Lost in Harry Potter: The Connection

Through the eye of the needle

Meteen als Paul van Borg afglijdt, ren ik naar hem toe. Ik sleep Borg een paar meter bij hem vandaan.

'Borg, Borg!' ik neem voorzichtig zijn gezicht in mijn handen. Even permiteer ik het mezelf op te kijken. Claire is naar Fenrir toe regerend om hem te helpen. Daar ben ik blij om.

Ik kijk naar Borgs gezicht.

Het zit onder de schrammen en wonden. Er loopt een dunne, ondiepe snee over zijn keel, en zijn haar is vermengt met bloed door een wond op zijn hoofd.

Ik slik, en veeg zachtjes een pluk haar uit zijn gezicht, 'Borg, wordt wakker,' zeg ik zacht. 'Alsjeblieft, laat me niet te laat zijn...' mijn stem sterft weg.

Maar hoe zou hij dit overleefd kunnen hebben? Zijn keel is blauw door Pauls wurgen. Er borrelt iets omhoog.

Verdriet...

Ik trek Borg tegen me aan, terwijl de tranen over mijn wangen stromen, 'nee nee nee,' mompel ik zachtjes, terwijl mijn handen zich verstrengelen in zijn haar, en ik me over hem heen buig.

'Alec-'

Ik kijk op, Fenrir en Claire staan me aan te kijken.

Ook Claire heeft tranen in haar ogen, die ze snel weg wrijft als ze me ziet kijken.

Fenrir hurkt bij me neer en legt zijn hand op mijn arm. Ik trek hem weg.

Ik wil even helemaal niemand om me heen.

'Ga maar vast,' zeg ik schor, en kijk weg. 'Ik kom zo snel mogelijk achter jullie aan.'

'Je liegt,' zegt Fenrir kalm, die geen aanstalten maakt om op te staan. En ook Claire beweegt niet.

Opnieuw legt Fenrir zijn hand op mijn arm, en hij trekt hem niet terug als ik mijn arm opnieuw wegtrek.

Fenrir kijkt op naar Claire, 'Claire, zou jij kunnen kijken of je misschien iets van een drankje kunt vinden waarmee we kunnen proberen Borg wakker te krijgen?'

Met een betraand gezicht kijk ik Fenrir aan.

'Hij is niet dood Alec,' zegt Fenrir, 'vertrouw me er maar op dat je dat geroken zou hebben, oké?'

Ik knik, zonder antwoord te geven.

Fenrir staat op, en laat me eindelijk alleen, om Claire te helpen, zie ik. Even volg ik hem met mijn ogen, en zie ze bij een kast staan waar allemaal drankjes in staan.

Dan, kijk ik weer naar Borg, en bijna duw ik hem van schrik van mijn schoot. Hij ligt me aan te kijken, 'zijn ze weg?' vraagt hij schor en zacht.

Ik glimlach van opluchting, en knik.

Borg trekt me aan mijn kraag naar zich toe, en onze lippen ontmoeten elkaar. 'Ik ben blij dat je me gevonden hebt,' zegt hij zacht, als hij me weer heeft losgelaten. Hij veegt even een pluk haar achter mijn oor, en kijkt me aan. Hij lijkt elk klein detail van mijn gezicht in zich op te willen nemen.

'Ik was bang dat ik te laat was...'

'Ja dat zei je al.'

'Wacht even, je hebt me gehoord?' sis ik, en kijk even op. Fenrir en Claire zijn nog steeds aan het zoeken en lijken niets mee te krijgen.

Borg glimlacht verontschuldigend, 'ik ben maar even out geweest,' zegt hij.

'Laat me nooit meer alleen,' flap ik eruit. 'Ook niet na een ruzie. Gewoon- nooit meer.'

Borg wilt antwoord geven, maar begint te hoesten, schor en krakend, en hij rolt van mijn schoot af om meer lucht te krijgen.

Meteen draaien Fenrir en Claire zich om.

'Borg!' Fenrir rent naar zijn broer toe, en omhelsd hem. 'Wil je me nooit meer zo laten schrikken!?'

Borg glimlacht door het hoesten heen, en schudt in plaats daarvan zijn hoofd. Als hij weer rustig kan ademen, help ik hem overeind, en hij leunt tegen me aan.

'Laat me even bijkomen, en ik kan meevechten,' zegt hij.

Fenrir kijkt hem weifelend aan.

'Fenrir, we kunnen iedereen die kan vechten gebruiken,' zegt Claire, en ze kijkt ons even aan.

Bedenkelijk kijkt Fenrir zijn broertje aan, 'weet je het zeker?'

'Alec maakt me wel weer gevechtsklaar,' grijnst hij.

Fenrir glimlacht, 'ik ben blij dat je weer grapjes kunt maken.'

'Claire,' ik kijk haar aan, en ze kijkt terug. 'Je weet wat je moet doen.'

Ze knikt, 'vertrouw maar op ons, Alec,' zegt ze. En met die afscheidswoorden moeten we het alle vier voorlopig doen.

Fenrir en Claire lopen weg, en Borg zakt weer op de grond. Ik kom naast hem zitten, en meteen legt hij zijn hoofd op mijn schouder, 'ik zal je nooit meer alleen laten,' zegt hij stilletjes.

Ik bijt op mijn lip, 'Borg?'

'Hm?'

Even kijk ik naar hem, hij heeft zijn ogen gesloten, en ademt rustig.

'Ik hou van je.'

Hij komt overeind, en we kijken elkaar aan. Hij glimlacht, 'weet ik.'

Een beetje wankelend staat hij op, en loopt naar Saber, die op de grond ligt. Hij trekt een wenkbrauw op, 'hij is verlamd.'

Ik haal mijn schouders op, 'ik denk dat Claire hem niet wilde dod-'

'Wacht even, Claire?' Borg kijkt van Saber naar Paul, 'heb jij dan-'

Ik knik alleen maar.

Borg bukt zich, en pakt Sabers toverstok van de grond, 'die leen ik even, eikel,' zegt hij, en duwt met zijn voet even tegen de zijkant van Sabers hoofd. Ik hoor een duidelijke grom. Maar Saber is verlamd, en dus kan hij Borg niets maken.

Borg kijkt hem even aan, en ik zie hem twijfelen. Hij staat half met de toverstok opgeheven, maar uiteindelijk laat hij zijn hand zakken. 'Je bent het niet eens waard,' zegt hij. En met die woorden draait hij zich om, en loopt weer naar me toe.

'We moeten gaan,' zeg ik.

Hij zucht even en knikt.

Ik wil net naar buiten lopen, als ik zijn hand in die van mij voel, en hij trekt me terug.

'Alec-'

Ik kijk hem aan, zijn blik is serieus.

'We gaan een strijd tegemoet, dat besef je je toch wel hè?'

Ik knik.

'Het zou kunnen dat we toch gescheiden raken,' gaat Borg door.

Ik kijk hem aan, en geef geen antwoord.

'Mocht dat gebeuren; ik hou ook van jou,' hij glimlacht even.

Ik glimlacht terug, engeef hem een snelle zoen, 'weet ik.'