Lost in Harry Potter: The Connection

Puzzle Complete?

Emma en ik kijken Fenrir aan, terwijl hij overeind krabbelt, en naar het haardvuur strompelt. Cormac, die alles aan heeft zitten kijken, gaat tussen Fenrir en het haardvuur staan, 'je bent toch niet serieus van plan terug te gaan nadat je versprokkeld bent?' zegt hij met een opgetrokken wenkbrauw.

'Ga aan de kant, het gaat hier om mijn zoon Cormac,' gromt Fenrir.

'En die zoon kan ik ook ophalen,' zegt Cormac, 'en ik wil horen wat jullie te zeggen hebben, dus je kunt maar beter wachten tot ik weer terug ben, oké?'

Emma slaat haar armen om die van Fenrir, 'doe nou maar gewoon wat hij zegt,' zegt ze dwingend, 'we gaan naar de keuken.'

Samen lopen ze de kamer uit, en ik kijk Cormac even aan, 'eh- Dominic kan beter niet bij dat gesprek zijn, denk ik,' zeg ik een tikje onzeker. 'Dus-'

'Ik bedenk wel iets dat ervoor zorgt dat hij iets anders gaat doen,' zegt Cormac, en hij gooit brandstof in de vlammen van het haardvuur, 'tot zo.'

Ik sta op, en loop zelf ook naar de keuken.

Fenrir zit met over elkaar geslagen benen aan tafel, terwijl Emma druk in de weer is met thee zetten.

Hij kijkt me even aan, en het verbaasd me dat ik geen hatelijke blik toegeworpen krijg. Door mijn schuld is Fenrir Versprokkeld is geraakt. Maar hij ziet er weer ontspannen uit, terwijl hij geduldig op Cormac wacht.

Emma daarentegen, lijkt een stuk nerveuzer, terwijl ze haar dingetjes doet. En ik zie het dienblad in haar handen een beetje trillen, voor ze het snel op tafel zet.

Ik kijk Fenrir schuchter aan, 'het spijt me,' zeg ik, zo zacht mogelijk.

Maar ik ben even vergeten dat Emma net zulke wolvenoren heeft als haar man, en als door de bliksem getroffen draait ze zich om, 'wat spijt je?' vraagt ze, en ze kijkt van mij naar Fenrir.

'Het spijt hem dat ik door zijn schuld Versprokkelde,' zegt Fenrir kalm.

Emma kijkt met grote ogen van hem, naar mij, 'wat!?' ik zie een boosheid in haar ogen, die ik al lange tijd niet meer gezien heb. De laatste keer was het bij Rose...

'Liefje, rustig nou,' zegt Fenrir, en hij legt zijn hand even op de hare. Ze kijkt naar hem, 'ik was je bijna kwijt door hem!?'

'Emma-'

'Nee Fen! Halfbroertje of niet hij-'

'Ik bén niet dood,' valt Fenrir haar kalm in de rede, 'en kijk naar zijn houding, hij voelt zich al schuldig genoeg zonder dat jij daar nog een schepje bovenop doet.'

Emma snuift even, en ploft dan ook op een stoel. Ze kijkt me niet al te geamuseerd aan, maar ik ontwijk haar blik.

We kijken alle drie een tikje geschrokken op, als de deur ineens open gaat, en Cormac binnen komt. Achter hem aan, komt Melissa ook binnen.

'Melis?' Emma kijkt verbaasd op.

Melissa glimlacht, 'Cormac kwam me net ophalen op de Ministerie,' zegt ze, 'wat is er mis?'

'Hoe weet jij dat er iets mis is?' flap ik eruit.

'Cormac komt me alleen maar ophalen als er noodgevallen zijn,' zegt Melissa, en ze trekt een stoel bij, 'dus?'

Fenrir pakt zijn kop thee, en kijkt iedereen even aan, 'Alec, is er een van een tweeling,' zegt hij.

En na die woorden valt er een oorverdovende stilte.

'W-wat?' vraagt Emma uiteindelijk zwakjes.

'Dat ik Versplinterde, kwam omdat Alec besloot met een vreemde mee te gaan. Iemand die hem aansprak met-' hij kijkt mij even aan, 'meester.'

Nu kijkt iedereen naar mij, 'ze trok me weg bij Fenrir,' leg ik uit, 'en omdat ze me- meester noemde, dacht ik dat het wel belangrijk was om haar gewoon te volgen. Ze had het erover dat ik gezegd zou hebben dat we ondergronds zouden blijven.'

Emma staat op, en begint door de keuken te ijsberen, 'dus ma heeft tegen me gelogen,' horen we haar zeggen.

'Em?' vraagt Fenrir.

'Mijn moeder heeft altijd tegen me gezegd dat ik een broertje zou krijgen! Ze heeft het nooit gehad over een tweeling! Maar dat had ze moeten voelen, toch? Dat ze een tweeling zou krijgen?' ze blijft ijsberen, en ik volg haar met mijn ogen.

'Emma, misschien heeft ze dat bewust gedaan,' zegt Cormac rustig, en hij neemt een slok van zijn koffie, 'als je had geweten dat ze een tweeling zou krijgen, zou Voldemort daar met een beetje Occlumentie ook achter gekomen zijn.'

Alle ogen vestigen zich weer op Emma, die stil is blijven staan, en naar Cormac heeft staan luisteren.

'En Alec dan?' ze wijst op mij, 'die is in een andere wereld opgegroeid, weet je nog?'

'Als hij de oudste van de twee is, heeft ze hem misschien wel naar de wereld gezonden waar hij is opgegroeid,' zegt Cormac, 'ze was Voldemorts tweelingzus, vergeet dat niet. Ze was net zo machtig als dat hij was. En als het haar gelukt is tijdens de bevalling van Alec's tweelingbroer kan ik me voorstellen dat ze zwak is geweest op het moment dat haar ziel zich samenvoegde met die van haar broer.'

We kijken hem aan, hoe hij het zegt, klinkt het akelig logisch allemaal.

Emma bijt op haar lip, en ze gaat weer zitten, 'dus, Alec's broer is-'

'Opgevoed door Dooddoeners,' zegt Fenrir. 'Voor zover hij weet, is dat zijn familie.'

'En hij is verwekt toen mijn moeder onder invloed was van de Amortentia,' gromt Emma, en nu kijkt iedereen mij aan.

'Als dat het geval is, heeft dat geen effect gehad op Alec,' zegt Melissa, die fronst.

'Of hij is tot een belangrijke leeftijd op een liefdevolle manier opgevoed,' zegt Cormac.

Ik tuit mijn lippen, en wil liever niet toegeven aan het gevoel van gemis dat ik ineens voel. Het klopt, dat ik voor ik uit de ban sprong, wel redelijk overweg kon met mijn ouders en zus. Met name mijn zus.

Maar- ik kijk de tafel rond- pas sinds ik hier ben, heb ik het gevoel echt "thuis" te zijn. En dat heeft meer met me gedaan dan ik ze ooit zal kunnen vertellen.

'Dus, ik heb een slechte tweelingbroer,' concludeer ik.

'Waar zaten ze?' vraagt Emma, en ze kijkt Fenrir aan.

'Een of ander verlaten metrostelsel,' antwoord ik in zijn plaats, omdat ik me afvraag of hij dat wel mee heeft gekregen in al zijn pijn.

Fenrir staat op, 'ik ga terug naar het Ministerie, Hermelien moet weten wat hier aan de hand is, en een groep schouwers naar het metrostelsel onder London sturen.'

'Dat is toch al te laat Fenrir,' zegt Cormac, 'die zijn gevlucht op het moment dat jullie dat ook deden, dat kan ik je zo ook vertellen.'

Fenrir zucht, 'het is het proberen waard,' zegt hij.

Ik schraap mijn keel, 'eh-'

Iedereen kijkt me aan, en ineens weet ik niet meer zo zeker of ik nog wel wil opbiechten wat ik eigenlijk wilde.

'Alec?' Fenrir gaat weer zitten.

Ik rits mijn vest open, en haal de Profetie tevoorschijn, 'deze is van mijn broer,' zeg ik zacht.

Alle ogen zijn op de bol gericht.

'Nou, dat hij de Profetie van een ander mee heeft kunnen nemen, bewijst alleen nog maar meer dat hij er een van een tweeling is,' zegt Melissa, wiens ogen op de Profetie gericht blijven, 'hetzelfde DNA.'

Fenrir pakt mijn Profetie, en legt die naast die ik heb meegenomen.

Ze zijn even groot, en op het moment dat ze naast elkaar liggen, begint de mist binnenin op te trekken, en lijkt het of de Profetieën veel moeite doen de ander van tafel te willen duwen.

Snel pakt Fenrir die van mij weer, en de bal van mijn broer, blijft rustig op tafel liggen.

'Het lijkt erop,' zegt hij, 'dat de geschiedenis zich herhaalt.'

'De een kan niet voortbestaan als de ander niet vernietigd word,' zegt Emma zacht.

En die woorden blijventrillend in de lucht hangen.