Lost in Harry Potter: The Connection

Saved and Safe

Als ik bijkom, is het nog steeds donker om me heen. Omhoog komen heeft geen zin, want er ligt iets zwaars op mijn rug. Mijn hoofd doet zeer, en ik begin te hoesten als het stof mijn neus binnendringt.

'Alec!?'

Dat is de stem van Boris, vlak naast me.

'J-ja?'

Het blijft even stil, 'gaat- gaat het?'

'Nee. Ik lig net als jij bedolven.' Ik begin opnieuw te hoesten, en daardoor kunnen we even niet praten. Wat is er allemaal gebeurd? Buiten mijn donkere "gevangenis" weet ik dat Nina ligt... Opnieuw een hoestbui. Wie hebben de boel aangevallen? Zijn dat weer de Dooddoeners die ons ook al aanvielen bij "Het Nest"?

En hoe groot is de ravage eigenlijk?

'Hier! Hier ligt iemand!'

Hoor ik iemand roepen.

Is dat de stem van Professor Lupos?

'Ik ben niet alleen!' roept Boris meteen, 'en waar is mijn zusje!?'

'Ik ben er ook!' weet ik te roepen, en ik duw even met mijn hand tegen het, wat ik aanneem hout, om aan te duiden waar ik lig. 'Er ligt iets op mijn rug, ik kan niet bewegen!'

Al snel word alles lichter. Maar ik slaak een kreet, als ik recht in het stille gezicht van Nina kijk.

'Rustig! Rustig blijven!' hoor ik een bekende stem zeggen, en als ik opkijk, zie ik Fenrir naast me zitten. Hij buigt zich langs me heen, en sluit Nina's ogen, zodat het lijkt alsof ze slaapt.

Ik kijk er met grote ogen naar, en voel een paniekaanval opkomen. De hyperventilatie... ik begin kort in mijn keel te ademen.

'Alec, rustig,' Fenrir legt zijn hand op mijn rug, 'in en uit blijven ademen jongen, kom op.'

Hij laat Nina' lichaam omhoog komen, en laat haar de ruimte uit zweven. Ik laat mijn hoofd op mijn arm rusten, en probeer te doen wat Fenrir tegen me heeft gezegd. Maar het beeld van Nina die voor mijn ogen ineens in elkaar stortte zal nog wel even op mijn netvlies gebrand staan.

'Hier,' Fenrir is terug, en hij houdt me een drankje voor. 'Drink, daar word je weer rustig van.'

Ik kijk hem aan. Maar hij blijft, tot ik een slok heb genomen. Dan keert hij zijn zorg tot Boris, die hij snel onder het puin uit helpt.

'Nina! Ik wil naar Nina!' roept Boris meteen, die zich aan Fenrir overeind houd. Maar die zet Boris naast mij neer, 'jullie gaan allebei even nergens heen,' zegt hij. 'Je kan naar je zusje als daar toestemming voor gegeven word, het spijt me.'

Ik houd Boris mijn beker voor. Er zit nog de helft van de drank in. 'Drink, het heeft mij ook geholpen,' zeg ik mat. Dan kijk ik Fenrir aan, 'hoe is het met Mel en Dom?'

Hij kijkt me aan, dan schudt hij zijn hoofd, 'ik weet het niet. Ik heb ze nog niet gezien,' zegt hij.

Shit.

Boris neemt stilletjes een slok van het drankje dat ik hem heb gegeven, en zo zitten we naast elkaar. Uiteindelijk schraapt Boris zijn keel, en zowel ik als Fenrir kijken hem aan. 'Eh- over- over Nina,' begint hij onzeker. 'Heeft ze- geleden?' het laatste woord komt er maar zacht uit. Maar ik en Fenrir hebben het allebei gehoord.

Fenrir schudt zijn hoofd, 'ze was meteen dood Boris,' zegt hij kalm. Echt, hoe hij zo kalm kan blijven is mij een raadsel.

Boris knikt even. Maar ik betrap hem erop dat hij met zijn mouw langs zijn ogen wrijft, 'hoe vertel ik dit ooit aan pa en ma...'

'Dat hoef jij niet te doen,' zegt Fenrir meteen. 'Dat is aan de schoolleiding,' hij kijkt Boris aan. 'Hoe oud was je zusje?'

Boris slikt, 'veertien,' zegt hij zacht.

Geen wonder dat ze zo paniekerig reageerde... Ik vraag me af hoe het mij überhaupt gelukt is zo rustig te blijven op dat moment.

'Fenrir! Status?'

Tot mijn verbazing komt Emma aanlopen.

'Een dode,' zegt Fenrir, 'Alec leeft nog, en een medestudent ook nog. Die heb ik hier onder het puin uit gevist.'

Emma knikt stilletjes, en kijkt mij even aan.

'En bij jou?'

Emma bijt op haar lip, en schudt haar hoofd, 'slechts drie van de vijftien in het gebouw die het overleefd hebben,' zegt ze zacht. Mijn hart slaat een slag over, als ik dat hoor. Zoveel leerlingen?

Ik doe of ik niets hoor, en trek een been op, terwijl ik voor me uit staar.

'Het is de meest destructieve aanval die ik in lange tijd gezien heb,' voegt Emma eraan toe, 'ik bedoel-' vanuit mijn ooghoek zie ik haar een armbeweging maken.

'Enig spoor van Melody en Dominic?' vraagt Fenrir.

Emma schudt haar hoofd, 'ik heb ze nog niet gezien.'

Ik sta op, en loop met mijn handen in mijn zakken naar hen toe, 'ze hebben op tijd het pand verlaten,' zeg ik. 'Nina- en ik hebben erop aangedrongen, omdat we dachten zelf Boris te kunnen redden.'

Emma kijkt me even aan, en knikt, aan haar gezicht kan ik zien dat ze opgelucht is met dat nieuws.

'Ik- ik moet even naar buiten,' ik maak een halfslachtig handgebaar, maar Fenrir knikt me even toe.

Pas als ik buiten sta, zie ik de ravage. Er is bijna niets over van de gebouwen die ooit Zweinsveld vormden. Als ik omkijk, zie ik dat het met De Drie Bezemstelen niet veel beter is. Het halve dak is ingestort. Met hulp van de Dooddoeners. En daar hebben ik en Boris onder gelegen.

Ik zie brancards voorbij komen die mensen vervoerd. En het meest macabere beeld is misschien wel de brancards waarbij een doek de persoon eronder geheel aan het beeld onttrekt. Zoveel onschuldige levens...

Ik frons. Wie is er zo slecht? Wie zou het in zijn hoofd halen onschuldige mensen, leerlingen en wezens van het leven te beroven?

Hoeveel leerlingen van Zweinstein zien we niet meer in de gangen? Of op hun plek in het klaslokaal?

Ik bijt op mijn lip, en ga tegen de nog overeind staande muur zitten.

'Al!'

Meteen bij het horen van die stem, kijk ik op, en spring weer overeind. Melody, Dominic, Esmee en Oskar komen aan rennen.

'Je leeft nog!' we omhelzen elkaar allemaal.

'Jullie ook!' zeg ik, een beetje verwilderd, als we elkaar weer losgelaten hebben.

'Fenrir en Emma zijn binnen,' zeg ik, wijzend. En meer hebben Melody en Dominic niet nodig om naar binnen te rennen.

'Hoe heeft dit kunnen gebeuren?' vraag ik nogal onnodig aan Esmee en Oskar.

'Zelfs ik zag dit niet aankomen,' zegt Esmee zacht. 'Ik had het toch moeten zien...'

'Neem het jezelf alsjeblieft niet kwalijk Es,' zegt Oskar, 'de enigen die hier schuld aan hebben zijn de mensen die deze ravage hebben veroorzaakt.' Hij kijkt om zich heen, 'waar is Nina?'

Op het moment dat Oskar haar naam noemt, zie ik weer voor me wat er gebeurd is, en ik schud mijn hoofd, 'ze- er stond ineens een Dooddoener en-'

Oskar vloekt zacht, en haalt even een hand door zijn haar, 'ik weet niet eens meer hoeveel van die brancards ik voorbij heb zien komen.'

We weten meteen dat hij het heeft over de brancards die de doden vervoeren.

'Teveel,' zeg ik vermoeid. 'Ik sta nog geen tien minuten buiten en-' ik zucht.

Melody en Dominic komen weer naar buiten, en ik kan meteen zien dat Melody gehuild heeft.

'Ik ben blij dat je nog leeft,' Dominic pakt mijn hand en geeft er even een kneepje in.

Ik knik, 'ik ook. Dat jullie leven, bedoel ik.'

Oskar gaat op de grond zitten, en kijkt de tweeling aan, 'happy fucking birthday,' zegt hij grimmig.