Lost in Harry Potter: The Connection

True Feelings

A/N: IK KAN HET NIET LATEN OKÉ! DIT HOOFDSTUK IS GEWOON ASDFGHJKL, EN DAT ZEG IK NIET SNEL OVER MIJN EIGEN HOOFSTUKKEN. Oké, Micky heeft gesproken (a)

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

'Ik zie licht!' zegt Dominic na misschien wel een half uur. Hij had het niet hoeven zeggen, ik heb het ook al gezien. Voorzichtig kijk ik door de opening naar buiten, maar ik zie niets, dus is de kans groot dat we de dooddoener hebben afgeschud. 'Het is veilig,' zeg ik, en klim naar buiten.

Pas na ruim een uur lopen, komt Het Nest weer in zicht. Of- beter gezegd, wat er nog van over is.

Zo snel we kunnen rennen Dominic en ik ernaartoe.

De volwassenen ruimen het puin weer op, en repareren het huis waar dat kan.

'Dominic!' Fenrir en Emma komen meteen naar hem toe rennen, en omhelzen hem. 'godzijdank ben je veilig.'

Emma loopt naar me toe, en slaat haar armen om me heen, 'ik ben blij dat jullie beide veilig zijn,' zegt ze zacht.

Het voelt raar dat ze me omhelst, na het gesprek dat ik heb opgevangen... maar ik glimlach, als ze me losgelaten heeft. 'We hebben een tunnel gevonden om ons in te verbergen.'

Ze glimlacht terug, 'ik ben blij toe.'

'Weet Mel al wat er is gebeurd?' vraagt Dominic, en hij kijkt zijn ouders vragend aan.

'We hebben haar een uil gestuurd,' knikt Fenrir, 'dus ik hoop dat ze of antwoord geeft, of deze kant uit komt.'

Dominic knikt, en loopt naar meneer en mevrouw Wemel. Ik zie hoe hij hen de hand schud, en ik zie ze even praten.

'Alec?'

Ik kijk op, Fenrir kijkt me aan, 'is er iets aan de hand jongen?'

Snel schud ik mijn hoofd, 'n-nee-'

Even zie ik Fenrir zijn wenkbrauw optrekken, en hij geeft me het gevoel dat hij weet dat ik lieg. Als hij het al weet, zegt hij er in ieder geval niets van, en daar ben ik hem dankbaar voor.

Ik kijk op naar wat er nog van het huis overeind staat, en denk terug aan het begin van de vakantie en de waarschuwing die Esmee me gaf. Ze heeft me gewaarschuwd, en ik heb er gewoon helemaal niet meer aan gedacht... dat gaat ze me inwrijven, dat weet ik nu al.

'Al?'

Opnieuw schrik ik op. Dominic staat me vragend aan te kijken, 'jij was ver weg.'

'Ik zat met mijn gedachten bij Esmee,' flap ik eruit, en ik zie Dominic's gezicht betrekken, 'oh,' zegt hij, een beetje afstandelijk.

'Ze heeft me gewaarschuwd aan het begin van de vakantie. Ze kon zien dat er iets stond te gebeuren, alleen niet wat. En ze waarschuwde me voorzichtig te zijn. Maar ik ben het gewoon compleet vergeten,' zeg ik, zonder op zijn toon van praten te letten.

'Oh,' zegt Dominic opnieuw, en nu kijk ik hem wel degelijk aan. Hij doet raar en ik frons, 'wat nou "oh"?' zegt ik, een tikje geïrriteerd, 'het was gewoon stom van me die waarschuwing te vergeten! Als ik het niet vergeten zou zijn hadden we hier nu iet zo gestaan!'

Dominic haalt even een hand door zijn haar, en port met zijn voet in de aarde, terwijl hij naar zijn schoen kijkt, 'sorry,' mompelt hij, 'eh- je kon er niks aan doen dat je het vergeten bent,' zegt hij, 'als je plezier hebt vergeet je nu eenmaal dingen. Dit is niet jouw schuld, oké?'

Ik blijf hem aankijken, en hij kijkt me schuin aan. Ik kan weer niet wegkijken, al zou ik het willen... 'Het is niet jouw schuld,' zegt hij opnieuw, 'oké? Als het nodig is, zeg ik het nog tien keer, tot je het gelooft.'

'Ik geloof je,' zeg ik, terwijl ik wegkijk, naar het weiland waar we vanochtend nog tuinkabouters naartoe gooiden.

'Goed zo.'

Ik glimlach half, 'ik krijg het de rest van mijn schooljaar nog te horen, dat ik vergeten ben wat ze heeft gezegd.'

Dominic gaat op het hek zitten, 'ze doet haar best maar Al,' zegt hij nuchter, 'trouwens, Esmee is ook wel iemand die dat soort dingen makkelijk weer loslaat. Die krijgt zoveel minivoorspellingen binnen per dag dat deze er bij in het niet zal vallen.'

Ik knik, 'ja. Misschien,' zeg ik, en ik leun op het hek.

'Wat denk je, wanneer gaat Oskar haar de liefde verklaren?'

Ik kijk Dominic verbaasd fronsend aan, 'hè?'

'Oh kom op, je ziet toch zeker wel dat die twee helemaal gek zijn op elkaar?' zegt Dominic, en hij kijkt me aan. Maar ik kijk hem alleen maar vragend aan.

'Serieus, Al, heb je dat nog niet gezien?' Dominic geeft me lachend een klap tegen mijn schouder, 'Oskar is sowieso verliefd op Esmee!' zegt hij. 'Dat straalt er aan alle kanten vanaf. Oh, en het is te ruiken,' hij tikt even tegen zijn neus.

'Dan vraag ik me af of Esmee dat doorheeft,' zeg ik, 'je zou toch denken van wel, aangezien ze een waarzegster is.'

'Ja, je zou het denken,' zegt Dominic, en hij sluit zijn ogen in de zon, 'maar Esmee bemoeit zich liever met andermans liefdesleven dan met dat van zichzelf.'

Ik kan een glimlach niet onderdrukken als hij dat zegt, 'misschien doelde ze al die tijd wel op Rose...' zeg ik, en ik negeer de knoop in mijn maag, die strakker lijkt te worden.

'Ik heb je al gezegd, die maakt geen kans,' zegt Dominic, zonder zijn ogen te openen.

'Waarom niet? Ze lijkt je echt te mogen. En voor zover ik kan zien, heeft zij sowieso ook een oogje op jou,' zeg ik.

Nu doet Dominic één oog open, en hij kijkt me aan. Dan springt hij van het hek en komt voor me staan. 'Wil je mij en Rose soms koppelen?' vraagt hij zacht.

Ik voel mijn hartslag in mijn keel, 'n-nee. Ik zeg het alleen maar-' zeg ik. Jezus wat staat hij dichtbij... ik kan hem ruiken. En verrassend genoeg- ruikt hij naar dennenbossen en kruidige bosplanten. Stop! Beveelt het stemmetje in mijn hoofd me paniekerig.

'Waarom heb je het dan steeds over dat ze me leuk vind?' dringt Dominic's stem tot me door.

Waarom kan ik hem niet normaal aankijken? Waarom?!

In plaats daarvan kijk ik naar Rose, die net naar buiten komt lopen met een dienblad met thee.
'Omdat ik dat zie!' zeg ik, ik ruk mijn ogen los van haar, en dwing mezelf Dominic aan te kijken. 'Anders vraag je het als we weer op Zweinstein zijn toch lekker aan Esmee?' voeg ik eraan toe, 'ze zei dat je je gevoelens onderdrukte.'

Dominic trekt even zijn neus op, 'bij Esmee in de buurt misschien wel, ja,' zegt hij, een tikje mysterieus, en met die woorden draait hij zich om, en loopt naar Rose toe.

Ik blijf als aan de grond genageld staan. Zijn woorden spoken nog door mijn hoofd, en ik voel even niets meer dan verwarring.

Uiteindelijk draai ik me om, en leun opnieuw op het hek, met mijn hoofd in mijn handen. Ik bijt hard op mijn lip, en staar naar een kevertje, dat veel moeite doet om tegen een bloemsteeltje omhoog te kruipen.

Achter me hoor ik mensen lachen. Maar die van Dominic klinkt overal bovenuit. Dominic, komt altíjd overal bovenuit, besef ik me.

Rose lacht ook, en ik voel een brok in mijn keel. Elke keer dat zij het gezellig hebben voel ik me- buitengesloten.

Niet.

Buitengesloten.

Leugenaar.

Ik sluit mijn ogen, en bal mijn vuisten tegen mijn slapen aan. Ik kan het niet toegeven. En ik wíl het niet toegeven. En toch, toch weet mijn hart al veel langer dan mijn brein wat er echt aan de hand is.

Je bent jaloers.