Lost in Harry Potter: The Connection

Dinner

Ik neem na zijn woorden snel een slok van mijn drinken, en kijk hem over de rand van mijn beker aan. Hij zit me in zich op te nemen, en lijkt niet te merken dat ik het zie.

'Oh, hallo!'

Tegelijk kijken we geschrokken op.

Er zijn een man en een vrouw binnen gekomen. Achter hen staan, zo te zien, hun kinderen.

'Ron! Hermelien!' Dominic staat op, loopt naar hem toe, en geeft hen een hand.

'Dominic! Wat goed je weer te zien jongen!' zegt Ron joviaal, en hij neemt de hand stevig aan.

Hermelien schraapt haar keel, 'wie heb je bij je?'

Dominic kijkt mij aan, en wenkt me.

Een tikje schuchter loop ik naar hen toe, 'aangenaam, ik ben Alec Donovan,' stel ik mezelf voor, en ik schudt hen ook de hand.

'Ah, Emma heeft het over je gehad ja!' zegt Hermelien. 'Fenrir trouwens ook. Ze lijken je wel te mogen.' Ze kijkt Dominic even aan, maar glimlacht alleen maar.

'Oh, ja, dit zijn onze kinderen, Alec. Rose en Hugo,' zegt Ron, en hij duwt zijn kinderen naar binnen.

Ik kijk de twee aan.

'Pa, we- we zitten allemaal op Zweinstein hoor,' gromt Hugo. Terwijl ik vanuit mijn ooghoek zie hoe Rose Dominic een knuffel geeft.

'Alec ziet er anders uit alsof hij je nog nooit gezien heeft,' zegt Ron, 'dus ik geloof niet dat je je al netjes voorgesteld hebt, hm?'

'Pa!' zegt de jongen, nu overduidelijk geïrriteerd.

Met een knoop in mijn maag weet ik er een glimlach uit te persen, terwijl de twee volwassenen zich weer terugtrekken naar de keuken.

Hugo gaat precies op de plek zitten waar ik eerder zat, en ik beland naast Rose, die naar Dominic toegebogen zit, en opgetogen een verhaal zit te vertellen.

Ik pak mijn beker chocolademelk, en hoop stiekem dat ik door een gat in de grond kan zakken. Dominic en Rose zijn de enige die in gesprek zijn, en Hugo zit een beetje nors voor zich uit te kijken.

'Ik heb je trouwens al een tijdje niet meer met die René gezien,' hoor ik Rose naast me zeggen, 'ben je eindelijk van ze af?'

'Ja, zo zou je het kunnen zeggen,' zegt Dominic, 'maar het zijn pestkoppen, dus helemaal van ze afkomen zal ik nooit.'

Rose rolt met haar ogen, 'ik heb zo'n hekel aan dat soort mensen. Ik heb ook nooit begrepen waarom jij in Zwadderich terecht bent gekomen. Jij bent minstens een Griffoendor, net als Hugo en ik, of een Ravenklauw, net als Mel.'

Dominic schiet in de lach, 'ik heb nou niet bepaald Griffoendor trekjes Rose,' zegt hij.

Rose laat zich achterover zakken, 'jammer.'

Ik bijt hard op de binnenkant van mijn lip, en proef bloed. Zo snel ik kan, neem ik nog een slok van mijn drinken; en spuug het ook bijna weer uit, als het het net opengebeten wondje in komt, en begint te prikken.

Heeft Dominic nou echt niet door dat Rose met hem zit te flirten? Ik kijk opzij. Maar Dominic neemt zelf ook een slok van zijn drinken. Zijn ogen ontmoeten die van mij, en hij glimlacht naar me.

Mijn ogen glijden naar Rose, die net op dat moment weer besluit om overeind te komen, en mijn zicht op Dominic word door haar onttrokken.

Na ruim anderhalf uur, is de gehele huiskamer en keuken gevuld met mensen, met wie ik allemaal kennis heb gemaakt. Inclusief Harry Potter zelf, die erg nieuwsgierig was naar me.

Stilletjes luister ik naar de verhalen om me heen, terwijl naast me Rose opstaat, en zich tussen iedereen door-wurmt naar de keuken.

Meteen schuift Dominic mijn kant op. 'Ze is aardig hoor,' zegt hij, 'maar ze kan zoveel kletsen.'

Ik kan een glimlach niet helemaal onderdrukken, 'ze heeft een oogje op je.'

'Wat? Nee joh!' Dominic schiet in de lach, 'as if. Ze weet beter dan wie ook dat ze geen kans maakt.'

Ik frons, 'iedere man met ogen in zijn hoofd kan wel zien dat ze een mooi meisje is Dominic.'

Dominic fronst een beetje terwijl hij me aankijkt, 'ben je jaloers?' vraagt hij.

Ik voel mijn wangen kleuren, 'wat? Nee! Helemaal niet! Ik- bedoel alleen maar te zeggen dat het nogal voorbarig is om te zeggen dat ze helemaal geen kans maakt.'

'Uhuh,' zegt Dominic luchtig, en met een kleine grijns.

Ik rol met mijn ogen, 'dan niet,' mompel ik maar een beetje voor me uit.

'We kunnen eten!' Arthur Wemel, waar ik inmiddels ook al kennis mee heb gemaakt, steekt zijn hoofd om de hoek van de deur.

Met wat magie, krijgen we het voor elkaar, om allemaal een plekje te bemachtigen aan tafel. En ik kijk mijn ogen uit. De familie is gigantisch.

We zitten misschien met wel meer dan dertig mensen aan tafel. En al die mensen, zitten uitvoerige gesprekken te voeren met elkaar. Stiekem ben ik dan ook wel een beetje blij dat ik weer bij Dominic zit. Rose zit er ook weer bij. Maar haar moeder zit ook naast haar, en ik heb het vermoeden dat dat de reden is dat ze een heel stuk rustiger is dan toen we alleen in de kamer waren.

Pas na een uur of twee, zitten we allemaal uit te buiken. En na drie uur, is ons gezelschap alweer een heel stuk kleiner geworden.

Iets voor elven komt Emma binnenvallen. Ze excuseert zich voor het feit dat ze zo laat is, en zwaait even naar iedereen die nog aan tafel zit.

'Geeft niets liefje, ik stel voor dat jullie gewoon blijven slapen. Dan kunnen jullie morgen weer lekker nar huis. Natuurlijk mogen jullie ook blijven, het is tenslotte eerste kerstdag morgen,' zegt ze, en pakt Emma's tas over. Die zet ze bij de schoenen. Emma glimlacht, 'dat is lief Molly, heel graag,' ze buigt zich naar Fenrir toe, en geeft hem een zoen.

Ik zie Dominic een vies gezicht trekken als hij dat ziet.

'Ah, eh-' mevrouw Wemel kijkt Victoire aan, 'ik neem aan dat Teddy ook nog komt? Jullie kunnen uiteraard ook blijven slapen.'

Victoire knikt, 'heel graag, Molly,' zegt ze met een glimlach. 'Hij zal wel net zo moe zijn als Emma als hij aankomt.

'Hij wilt meestal ook blijven slapen,' zegt mevrouw Wemel, en ze kijkt mij en Dominic aan, 'aangezien we niet zoveel slaapkamers hebben, zullen jullie bij elkaar op een kamer moeten.'

'Oh, dat is geen probleem,' zegt Dominic, voor ik mijn mond ook maar heb kunnen openen.

'Nee, liefje- volg mij maar even,' Molly gaat ons voor naar de trap, en Dominic en ik volgen haar.

We lopen door een smalle gang, en bij een van de deuren blijft ze staan.

'Dit- is jullie kamer,' zegt ze.

Tegelijkertijd kijken Dominic en ik naar binnen. En snappen meteen waarom mevrouw Wemel reageerde zoals ze reageerde.

Er staat maar één bed.