Lost in Harry Potter: The Connection

Twist and Turn

Ik snap wel waarom Borg steeds geïrriteerder raakt.

Met mijn capuchon op, kijk ik door de straat. We zijn net weer op een andere plek terecht gekomen, en ik heb voorgesteld wat boodschappen te doen.

De afgelopen dagen zijn we vooral bezig geweest met Verschijnselen en Verdwijnselen, wat nog verdomde moeilijk is.

Buiten dat, weet ik gewoon niet hoe ik ooit aan hem uit zou moeten leggen wat er met me gebeurd als ik bij hem in de buurt ben.

Hoe mijn hartslag op hol slaat, en ik alleen nog maar wartaal uit lijk te kunnen slaan. Dat hij me doodnerveus maakt, alleen maar door in mijn búúrt te zijn.

En ik heb niemand om het erover te hebben. Behalve hem...

Ik loop de supermarkt binnen, en pak een mandje.

Zonder er echt bij na te denken gooi allerlei verschillende soorten vlees in het mandje, en maar bar weinig groenten.

Brood pak ik wel, en één, nee, toch maar twee, pakken rauwe ham.

Hoe zou Fenrir reageren? Als ik hem dit zou vertellen?

Zou hij me voor gek verklaren? Of zou hij zeggen dat hij het al aan zag komen? Ik bijt op mijn lip, terwijl ik flessen drinken in het mandje gooi, en een paar pakken lekkere thee.

Hoe moet ik me in godsnaam ontspannen als ik steeds zijn ogen voor me zie?

Je bent wel lekker snel over Dominic heen hm?

Middenin mijn beweging blijf ik staan, en ik word overspoelt door schuldgevoel. Want dat kon er ook nog wel bij...

De glazen fles met bessensap die ik vasthad, valt uit mijn krachteloze hand, en spat op de vloer uit elkaar.

Ik spring achteruit, maar krijg toch een volle lading sap over mijn kleren heen.

Oh, geweldig dit, die kunnen nu mooi de prullenbak in!

'S-Sorry,' zeg ik tegen de medewerker die aan komt lopen. 'De fles viel uit mijn h-'

'Ja, het is al goed!' het meisje draait zich om, en loopt weer weg. Ongetwijfeld om spullen te halen om het schoon te maken.

Een paar mensen kijken naar me, en een beetje opgelaten, pak ik een nieuwe fles, en loop weg. Naar de kassa.

Het meisje achter de kassa, glimlacht naar me, 'nieuw gezicht,' zegt ze. 'Hallo.'

'Eh- hoi,' antwoord ik stilletjes.

'Ben je nieuw hier komen wonen?' vraagt het meisje door.

'Eh- nee,' zeg ik, 'ik ben op- doorreis.'

Het meisje glimlacht opnieuw, 'dat zou ik ook wel willen!' zegt ze opgetogen. 'Hoe heet je?'

Ik knipper met mijn ogen, 'Al-'

'Al?' het meisje kijkt me fronsend aan.

'Alex,' zeg ik vlug, 'ik heet Alex.'

Het meisje wijst naar het kaartje op haar werkkleding.

Lotte.

Lees ik.

'Het wordt vijftien pond,' zegt Lotte.

Ik geef haar het geld, terwijl ik zo snel mogelijk de tas die ik bij me heb inpak.

'Ik hoop je hier vaker te zien, Alex,' zegt Lotte, terwijl ze me het bonnetje aangeeft, en die net iets langer dan nodig is vast blijft houden.

'Weinig kans,' flap ik eruit, en meteen zie ik haar gezicht een beetje betrekken.

'Mocht je je bedenken,' herstelt ze zich snel, 'ik woon gewoon hier in het dorp.'

'Ik bedenk me n-' ik stop middenin mijn zin, 'flirt je met me?'

Lotte knippert met haar ogen, 'took you long enough.'

'Ja, oké, het spijt me voor je, maar ik heb al iemand,' met die woorden draai ik me om en loop weg.

Waarom zei ik dat nou?

Ik heb helemaal niemand.

Even sluit ik mijn ogen, en grom luid. Een paar mensen op straat kijken me verschrikt aan, en lopen snel door.

Als ik bij de bosrand ben, kijk ik even om me heen, om er zeker van te zijn dat ik niet gevolgd word. Als dat niet het geval blijkt te zijn, loop ik het bos in.

Ik haat het dat ik moet toegeven aan mezelf dat ik de weg terug kan vinden omdat ik de geur van Borg volg.

Een geur die ik al niet meer uit mijn neus krijg...

Bijna laat ik de tas met boodschappen vallen, als ik hem in de zon zie liggen. Hij gebruikt zijn shirt als kussen, en heeft zijn ogen gesloten.

Want, ja, dat kon er óók nog wel bij.

'Hey,' zegt hij, zonder te kijken, en hij steekt even zijn hand op ter begroeting.

'Hai,' zeg ik alleen maar.

'Is het gelukt?'

'Niet zonder mijn kleren te verpesten,' grom ik, en loop de tent in. Achteloos zet ik de tas met boodschappen op tafel, en loop nar mijn slaapgedeelte.

Ik trek mijn rugzak onder mijn bed vandaan, en zoek een nieuwe trui.

'Sorry dat ik deze verpest heb,' zeg ik zonder opkijken, als ik Borg binnen hoor komen.

'Wat?' Borg vangt nog net op tijd te trui, die ik naar hem toe gooi, en hij bekijkt de vlekken.

'Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?'

'Bessensap,' zeg ik, en trek een nieuwe trui uit mijn rugzak.

'Die ga je toch niet serieus aantrekken, Alec?'

'Waarom n-'

'Kijk naar buiten! De zon schijnt!' Borg maakt een armbeweging naar buiten. 'Of wil je de rest van je leven een bleekscheet blijven?' hij kijkt me uitdagend aan.

Met een zucht gooi ik de gevonden trui weer op bed, en loop langs hem heen naar buiten, 'nu blij?'

'Het gaat er niet om of ik blij ben,' zegt Borg, en hij slaat zijn armen over elkaar, 'wil je Verschijnselen en Verdwijnselen nog een keer proberen?'

Ik knik.

'Eerst een plek bedenken wáár je wilt Verschijnselen,' zegt Borg kalm, en hij gaat in het gras zitten.

Hoe doet hij dat toch, zo ontspannen.

Maar- hij heeft ook niet de opdracht iemand te vermoorden, en die heb ik wel...

Ik kan het mezelf niet echt toestaan te ontspannen. Olivier zal ook wel verder aan het zoeken zijn naar spreuken die hij tegen me zou kunnen gaan gebruiken, als dat onvermijdelijke gevecht eenmaal plaats gaat vinden.

'Heb je een plaats in gedachten?' dringt de stem van Borg tot me door, en een beetje geschrokken kijk ik op.

'Eh-' stamel ik.

'Go.'

'Maar ik weet nog n-'

'Go!' glimlacht Borg, 'verras jezelf.'

Maar heel even kijk ik Borg aan, voor ik me concentreer, en- aan niets in het bijzonder denk, maar dan kan ik ook niet Verdwijnselen.

'Als je maar weer terug komt,' hoor ik Borg zeggen. 'Anders raken we elkaar kwijt.'

Ik voel alles om me heen verdwijnen. Het is alsof ik val.

Mijn ogen gaan open, als ik een kreet hoor.

Met grote ogen kijk ik onder me.

Borg, ligt me weinig geamuseerd aan te kijken.

Wacht even, ben ik- bovenop Borg geland?!

Oh ja...wat dat kon er ook nog wel bij!