Lost in Harry Potter: The Connection

A Touch Can Change Everything

Lichtjes dansen voor mijn ogen, en langzaam doe ik mijn ogen open.

'Jezus, eindelijk,' zegt een stem naast me. En die herken ik als de stem van Oskar.

'Al?'

Dat is Esmee. Meteen kijk ik haar aan, en glimlach, 'hey,' zeg ik vaagjes. Haar ogen zijn roodomrand, en daardoor weet ik dat ze gehuild heeft. 'Waarom heb je gehuild?' vraag ik, en ik probeer overeind te komen.

'Omdat ik te laat was,' zegt ze 'Ik zag te laat wat René zou gaan doen. Anders waren we er al geweest toen ze die spreuk gebruikte.'

Ik besluit dat overeind komen nog te pijnlijk is, en dus blijf ik liggen, en glimlach naar haar. 'Ik leef nog, dat is het belangrijkste toch?'

'Heb je enig idee wat voor spreuk ze heeft gebruikt?' vraagt Oskar, en ik kijk hem aan.

'Die spreuk had je dood kunnen zijn,' zegt hij.

'Daar is toch al een andere spreuk voor?' vraag ik.

'Dit is een spreuk die bijna door niemand meer gebruikt word,' zegt Esmee, 'omdat hij zoveel schade kan aanbrengen. Heb je enig idee in wat voor staat je verkeerde toen Teddy eindelijk bij je was?'

Ik schud mijn hoofd.
'Nogal bebloed,' zegt Oskar. 'En dat is dan minus de details.'

'O,' zeg ik alleen maar.

'Je was alleen toen Teddy je vond,' gaat Oskar verder, 'had je weer ruzie?'

Ik geef geen antwoord, en kijk naar het plafond. Ik was alleen... dat betekend dat Dominic me samen met de rest gewoon in de steek heeft gelaten. Mijn blik vangt die van Esmee. Maar die kijkt me alleen maar meelevend aan en zegt verder niets.

'Ik kan me er niet meer zoveel van herinneren,' geef ik Oskar antwoord op zijn vraag. Ik ontwijk oogcontact met Esmee. Iets zegt me dat zij dondersgoed weet wat er is gebeurd. Maar ze zegt niets.

'Hoe voel je je?'

We kijken op.

Een vrouw van misschien midden twintig kijkt me aan.

'Oh, eh- ja het gaat,' stamel ik.

'Goed, goed,' zegt ze, en trekt het gordijn om mijn bed dicht. 'Voor jullie is het tijd om te gaan,' zegt ze tegen Oskar en Esmee. 'Ik moet zien hoe het met de wonden is. De lef dat iemand deze spreuk nog eens zou gebruiken.'

Als ik Oskar en Esmee gedag heb gezegd, maakt ze een beweging met haar armen, 'trek je shirt uit.'

Een beetje weifelend, doe ik wat ze zegt.

Ze knikt tevreden, 'nou, dat ziet er al een stuk beter uit dan toen je binnen kwam,' zegt ze tevreden. 'Trek maar weer aan. Ik raad je aan toch een nachtje te blijven. Gewoon zodat ik je nog even in de gaten kan houden.'

Ik knik beduusd, en trek de deken weer over me heen, terwijl zij het gordijn weer opent.

We kijken nogal verbaasd, als we Dominic zien staan.

'Bezoekuur is voorbij!' snauwt de vrouw die me geholpen heeft.

Dominic knikt, 'dat weet ik madame Pleister, maar ik- eh-' hij kijkt mij aan. Maar ik voel er weinig voor hem te zien.

'Vijf minuten!' zegt Madame Pleister streng, en ze loopt weg.

'Rot op,' zeg ik, zodra ze weg is. En ik kijk Dominic aan. Maar hij gaat niet weg. Hij trekt een stoel bij, en komt erbij zitten. 'Het spijt me,' zegt hij nogal timide. 'René is echt te ver gegaan.'

'Ik had dood kunnen zijn Dominic!' zeg ik boos.

'Dat weet ik. Ik ben ook hier om tegen je te zeggen dat ik met ze gebroken heb.'

Er valt een stilte tussen ons.

'Het is allemaal zo snel uit de hand gelopen,' zegt Dominic, en hij speelt met het hoekje van de deken waar ik onder lig. 'Dat is natuurlijk nooit mijn bedoeling geweest.' Opnieuw blijft het even stil. 'Ik had denk ik gewoon gehoopt dat- nou- dat je vrienden zou worden met mijn vrienden.'

'Waarom zou ik vrienden willen zijn met pestkoppen?' ik frons. 'Ik weet niet hoe het met jou zit. Maar toen ik hierheen kwam, zag ik dat als een tweede kans! In mijn eigen wereld was ík de pestkop Dominic! Dat ik hierheen kwam, is misschien wel een teken van de een of andere kracht, dat ik een tweede kans krijg. Om mezelf te beteren!' boos kijk ik hem aan.

Dominic kijkt me aan, en hij ziet eruit alsof hij dat niet verwacht had. 'Oh,' is dan ook het enige dat hij zegt.

'Dat heb ik min of meer besloten na ons gevecht,' zeg ik, en ik kijk hem niet aan als ik dat zeg. Ik geef hem eer, die hij op dit moment eigenlijk helemaal niet verdient wat mij betreft.

Hij geeft geen antwoord. En uiteindelijk kijk ik hem aan. Hij kijkt terug.

'Hoe kan ik het goedmaken?' vraagt hij na een tijdje.

Ik ben verrast door de vraag, en heb daarom ook niet meteen een antwoord klaar. Maar hij blijft me vragend aankijken. 'Is er iets dat je wilt? Is er iets dat ik persoonlijk voor je kan doen? Zeg het maar, Alec,' zegt hij.

'Dat je normaal doet,' zeg ik dan maar. 'Die zogenaamde vrienden van je halen het slechtste in je naar boven.'

Dominic knikt, zucht, en staat op, 'beloofd,' hij steekt zijn hand uit, en ik kijk hem vragend aan.

'Kom op Alec, ma heeft me altijd geleerd dat je mensen met wie je ruzie hebt gehad, de hand schud om het weer goed te maken,' zegt Dominic, een beetje opgelaten.

Ik sla de dekens weg, en laat me uit bed glijden. Dan, schud ik hem de hand. Die van hem, omsluit die van mij helemaal. Ik glimlach even, 'dank je, dat je gekomen bent.'

Dominic schudt zijn hoofd, 'nadat ik je liet liggen in de bibliotheek. Je moet me niet bedanken. Je zou me een klap moeten geven.'

Ik sla hem hard tegen zijn schouder.

'Au! Jezus!' hij kijkt me boos aan, maar dan zie ik zijn gezichtsuitdrukking weer verzachten. 'Touché,' zegt hij.

'Ja! Meneer Sneep! Die vijf minuten zijn lang geleden al verstreken! Wegwezen!' zegt Madame Pleister. Die met rasse schreden aan komt lopen.

'Esmee en Oskar zijn oké met je,' zeg ik, als Dominic aanstalten maakt te vertrekken.

Dominic knikt even, en loopt dan weg.

Madame Pleister kijkt mij aan, 'en wat doe jij uit je bed?' zegt ze streng. 'Had ik je toestemming gegeven je bed uit te komen? Nee. Dus hup, terug!' ze geeft me een klein duwtje, en glimlachend ga ik weer in bed liggen. 'Charming,' zeg ik, zo dat alleen zij het kan horen.

Ik zie haar wangen kleuren, maar ze kijkt me boos aan, 'mond dicht!' snauwt ze. Dan loopt ze weg.

Ik laat me achterover vallen in de kussens, en staar opnieuw naar het plafond. Me afvragend waarom ik Dominic's hand nog steeds kan voelen.