Lost in Harry Potter: The Connection

The Picture

A/N: Extra hoofdstukje voor jullie allemaal. Maar in het bijzonder mijn trouwe lezer en inmiddels ook een vriendinnetje Nickyannabelle omdat ze het eventjes moeilijk heeft <3 Veel leesplezier! Xxx

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

'Alec?'

We kijken allemaal op, Fenrir en Emma staan in de deuropening van de huiskamer, en kijken mij aan.

Het is nu  tweede week van de vakantie, en de spanningen tussen Dominic en mij lijken iets minder.

Maar- Emma kijkt me bezorgd aan, en ik weet zeker dan Fenrir alleen maar bij haar is om haar te steunen.

'Kun je even met ons meekomen?' Emma kijkt me aan, dwingend. Dus ik heb niet echt een andere keuze dan op te staan, en achter hen aan te lopen.

Ze gaan me voor naar de kelder, en tot mijn grote verbazing, lijkt die te functioneren als een plek om toverdranken te maken, maar ook als een plaats om te ontspannen. Er knettert een haardvuurtje, en er staan een bank en twee stoelen.

'Ga zitten,' Emma wijst halfslachtig naar de zithoek, terwijl ze zelf naar de grote boekenkast loopt die tegen de muur staat.

Fenrir gaat op de bank zitten, en een tikje schuchter ga ik naast hem zitten.

Ze doen vreemd, allebei, en het bevalt me helemaal niet...

Emma komt tegenover ons zitten, met voor zover ik kan zien, een fotoboek op schoot. 'Alec, we-ik- moet iets met je bespreken,' zegt ze.

Oh nee, oh nee, oh nee.

'Wat dan?' vraag ik, en mijn stem klinkt een beetje schor.

'Achttien jaar geleden, eindigde de derde tovenaarsoorlog. Een half jaar voor die grote oorlog echt uitbrak, beviel mijn moeder, van een kind.'

Ik geef geen antwoord, en ook Fenrir geeft haar de ruimte rustig haar verhaal te doen. Hij zit er ontspannen bij, maar houdt Emma wel in de gaten.

'Dat kind, was van haar, en mijn stiefvader, Sirius Zwarts,' gaat Emma door, en ze klapt het fotoboek open. 'Ik weet niet hoe, of wat, maar-'

Ze houdt het fotoboek omhoog, en het lijkt net of ik naar mijn evenbeeld zit te staren. Eindelijk kijk ik de man op wie ik zoveel schijn te lijken in de ogen. Emma scheurt de foto uit het boek, en reikt hem uit, naar mij.

Voorzichtig pak ik hem aan.

De man op de foto is wel een stuk ouder als dat ik nu ben. Maar ik zie de gelijkenissen zelf ook wel. Hij lacht me vriendelijk toe, en zwaait even, terwijl hij de camera een speelse knipoog geef.

'Je lijkt niet verbaasd,' merkt Fenrir op, en als ik opkijk, zie ik dat hij me recht aan zit te kijken.

Emma kijkt me aan, 'wat. Wist je het al?'

Ik weet even niet wat te zeggen, en een paar keer open in mijn mond, maar klap hem ook weer dicht.

'Alec, je kan ons vertrouwen,' zegt Fenrir.

'Ik heb jullie gehoord,' flap ik eruit, het is eruit voor ik er erg in heb. 'Toen in Het Nest ik-' ik slik en houd mijn mond verder, ik zou ook niet weten wat ik anders nog zou moeten zeggen.

'Oh nee toch,' zegt Emma zacht, 'Alec-' ze veegt even een pluk haar achter haar oor, 'Alec, er is nog iets dat je moet weten of- misschien weet je het al, maar, ik heb mijn broertje gezien. Hij is meegenomen, door een van Voldemorts Dooddoeners,' ze kijkt naar haar handen. 'Daarom was ik ook zo verbijsterd toen je ineens hierheen kwam,' zegt ze hoofdschuddend, 'en ik heb mezelf maandenlang verteld dat het niet waar kon zijn,' ze kijkt me aan, 'en toch. Als ik naar je kijk, zie ik Sirius. En ik snap niet hoe jij aan die kant van een dimensie hebt gezeten, terwijl ik weet, dat ik aan deze kant een broertje heb.'

'Emma, Alec is vijftien,' zegt Fenrir kalm, en hij kijkt mij en Emma even aan. 'Je broer is achttien, daar hebben we het ook over gehad.'

'Hebben jullie een boekje over portalen?' vraag ik.

Tegelijk kijken ze me aan.

'Wat?' vraagt Emma, duidelijk verward. 'Een boekje over- over-'

'Portalen,' zeg ik nog een keer. 'Het is een klein, vrij dun boekje. Je vader heeft het geschreven,' ik kijk Emma aan.

Vol verbijstering kijkt ze me aan, 'w-wat? Maar- ik ben nog nooit een boek van mijn vader tegen gekomen,' zegt ze.

'Hij schreef het onder een pseudoniem,' antwoord ik, 'De Halfbloed Prins.'

Na die woorden, zie ik Emma even haar mond openen, maar ook weer sluiten. Daarna staat ze op, en loopt even weg. Naar een ketel, die boven het vuur hangt. Mijn blik dwaalt naar de kast ernaast, en in krullerige letters zie ik toverdranken staan.

Een kast voltoverdranken, en ik zie weer een kans om toch naar het Ministerie te gaan.