Lost in Harry Potter: The Connection

The Chance

Claire P.o.V:

'Ja!'

Geschrokken kijken Borg en ik op.

Alec komt opgewonden de tent in rennen. 'Ik denk dat het is gelukt!' roept hij.

Zijn haar, dat alweer te lang is, danst op en neer, en ik knip even met mijn ogen.

'O,' zeg ik alleen maar, en verzet mijn schaakstuk.

Meteen vallen Alec's armen slap langs zijn lijf, 'heb je enig idee wat dat betekend?' vraagt hij.

Borg verzet ook zijn schaakstuk, en ik kan zien dat hij een glimlach net niet kan verbergen terwijl hij zijn schaakstuk ook verzet.

Hij kijkt ons even aan, hij is geen ster in schaken, en tot nu toe heb ik hem elke keer binnen een paar zetten verslagen. Met Borg heb ik heel wat meer moeite, en dus spenderen we het overgrote deel van de dag schakend.

Want me naar buiten laten gaan durven ze nog niet helemaal aan, tenzij we van plek verhuizen.

Ik heb al niet meer geteld hoeveel keer we al verhuisd zijn, of hoe lang ik hier al ben.

'Ja!' zegt Alec, en zowel Borg als ik kijken opnieuw op.

'Wat is er met jullie?' zegt Alec een tikje geagiteerd, 'Borg, van jou had ik tenminste nog iets van een reactie verwacht!'

'Wil je dat ik warm loop voor een oorlog? Die je, mind you, gaat ontketenen?'

'Het is al oorlog, als dat aan je ontschoten is,' antwoord Alec, en hij slaat zijn armen over elkaar.

'Een stille oorlog ja,' antwoord ik, en ik kijk Alec aan.

Die bijt op zijn lip, terwijl hij me aankijkt, 'dus, nu willen jullie ineens niet meer?'

'Ik heb sowieso nooit mijn consent gegeven,' kets ik in zijn gezicht, en ik kijk toe hoe het paard van Borg mijn toren aan diggelen slaat. Hij grijnst even en wiebelt met zijn wenkbrauwen. In stilte vervloek ik hem, maar wend mijn hoofd af.

Alec kijkt ons aan, 'dan doe ik het wel alleen,' zegt hij stellig.

'Vooral doen,' zeg ik droogjes, en nu wordt ik door beide jongens aangekeken. Waarschijnlijk door de manier waarop ik het eruit flapte.

'Alec, heb je enige kennis van de spreukenkennis van Olivier?' voeg ik eraan toe, voor één van hen ook maar iets kan zeggen.

'Ik weet dat hij sterk is!' zegt Alec opstandig, 'ik weet dat ik vrijwel geen kans maak tegenover hem! Ik weet dat de kans dat ik dood ga misschien wel negentig procent is, maar dat hoeft niet te betekenen dat ik het niet kan proberen! Waar de fuck is jullie motivatie heen?!'

Borg kijkt hem rustig aan, terwijl ik me alweer opgefokt voel, Alec kan zo "thick headed" zijn af en toe.

'Al, doe eens rustig. Ik ga echt wel met je mee, uiteindelijk.'

'Wat is verdomme uiteindelijk Borg!?' snauwt Alec. Maar hij slaakt een kreet als Borg hem aan zijn hand naar zich toetrekt, op zijn schoot.

'Om te beginnen als ik Claire heb ingemaakt met schaken,' grijnst hij.

Ik trek mijn neus op, 'ik zou maar uitkijken met wat je zegt meneer Vaalhaar!' zeg ik, en ik verschuif een van mijn stukken. Ik wiebel even uitdagend met mijn wenkbrauwen, 'nu ij weer.'

Alec is hem voor, en zet Borgs toren zo neer dat ik vrijwel geen kant meer uit kan.

Met open mond kijk ik ernaar, terwijl Borg in de lach schiet om het gezicht dat ik trek.

'Schaakmat Claire!' zegt hij, terwijl Alec opstaat, en de tent weer uit loopt.

Ik trek een gezicht, en duw het schaakspel een paar centimeter van me af, 'puur geluk!'

'Dat, of hij heeft geoefend,' zegt Borg. Loom staat hij op, en rekt zich even uit.

Hoe hij zijn lange lijf er toch zo- tja, gracieus uit kan laten zien, zal me altijd een raadsel blijven.

Ik rol met mijn ogen, en leun met mijn kin in mijn hand, terwijl ik met de koningin van ons schaakspel speel.

'Wat denk je?'

Ik tuit mijn lippen, 'hoe we Alec kunnen helpen,' geef ik toe.

'Oh?'

Hij klinkt oprecht verbaasd, en dat kan ik hem natuurlijk niet helemaal kwalijk nemen. Hij komt weer voor me zitten, en kijkt me doordringend aan, 'heb je een idee?'

Ik bijt op mijn lip, en ontwijk zijn blik, 'I wish. Het enige dat we kunnen doen is hem helpen met de Onvergefelijke Vloeken, die gaat Olivier sowieso inzetten.'

Borgs gezicht betrekt, en ik kijk hem vragend aan, 'geen goed idee?'

'Ik heb hem een tijd geleden geprobeerd te helpen,' antwoord Borg, 'en dat ging niet helemaal goed, en dat is op zijn zachtst gezegd.'

'O,' nieuwsgierig kijk ik hem aan, 'wat ging er niet goed?'

'Hij liet zich teveel meeslepen, en verloor zich erin,' Borg kijkt me opnieuw aan, 'het waren "maar" insecten waar we op oefenden, maar de mate waarin hij de spreuken oefende- was zelfs insect-onterend. Laat staan dat hij het op een mens gebruikt.'

'Niet om het een of ander Borg, maar daar zijn ze wel voor uitgevonden, zeg maar,' zeg ik een tikje nuchter.

Borg likt even aan zijn lippen, en zucht, maar hij geeft geen antwoord.

'Moet ik het proberen?'

Verbaasd kijkt Borg me aan, en het raakt me, dat ik nog steeds wantrouwen bespeur in zijn ogen.

'Oké, dan niet,' zeg ik dan ook, verdedigend. 'Ik hou mijn mond wel.' Ik wil opstaan maar-

'Nee wacht even!'

Ik kijk hem aan, en ga langzaam weer zitten, 'het gaat er alleen maar om dat hij ze beheert gebruikt,' zegt hij. 'Hij weet hoe ze werken, maar hij verliest zichzelf erin. Denk jij serieus dat je dat hem af kan leren?'

Ik knik, 'hij heeft wrok, Borg,' antwoord ik schouderophalend. 'Kun je hem dat kwalijk nemen, na alles wat er met hem is gebeurd?'

'Mede door jou, mag ik je daaraan herinneren?' Borg kijkt me even aan.

Ik bijt op mijn lip, en gnuif even, 'hoe vaak moet ik daar nog "sorry" voor zeggen?' ik klink een beetje zuur.

Maar Borg glimlacht een halve glimlach, 'dat moet je tegen hem zeggen, niet tegen mij.'

Er trekt een rimpel door mijn neus, 'en wat geeft je het idee dat hij me zal vergeven, hm?'

'Het feit dat hij dat allang heeft gedaan,' zegt Borg, en hij staat op. Ik volg hem met mijn ogen, terwijl hij naar de ingang van de tent loopt, en de flap ervan open trekt, 'hier is je kans je fouten goed te maken, Claire,' voegt hij eraan toe.

Ik kijk hem aan, weet hij dit zeker?

Ik blijf zitten, bijna bang om te bewegen. Ik heb niet de behoefte om misbruik van hun vertrouwen en gastvrijheid (in zekere zin) te maken. Niet meer, in ieder geval.

Maar de verantwoordelijkheid die Borg me nu waagt te geven lijkt; ineens een wel hele grote, in tegenstelling tot wat ik hen allemaal heb aangedaan...

Borg trekt een wenkbrauw op, 'bedenkingen?'

'Nee! Nee!' zeg ik snel, en ik sta op, 'ik- eh- ben gewoon verbaasd dat je me deze taak durft te geven, dat is alles.'

'Eén misstap, Claire,' zegt Borg, 'is het enige excuus dat ik nodig heb om me ervan te vergewissen dat je nooit meer iemand pijn zal doen.'

Ik slik, ik weet wat hij bedoelt met die woorden... ik moet nog steeds op mijn tellen letten.

En misschien maar eensgaan bedenken wat ik kan doen om hun volledige vertrouwen te winnen...