Lost in Harry Potter: The Connection

Coward

A/N HOOFDSTUK 50! WOOP WOOP! -doet vreugde dansje-

-----------------------------------------------------------------------------

Ik laat mijn schouders slap hangen, als ik met mijn hand gewoon de achterkant van het hout voel. Er is nog steeds geen mogelijkheid tot weer door de kast stappen en te verdwijnen. Terug naar de wereld die me- ooit vertrouwd was. Maar daar word er tenminste niet van me verwacht dat ik iemand vermoord.

En iedereen in de kamer hiernaast, lijkt te denken dat ik het maar gewoon doe. En kan.

'Alec?'

Geschrokken kijk ik op.

Emma en Fenrir staan in de deuropening.

'Wat doe je?' vraagt Emma meteen, en ze kijkt van de kast naar mij.

'Alec,' Fenrir loopt naar me toe, en met zachte drang, trekt hij me achteruit, 'waarom wil je weg?'

'Ik kan het niet,' zeg ik. 'Waarom denk iedereen dat ik mijn tweelingbroer zomaar van het leven kan beroven?' ik kijk Fenrir boos aan. 'Ik ben vijftien, bijna zestien! Hoe kunnen jullie-'

'Niemand heeft gezegd dat je het alleen moet doen, Alec,' valt Fenrir me abrupt in de rede, en ik kijk hem aan.

'Ik kan je niet kwalijk nemen dat je bang bent,' voegt hij eraan toe, 'en ik zal ook niet zeggen dat het allemaal wel meevalt, want het valt niet mee. En je hebt nog een hele weg te gaan voor je je tweelingbroer aan zou kunnen. Maar ik heb ook gezegd dat ik bereid ben je te trainen, dat zou ik toch nooit gedaan hebben als ik van je had verwacht dat je het allemaal alleen zou moeten doen?'

Daar heb ik geen weerwoord op.

Emma slaat haar arm om me heen, maar zegt verder niets. Maar haar aanraking maakt al een boel goed.

Ik veeg even met mijn mouw langs mijn ogen, 'ik ben bang,' zeg ik zacht. 'In mijn andere wereld, werd er tenminste niet van me verwacht dat ik iemand zomaar even van het leven zou beroven.'

'Maar in die wereld, was je wel een ander persoon, Alec,' zegt Emma. 'Cormac heeft me verteld wat je allemaal hebt gedaan. En ik heb niets van die opstandige Alec gezien. In het begin van het jaar op Zweinstein misschien een beetje, maar je bent veranderd.'

Ik geef geen antwoord, en staar naar het tapijt.

Fenrir fronst, 'wat bedoel je eigenlijk met "bijna zestien"?' vraagt hij.

Ik zucht, 'niks, ik vier het toch niet.'

'Ben je jarig dan?' vraagt Emma door, 'wat, vandaag?'

Ik schudt mijn hoofd, 'morgen.'

De twee kijken elkaar over mijn hoofd heen aan.

'Het spijt me, dat je zo vlak voor je verjaardag zo met je neus op de feiten wordt gedrukt,' zegt Fenrir, 'maar dit is nu eenmaal een serieuze zaak.'

'Ik denk dat het een goed idee is, als je met Fenrir mee gaat,' zegt Emma, 'zodat je bedreven wordt in magie van hoger niveau.'

Ik geefgeen antwoord, en zucht alleen maar even.

'Wat denk je?' vraagt Fenrir.

Ik kijk op, en bijt op mijn lip, ja, wat denk ik eigenlijk?

Dat die stomme kast dat portaal naar mijn wereld wel weer mag openen. Maar- als ik diep van binnen naar mezelf kijk, weet ik dat ik hier thuis hoor...

'Dat ik misschien degene was die dat portaal naar deze wereld opende,' zeg ik zacht, 'en als dat het geval is-' ik maak een gebaar naar de kast, 'denk ik dat er een deel van mij is dat weigert jullie in de steek te laten.'