Lost in Harry Potter: The Connection

Not half bad

Claire P.o.V

'Mag ik nou eens een keertje los?!' geïrriteerd kijk ik Borg aan.

'Nee.'

Ik kijk hem aan, hij loopt door de tent, en ruimt op. Alec zal wel buiten zitten, vermoed ik zo.

Het voelt vrij awkward hen de hele tijd te moeten zien samen. Alsof ze constant vergeten dat er nog iemand in de tent is, die hen gewoon kan zien en horen.

'En de reden dat je me niet loslaat is-?' vraag ik, nog steeds geïrriteerd.

'Dat je niet te vertrouwen bent,' zegt Borg droogjes, en hij kijkt me aan.

'Jij in mijn ogen dus ook niet,' kets ik terug.

Hij kijkt me even aan, loopt naar de tafel, pakt een stoel, en komt dan naar me toelopen. Achterstevoren gaat hij op de stoel zitten, en leunt met zijn kin op de rugleuning, 'waarom heb je voor het slechte pad gekozen?' vraagt hij.

Ik knipper met mijn ogen. Ik had veel verwacht, maar niet- zo'n vraag. Aan zijn gezicht kan ik zien dat hij het zich oprecht afvraagt.

Het liefst zou ik een heel gepassioneerd betoog willen houden, over waarom ik denk dat Olivier het bij het rechte eind heeft, maar- ik kan het niet.

'Wat doet het ertoe?' vraag ik, halfslachtig mijn schouders ophalend.

Borg glimlacht scheef, en even zie ik een hoektand, 'Claire, je bent niet overtuigend, weet je dat,' zegt hij nuchter. Hij bijt op een nagel, en kijkt me aan, 'waarom vind je dat Olivier gelijk heeft? Hij heeft dezelfde standaarden als Voldemort. En zodra hij de kans krijgt, zal hij je, als het hem het beste uitkomt, vermoorden.'

Ik kijk hem aan. Natuurlijk weet ik ergens ook wel dat hij gelijk heeft. Maar- hoe zou hij hebben gedaan als hij net als ik alleen maar goede verhalen zou hebben gehoord over wat eigenlijk het kwaad is?

'Weet ik,' zeg ik laatdunkend.

'En toch blijf je hem trouw?'

Ik kijk naar het tentdoek, dat zachtjes heen en weer gaat door de wind, 'ik- weet niet, ik wijdt het aan mijn opvoeding,' ik kijk Borg aan, 'mijn ouders zijn nogal van de oude stempel, moet je weten. Alles dat géén puurbloed is, is in hun ogen onwaardig een tovenaar of heks te zijn.'

Borg ziet er oprecht geïnteresseerd uit.

Ik slik, zelfs mijn vrienden hebben me nooit zo aangekeken.

Zijn het dan wel je echte vrienden?

'En wat denk jij?' hoor ik Borg vragen. 'Je hebt zelf namelijk ook een brein, als het goed is. Waarmee je zelf beslissingen kan maken. Net zoals ik de beslissing heb gemaakt je mee te nemen. Want ik had je net zo goed kunnen laten creperen, en dan was je een hele langzame dood gestorven, kan ik je vertellen.'

Ja, daar twijfel ik geen moment aan.

'Ik weet dat ik ook zelf een beslissing had kunnen maken, maar ik dacht-' ik kap mezelf af. Ik tuit mijn lippen, 'ik ben gewoon een meeloper,' beslis ik.

Borg bijt opnieuw op een nagel, en kijkt me aan, 'je bent nu hier, nu kun je voor jezelf beslissen.'

'Jullie, en dan met name Alec, horen de vijand te zijn,' merk ik op, 'waarom heb je besloten me te helpen?'

Borg glimlacht, 'omdat ik ik ben. En het was niet mijn bedoeling je zo te verwonden als dat ik gedaan heb.'

'O,' is alles dat ik kan zeggen, en ik kijk hem aan.

Ik durf het eigenlijk niet zo goed voor mezelf toe te geven, maar hij is aardig.

Hij glimlacht, 'ja, "o",' zegt hij. 'Wil je iets drinken?'

'Heb je iets fris?' vraag ik.

'Boterbier,' antwoord hij meteen.

Ik knik.

Met mijn ogen volg ik hem, terwijl hij naar de koelkast loopt.

Als hij terug komt, glimlacht hij me toe, en ik voel me een beetje betrapt. Zou hij weten dat ik naar hem gekeken heb?

Tegelijkertijd, vraag ik me af, waaróm ik me dat eigenlijk afvraag...

Borg maakt mijn handen los, en geeft me het boterbiertje.

Ik neem er een grote slok van, terwijl Borg weer gaat zitten.

'En heb je al besloten of we nog steeds je vijanden zijn?' vraagt hij, en hij leunt opnieuw met zijn kin op de rugleuning van de stoel.

'Hoe eh- hebben jij en Alec elkaar eigenlijk leren kennen?' vraag ik, om zijn vraag te ontwijken.

'Ik eerst,' hij kijkt me aan, en zijn groene ogen boren dwars door me heen.

Ik voel het gevaar. En ik kijk weg.

Nee, nee, nee...

'Jullie zijn- oké,' zeg ik afstandelijk.

'Nou, dat is dan alvasteen begin,' Borg staat op, zet de stoel terug, en loopt de tent uit.