hier alleen maar voor een stel muizen te pingelen en zingen, maar dat boeit me niet. Muziek heeft altijd al een grote rol gespeeld. Wie kan er nu niet zonder muziek?

Maar toen ik naar die verdoemde kostschool gestuurd werd, was het afgelopen met muziek maken, en moest ik mijn elektrische gitaar inleveren.

Geschrokken kijk ik op, als ik geflapper hoor, en ik kijk op. Een grote oehoe zit op een grote doos, en kijkt me met zijn gele ogen onderzoekend aan. Oehoe's in Engeland? Ik knipper met mijn ogen, en de uil doet hetzelfde.

'Waar kom jij nou vandaan?' vraag ik me hardop af, terwijl ik door blijf gaan met gitaar spelen. De uil blijft me aanstaren, en flappert af en toe met zijn vleugels.

Zou hij hier op deze zolder wonen?

Nadat ik het liedje uitgespeeld heb, besluit ik weer te gaan. Hier is verder toch niet zoveel meer te zien. Dus sta ik op, en wil de gitaar terug hangen. Halverwege bedenk ik me, en neem de gitaar mee naar Dominic's kamer. De avond is gevallen, en de volle ronde maan, schijnt door het raam. Het werpt een vreemd soort licht in de kamer.

Het heeft iets spookachtigs, en al helemaal na Cormac's woorden.

Ik frons, terwijl ik voor het raam ga staan, en over de straat uitkijk. Er is niemand meer op straat. In tegenstelling tot de laatste keer dat ik uit het raam keek.

Het voelt vreemd. Alsof de mensen in de straat op iets wachten. Ik frons, maar waarop zouden ze moeten wachten dan? Het niet alsof er ineens een monster in de straat zal verschijnen die-

Halverwege mijn gedachtenstroom, kijk ik met een ruk op. De gitaar valt uit mijn handen, en ik ren naar mijn matras. Tussen de dekens zoek ik naar het boekje. Fabeldieren en waar ze te vinden.

Als ik het gevonden heb, blijf ik even staan. Dan sla ik hem open bij de index.

Vlug laat ik mijn vinger langs de verschillende woorden glijden. Verdomme zeg, sinds wanneer is mijn brein zo traag? Waarom kon ik wel accepteren dat Cormac's vriendinnetje blijkbaar op zoek is naar drakenskeletten, en zou dit dan onmogelijk zijn?

Vlug, zoek ik de gezochte pagina, en voel mijn hart een slag overslaan.

Weerwolf.

Weerwolven. Ze zijn weerwolven. Menseneters. Het boekje valt uit mijn krachteloze handen, en ik struikel achteruit, tot ik met mijn rug tegen de muur aan sta.