Lost in Harry Potter: The Connection

Sadist

Borg P.o.V

In het donker, zit ik met opgetrokken knieën te kijken naar de deur recht tegenover me. Mijn maag knort, en ik ben pissed.

Op mezelf.

Hoe heb ik niet door het bedrog dat Tuva Tuva niet was heen gekeken?

'Broertje-'

'Nee.'

Fenrir zucht, ik hoor hem zuchten. Maar ik reageer er niet op. Ik heb helemaal geen zin om me zomaar gewonnen te geven.

'Je kon het niet wete-'

'Ik had het verdomme moeten ruiken Fenrir!' snauw ik, en in het donker kijken we elkaar aan, 'ik had moeten ruiken dat ze het niet echt was!'

'Ik denk dat wie de vermomde ook was, die zijn of haar geur geneutraliseerd heeft,' zegt Fenrir.

Ik geef geen antwoord. Met mijn kin leun ik op mijn knieën en zucht zacht. Ongetwijfeld heeft Fenrir het gehoord, maar daar maak ik me niet druk om.

Mijn gedachten zijn bij Alec. Godver, net ons laatste gesprek moest een ruzie zijn...

Ik sluit mijn ogen, en haal even mijn handen door mijn haar, we vergeven het elkaar nooit als één van ons, wat voor strijd we nu beide ook moeten gaan voeren, het zomaar op zou geven.

Voor hem hoop ik eigenlijk dat Claire hem helpt. Zij kan zijn hoofd koel houden.

Zou hij denken dat het echt over en uit is nu? Of- misschien is hij wel zo boos om wat ik allemaal heb gezegd, dat hij niet eens de moeite neemt om me te-

Nee, nee hij is naar me aan het zoeken. Ik weet het gewoon.

Ik vóél het gewoon.

'Niet te geloven dat pa en ma dit-' ik maak een wijds gebaar naar de gesloten deur, 'dat ze hier maar gewoon aan mee doen!'

'Het feit dat ze je hebben ontvoerd betekend in ieder geval wel dat je de goede keuze hebt gemaakt,' werpt Fenrir in.

Serieus, gaat hij daar nu over beginnen?

'Anders zouden ze niet zoveel moeite voor je doen,' voegt hij eraan toe.

Ik kijk hem aan, 'het verbaasd me dat ze jou meegenomen hebben,' antwoord ik, 'want je bent altijd hun favoriete zoon geweest.'

'Dit zal ook niet ma's idee zijn geweest,' zegt Fenrir.

Voor een moment blijft het stil, en zitten we beide bij onze gedachten. Opnieuw denk ik aan Alec. Als ik mijn ogen maar even sluit, zie ik hem voor me.

Zijn gezicht, hoe hij ruikt. Zijn hele- zíjn zit in mijn geheugen gegrift.

In mijn gedachten, pakt Alec mijn hand, en zo lopen we door het bos. En als ik even opzij kijk, schijnt de zon net achter zijn lichaam, het is net of hij licht geeft zo.

'Ik vind je wel,' zegt hij.

Ik frons, wacht even, gedachten Alec hoort toch helemaal niet te praten?

'Vertrouw me.'

Dit is geen gedachten meer...

Het is een droom.

'Borg.'

Ik zie zijn mond bewegen, maar het geluid komt ergens anders vandaan.

'Borg!'

Wordt wakker...

Ik voel een pijnscheut in mijn maag, en meteen gaan mijn ogen open. Te laat, ik krijg nog een schop in mijn maag, en hoestend krul ik op. Verdomme!